Əsas məqalə: Krım tarixi

Krım tatarları 1441-ci ildən 1783-cü ilə qədər mövcud olmuş Krım xanlığını idarə etmişdir. Məhz həmin tarixdə Krım ərazisi Rusiya imperiyası tərəfindən anneksiya olunmuşdur. 14-cü əsrdən etibarən Qızıl Orda hökmdarı Özbək xanın təsiri ilə əhalisinin əksər hissəsi türkdilli olan Krım xalqı da İslam dinini qəbul etmişdir. Onlar 1468-ci ildən 17-ci əsrə qədər tez-tez ruslarla münaqişə yaşamışdır. Həmin dövrdə Krım tatarları demək olar ki, hər il slavyan ərazilərinin içərilərinə doğru yürüşlər təşkil etmiş, bir çox ələ keçirilmiş insanı kölə ticarətində istifadə etmişdir. Onlar rusların hökmranlığı altında yaşamaqdan imtina etmiş və elə bu səbəbdən də Krımı tərk etməyə başlamışlar. 1784 və 1790-cı illər aralığında ümumilikdə təqribən bir milyon Krım tatarının 300,000-i Krım ərazisini tərk edərək Osmanlı İmperiyasına köç etmişdir.

Krım müharibəsi tatarların növbəti kütləvi emiqrasiyası ilə nəticələnmişdir. 1855–1866-cı illər aralığında ən azı 500,000 müsəlman Rusiya İmperiyasını tərk etmiş və Osmanlı İmperiyasına köçmüşdür. Köç edənlərin ən azı üçdə biri Krımdan, qalan hissəsi isə Qafqazdan idi. Bu dövrdə emiqrasiya edənlər Krımın ümumi əhalisinin 15–23 faizini təşkil edirdi. Rusiya İmperiyası isə bu faktdan ideoloji zəmin kimi istifadə edərək "Yeni Rusiya" yaratmağa cəhd etmişdir. Nəticədə, Krım tatarları getdikcə Krım ərazisində etnik azlığa çevrilmişdir. 1783-cü ildə onlar ümumi əhalinin 98 faizini təşkil etdiyi halda, 1897-ci ildə bu göstərici 34.1 faizə enmişdir. Krım tatarlarının köç etməsi rus hökumətini ərazini "ruslaşdırmağa" başlamaq üçün ruhlandırmışdır. Rus hökumətinin dəstəyi ilə Krıma ruslar, ukraynalılar və başqa slavyan xalqları köçürülmüş, buranın "ruslaşdırılması" siyasəti Sovet dövründə də davam etmişdir.

1917-ci ildə baş vermiş Oktyabr inqilabından sonra, 18 oktyabr 1921-ci ildə Krım SSRİ daxilində muxtariyyət əldə etmişdir. SSRİ-də İosif Stalin hakimiyyətə gəldikdən sonra Krım tatarlarının statusu daha da pisləşdi. 1927 və 1938-ci illər aralığında baş tutmuş repressiyalar ən azı 5.2 milyon Sovet vətəndaşının ölümü ilə nəticələnmişdir.

1940-cı ildə Krım Sovet Sosialist Respublikasının təqribən 1,126,800 nəfər əhalisi var idi ki, bunun da 218,000 nəfəri və ya 19.4 faizi tatarlardan ibarət idi. 1941-ci ildə Nasist Almaniyası Şərqi Avropanı işğal etdi və nəticədə SSRİ-nin qərb hissəsi də işğala məruz qaldı. Tatarlar ilkin olaraq almanlara Stalin rejimindən xilas olmaq üçün xilaskar kimi baxırdılar və onlar da həmçinin Birinci dünya müharibəsi ərzində almanlardan müsbət rəftar görmüşdülər.

Rumınlar və almanların Krım yarımadasını ələ keçirməsindən sonra Qırmızı Orduda xidmət edən və əsir düşmüş Krım tatarlarının əksəriyyəti əsir düşərgələrinə göndərildi. Nasistlər əvvəlcə bütün Asiya mənşəli əsirlərin öldürülməsini məqsədləsə də, sonradan Qırmızı Ordunun alman işğalçılarına ciddi təzyiq göstərməsi nasistləri bu siyasətlərini dəyişdirməyə vadar etdi. 1942-ci ilin başlanğıcında almanlar Sovet müharibə əsirlərindən özləri üçün dəstək orduları yaratmağa başladı. tatar milliyətçisi Fazil Ülküsal və Mustafa Edige Kırımal Krım tatarlarının alman əsirliyindən azad edilməsində böyük rol oynadı və həmin azad edilmiş tatar müharibə əsirlərindən Vermaxt üçün Krımın müstəqilliyinə dəstək vermək məqsədilə hərbi birləşmənin, legionun yaradılmasına nail oldu. Bu legionun tərkibində səkkiz batalyon formalaşdırıldı. 1941-ci ilin noyabrından etibarən alman hakimiyyəti tatarlara müxtəlif şəhərlərdə Müsəlman Komitələrinin yaradılmasına icazə verdi və simvolik olaraq bəzi yerli hakimiyyətləri tanıdı. Lakin, onlara heç bir siyasi güc verilmədi.

Bəzi Krım tatarları isə polis batalyonları və özünümüdafiə briqadaları təşkil edərək öz kəndlərini hücumlardan və Sovet partizanlardan qorumağa başladılar. Alman və Krım tatarlarının sübutlarına əsasən almanlar hər birində 15,000 və 20,000 nəfər Krım tatarlarından ibarət olan özünümüdafiə batalyonları formalaşdırırdı.

Müharibənin sonlarına doğru SS artıq öz tərkibinə müsəlmanları da cəlb etməyə başladı. 1944-cü ilin yayında Krımdan Rumıniyaya təxliyə edilən tatar birləşmələrindən olan 800 keçmiş hərbçi tatarlardan ibarət SS Vaffen Dağ Briqadasına qatıldı. Bu briqada Harun əl-Rəşidin legionlarına inteqrasiya olunana qədər Macarıstanda döyüşdü.

Buna baxmayaraq, heç də bütün tatarlar nasistlərə qoşulmadı. Məsələn, Krım tatarı olan Əhməd Özənbaşlı işğalçılara qarşı çıxış etdi və Sovet müqavimət həəkatı ilə əlaqə saxlayaraq bir sıra strateji və siyasi cəhətdən dəyərli məlumatları onlara ötürdü. Başqa Krım tatarları isə Sovet partizanlarının tərəfində döyüşlərdə iştirak edirdi. Bundan əlavə, İkinci dünya müharibəsi ərzində 25,033 Krım tatarı Qırmızı Ordunun tərkibində döyüşlərdə iştirak etmişdir ki, bu da tatar kəndlərini partizanlardan qorumaq məqsədilə təşkil olunmuş özünümüdafiə qüvvələrinə qatılanların sayından daha çox idi. Müharibə ərzindəki xidmətlərinə görə səkkiz nəfər Krım tatarı Sovet İttifaqı Qəhrəmanı adına layiq görülmüşdür. Bütün bunlara əlavə olaraq onu da qeyd etmək lazımdır ki, Volqa tatarları Krım tatarlarına nisbətən daha çox işğalçılara qoşulmuş, 35,000–40,000 könüllü Nasist Almaniyası tərəfində döyüşmüş, lakin heç bir kollektiv cəza tədbirinə məruz qalmamışdı.

Krımın almanlar tərəfindən işğal olunması nəticəsində 130,000 insan həlak olmuşdur. İşğal zamanı almanlar 70-dən çox kəndi dağıtmışdır ki, bu da Krım tatarlarının yaşayış məskənlərinin 25 faizini təşkil edirdi. İşğaldan sonra minlərlə Krım tatarı alman zavodlarında zorla işlədilməyə məcbur edilmişdir. Nasistlər Krım tatarları da daxil olmaqla bəzi millətləri "özlərindən aşağı irqin nümayəndəsi" hesab edirdi. 1944-cü ilin aprelində Qırmızı Ordunun Krım yarımadası istiqamətində hücumu nəticəsində almanlar və onların müttəfiqləri buranı tərk etməyə məcbur oldu.

Sovet nəşrləri Qırmızı Ordudakı Krım tatarları haqqında məlumatları açıq-aşkar saxtalaşdıraraq, o qədər də irəli gedərək "Oqonyok" jurnalının 1944-cü il nömrəsinin üz qabığında Krım Tatarı Sovet İttifaqı Qəhrəmanı Krım tatarı deyil, azərbaycanlı kimi qələmə verirdi. Halbuki onun ailəsi bir neçə ay əvvəl Krım tatarı olduğu üçün deportasiya edilmişdi. "Tavriya Dağları" adlı kitabda müharibə zamanı könüllü partizan və kəşfiyyatçı kimi almanlara qarşı döyüşmüş Bəkir Osmanovun alman casusu olduğu və güllələndiyi barədə saxta məlumat paylaşılmışdı. Lakin sonradan Sovet İttifaqı Kommunist Partiyasının Mərkəzi Komitəsi etiraf etməyə məcbur oldu ki, Osmanovun alman casusu olmadığını və müharibədə zamanı sağ qaldığını etiraf etsin. Mərkəzi Komitə, eyni zamanda bu səhv məlumatın verilmiş olduğu kitabın sonrakı nəşrlərində yanlış məlumatın düzəldilməsi istiqamətində də əmr verdi. Bunların baş verməsində Osmanovun və ailəsinin fəaliyyəti həlledici oldu. Krımda tatar ana və Lak atanın ailəsində dünyaya gəlmiş və böyümüş Əhmədxan Sultan müharibədən sonrakı nəşrlərdə tez-tez dağıstanlı kimi təqdim edilirdi. Halbuki, Sultan həmişə özünü və kimliyini Krım tatarı kimi təsvir edirdi.

Rəsm məlumatlara görə, II Dünya müharibəsi zamanı Sovet İttifaqı rəsmi olaraq 10 etnik qrupu Almaniya və müttəfiqləri ilə əməkdaşlıq etdiklərinə görə kütləvi şəkildə cəzalandırmışdır. Bu cəzalandırma içərisində Mərkəzi Asiya və Sibir kimi ucqar bölgələrə deportasiya edilmək də daxil idi. 1940-cı illərin sonlarına aid Sovet qaynaqlarında Krım tatarları xəyanətkar xalq kimi təqdim edilirdi. Krım tatarları vətənə xəyanət etdiklərini inkar etsələr də, bu fikir sovet dövründə geniş şəkildə qəbul edilmiş, hələ də rus elmi və xalq ədəbiyyatında qalmaqdadır. Qeyd etmək lazımdır ki, 40 min Krım tatarı Sovet Ordusunda xidmət edərkən, cəmi 20 min Krım tatarı Alman ordusunda xidmət etmişdir. Yəni Sovet tərəfindən döyüşənlərin sayı almanlarla əməkdaşlıq edənlərin sayı iki dəfə çox olmuşdur.

10 may 1944-cü ildə Lavrenti Beriya Stalinə tövsiyə edir ki, Krım tatarları özlərinin "xəyanətkar davranışlarına" görə sərhəd bölgələrindən deportasiya edilməlidirlər. Stalin daha sonra Krım tatarlarının köçürülməsini nəzərdə tutan 5859ss saylı sərəncamını verdi. 18 may 1944-cü ildə başlayan deportasiya cəmi 3 gün davam etdi və 20 may tarixində sonlandı. Bu müddət ərzində NKVD agentləri ev-ev gəzərək Krım tatarlarını silah gücü ilə toplayır və onları möhürlənmiş mal-qara üçün nəzərdə tutulmuş qatarlara minməyə məcbur edirdilər.İnsanlar qatarlara mindikdən sonra isə Özbəkistan Sovet Sosialist Respublikasının ucqar yerlərinə deportasiya edilirdilər. Bu deportasiya zamanı onlar ümumilikdə təxminən 3200 kilometr (2000 mil) yol qət edirdilər. Krım tatarı olan hər bir ailəyə yalnız cəmi 500 kq yük daşımaya icazə verilmişdi. Deportasiya edilməkdən kənarda tutulan şəxslər yalnız deportasiya edilməyən etnik qrupla evlənən Krım tatarı qadınlar idi. Mal-qara üçün nəzərdə tutulmuş yük vaqonlarında həftələrlə yol qət edən Krım tatarlarının ərzaq və içməli su təminatı da çox az idi. Hesab edilir ki, Krımdan 228.392 nəfər Krımdan deportasiya edilmişdir. Onlardan ən azı 191.055 nəfəri Krım tatarı olmaqla 47 min ailədən mütəşəkkil olmuşdurlar. Yol boyunca 7.889 nəfər möhürlənmiş vaqonlarda həyatlarını itirdilər. NKVD-in hesabatına görə, 183.155 nəfər Krım tatarı sağ bir şəkildə Mərkəzi Asiyadakı öz təyinat yerlərinə çatmışdırlar. Deportasiya edilənlərin əksəriyyəti Krım kəndlərindən toplanıb. Sürgün edilənlərin yalnız 18 983 nəfəri Krım şəhərlərindən idi.

4 iyul 1944-cü ildə NKVD rəsmi şəkildə İosif Stalinə məruzə etdi ki, deportasiya tamamlanmışdır. Lakin bu məruzənin edilməsindən qısa müddət sonra NKVD üzə çıxardı ki, onun bölmələrindən biri Arabat əqrəbi bölgəsindəki insanları deportasiya etməyi unutmuşdur. İyulun 20-də NKVD qatarlarda əlavə köçürmə hazırlamaq əvəzinə yüzlərlə Krım tatarını köhnə qayığa mindirərək Azov dənizinin ortasına çıxarıb gəmini batırdı. Suda boğulmayanlar isə pulemyotlarla məhv edildi.

Rəsmi şəkildə Krım tatarları Krımdan yox edildi. Deportasiya hökumətin Krım tatarı hesab etdiyi hər kəsi, o cümlədən uşaqları, qadınları, qocaları, hətta Kommunist Partiyasının və ya Qırmızı Ordunun üzvü olanları əhatə edirdi. Beləliklə, onlar qanuni olaraq xüsusi məskunlaşanlar kimi təyin olundular, bu o demək idi ki, onlar rəsmi olaraq ikinci dərəcəli vətəndaşlar idilər, onlara təyin edilmiş ərazinin perimetrini tərk etmək, nüfuzlu universitetlərdə oxumaq qadağan edildi və mütəmadi olaraq komendantlıq qarşısında görünməli idilər.

Deportasiya zamanı Sovet hakim dairələri təxminən 80 min evi, 500 min mal-heyvanı, 360 min akr torpaq və 40 min ton kənd təsərrüfatı malları müsadirə etdilər. 191 min deportasiya edilmiş Krım tatarı ilə birlikdə, Sovet hakimiyyəti 9.620 ermənini, 12.420 bulqarı və 15.040 yunanı Krım yarımadasından deportasiya etmişdi. Bütün bu xalqlar vətən xaini olaraq təqdim edilirdilər və köçürüldükləri yerdə də ikinci dərəcəli vətəndaşa çevrilirdilər. Bunlardan başqa, 1.119 alman və 3.652 xarici vətəndaş da deportasiya edilmişdi. Deportasiya edilənlər arasında başqa etnik mənsubiyyətdən olan 283 nəfər də var idi: italyanlar, rumınlar, kəraimlər, kürdlər, çexlər, macarlar və xorvatlar. 1947 və 1948-ci illərdə SSRİ Daxili İşlər Nazirliyinin yerli nümayəndəliyi tərəfindən daha 2012 veteran Krımdan deportasiya edildi. Onlar müharibə bitdikdən sonra cəbhədən Krıma geri dönmüşdülər.

Ümumilikdə 151.136 Krım tatarı Özbəkistan SSR-ə deportasiya edilmiş; Mari Muxtar Sovet Sosialist Respublikasına 8597; Qazax Sovet Sosialist Respublikasına isə 4286 nəfər; qalan 29.846 nəfər isə Rusiya SFSR-nin müxtəlif ucqar rayonlarına göndərilmişdi. Krım tatarları Özbəkistana çatdıqları zaman yerli əhali tərəfindən düşmənliklə qarşılandılar. Özbəklər onları, hətta onların uşaqlarını belə daş-qalaq etdilər. Çünki eşitmişdilər ki, yeni gələnlər vətən xainidirlər və almanlarla əməkdaşlıq etmişdirlər. Özbəklər "xəyanətkar xalqların zibilxanasına" çevrilməyə etiraz edirdilər. Növbəti illərdə Krım tatarlarına qarşı bir neçə hücum qeydə alındə və onlardan bəziləri ölümlə nəticələndi.

Krım tatarlarının kütləvi deportasiyası Sovet gizli polisi olan NKVD-in rəhbəri Lavrenti Beriya, onun köməkçiləri Boqdan Kobulov, İvan Serov, B. P. Obruçnikov, M. G. Svinelupov və A. N. Apolonov tərəfindən həyata keçirilmişdi. Sahədəki fəaliyyət isə QULAQ sistemi rəhbərinin müavini G. P. Dobrinin, DTX polkovniki G. A. Bejanov, İ. İ. Piiaşev, DTX komisarı general-mayor S. A. Klepov, İ. S. Şeredega, general leytenant B. İ. Tekayev, DTX polkovnik-leytenantı B. İ. Tekayev tərəfindən təşkil edilmişdi. Həmçinin onlara iki yerli rəhbər də — Krım Xalq Təhlükəsizliyi Komissarlığının rəhbəri P. M. Fokin və general-leytenant T. Sergienko — yardım etmişdi. Bu deportasiyanı həyata keçirmək üçün NKVD 5000 silahlı agenti, NKQB isə bir neçə min nizami əsgərlə birlikdə daha 20.000 silahlı adam ayırdı.Stalinin 1944-cü ilin may ayından verdiyi iki direktivdə məlum olur ki, sovet hökumətinin bir çox qurumu maliyyələşdirmədən tutmuş tranzitə qədər bir çox hissələri əməliyyatın həyata keçirilməsində iştirak edirdi.

14 iyul 1944-cü ildə Sovet hakimiyyətinin qərarı ilə əsasən ruslardan təşkil edilmiş 51 min əhali Krımda boş qalmış 17 min kollektiv təsərrüfata köçürüldü. Bunun ardınca, 1945-ci ilin 30 iyununda Krım MSSR tamamilə ləğv edildi.

Sovet təbliğat maşını əhalinin köçürülməsini vətəndaşlardan gizləmək üçün müxtəlif bəhanələr uydurmaqda idi. Bu bəhanələrdən biri də guya Krım tatarlarının könüllü şəkildə Mərkəzi Asiyaya köçməsi iddiası idi. Əslində isə, tarixçi Paul Robert Magocsinni bildirdiyinə görə Krım etnik təmizləməyə məruz qalmışdı. Bu deportasiyadan sonra Rus-Sovet leksikonundan Krım tatarı ifadəsi, bütün Krım tatarı toponimlər (bölgə, şəhər, kənd və dağ adları) yox edildi. Krımda geniş detatarizasiya kampaniyası çərçivəsində bütün xəritələrdəki tatarca yer adları rus adları ilə dəyişdirildi. Yarımadada olan müsəlman məzarlıqları və ibadət yerəri ya dağıdıldı, ya da başqa təyinat üzrə istifadə edilməyə başlanıldı. Stalinin hakimiyyəti illərində hətta Krımda belə bir xalqın mövcud olmasını dilə gətirmək belə qadağan edilmişdi. Bu o həddə çatdı ki, 1959, 1970 və 1979-cu illərdə sovet siyahıyaalmaları zamanı bir çox şəxslərə özlərini Krım tatarı elan etmək belə qadağan edildi. Onlar yalnız özlərini tatar elan edə bildilər. Bu qadağa 1989-cu ildə sovet siyahıyaalınması zamanı götürüldü.

Krımdan deportasiya edilənlər ilk dəfə Özbəkistan ərazisinə 29 may 1944-cü ildə gəlib çatsalar da, əksəriyyəti 8 iyun 1944-cü ildə deportasiya məntəqələrinə yetişdilər. Son ölüm sayı mübahisəlidir, çünki NKVD deportasiya ölənlərin sayılarının qeydiyyatını tam olaraq aparmamışdır. SSRİ-də deportasiya edilən digər millətlər kimi Krım tatarları da köçürüldükləri yerlərdə xüsusi rejimə tabe şəkildə yaşamağa məcbur edilirdilər. Deportasiya edilənlərin çoxu məcburi əməklə məşğul olurdu: onların işləməyə məcbur edildikləri işlərin siyahısına NKVD-nin nəzarəti altında kömür şaxtalarında və tikinti batalyonlarında işləmək də daxil idi. Deportasiyadan yayınan fərarilər edam edildi. Xüsusi məskunlaşanlar müntəzəm olaraq həftənin yeddi günü gündə on bir-on iki saat işləyirdilər. Belə bir ağır iş rejiminə baxmayaraq, Krım tatarlarına yalnız 200–400 qram arası günlük çörək payı verilməkdə idi. Bundan başqa, digər ləvazimatlar da yetərsiz idi, bəziləri "qapı-pəncərəsi olmayan, sadəcə qamışlıq"dan ibarət olan palçıq daxmalarda yaşamağa məcbur oldular.

Deportasiya edilənlərin nəqliyyat məsələsi də digər şeylər kimi çox çətin idi. Nəzəri olaraq, NKVD bir vaqona 50 nəfər və onların yüklərini doldurmağı nəzərdə tuturdu, lakin deportasiya edilənlərdən biri onun vaqonunda 133 nəfərin olduğunu bildirmişdir. Vaqonun zəminində yalnız bir deşik var idi və bu deşikdən tualet kimi istifadə edilirdi. Deportasiya edilən hamilə qadınlar elə bu möhürlənmiş vaqonların içində doğmağa məcbur edilirdilər. Həddindən artıq insanla yüklənmiş bu vaqonlarda gigiyena da pis vəziyyətdə idi və buna görə, tifus yayılmışdı. Qatarlar səfər zamanı yalnız nadir hallarda qapıları açmaq üçün dayandığından, xəstələr istər-istəməz vaqonlarda başqalarını da xəstələndirirdilər. Krım tatarlarını yalnız Özbəkistan SSR-ə təyinat yerinə çatanda möhürlənmiş vaqonlardan azad etdilər. Buna baxmayaraq, bəziləri buradan başqa istiqamətlərə yönləndirdilər və onlar hələ öz səyahətlərini davam etdirməli idilər. Bəziləri iddia edir ki, onlar 24 gün dayanmadan vaqonda səyahət etdirilmişdirlər. Bütün bu vaxt ərzində onlara çox az ərzaq və su verilmişdir. Vaqonların içində hava çox ağır idi və bu da deportasiya edilənlərə çox pis təsir edirdi. Qazaxıstan ərazisində vaqonların qapısı yalnız ölən şəxslərin cəsədlərini çıxarmaq üçün açıldı. Krım tatarları bu xüsisyyətlərinə görə bu vaqonları "təkərli krematoriya" adlandırıblar. Qeydlər göstərir ki, bu uzun səyahət zamanı ən azı 7889 Krım tatarı həlak olub ki, bu da onların bütün etnik mənsubiyyətinin təxminən 4 faizini təşkil edir.

Qidalanma, əməyin istismarı, xəstəliklər, tibbi xidmətin olmaması və Özbəkistanın sərt səhra iqliminə məruz qalma səbəbindən yüksək ölüm nisbəti bir neçə il sürgündə davam etdi. Sürgün edilənlər tez-tez ən ağır tikinti sahələrinə təyin edilirdilər. Özbəkistanın tibb müəssisələri suyun daha təmiz olduğu Krım yarımadasında rast gəlinməyən yerli Asiya xəstəliklərinə, o cümlədən sarı qızdırma, distrofiya, malyariya və bağırsaq xəstəliklərinə həssas olan Krım tatarları ilə dolu idi. Belə səbəblərə görə ilk beş ildə ölüm sayları çox yüksək idi. 1949-cu ildə Sovet hakimiyyəti xüsusi qəsəbələrdə yaşayan deportasiya edilmiş etnik qrupların əhalisinin sayını hesabladı. Onların hesablamasına görə, Krım tatarları arasında 5 il ərzində 44.887 ölüm daha çox olmuşdu. Bu ümumi etnik qrupun 19.6 faizi demək idi. Digər mənbələr bu müddət ərzində 44,125 ölüm, üçüncü mənbə isə NKVD-nin alternativ arxivlərindən istifadə edərək, 32,107 ölüm rəqəmini verir. Bu rəqəmlərə Krımdan köçürülən bütün etnik qruplar — ermənilər, yunanlar və bolqarlar — da daxil idi, amma bu qrupun içərisində mütləq əksəriyyəti tatarlar təşkil etməkdə idi. Köçürülənlər arasında yeni doğulan sayının ölənlərin sayını keçə bilməsi üçün 5 il vaxt lazım idi. Sovet arxivləri göstərir ki, 1944-cü ilin may və 1945-ci ilin yanvar ayları ərzində 13.592 nəfər Krım tatarı sürgündə həyatını itirmişdir. Bu da ümumi olaraq onların 7 faizi deməkdir. Ölənlərin demək olar ki yarısı (6.096) 16 yaşından az olan uşaqlar idi, 4.525 nəfəri yetişkin qadın, 2.562 nəfəri isə kişi idi. 1945-ci il ərzində daha 13.183 nəfər həyatını itirdi. Beləliklə, 1945-ci ilin dekabr ayının sonuna qədər 27.000 Krım tatarı artıq deportasiyaya görə həyatını itirmiş oldu.Daşkənd yaxınlığında yaşayan bir Krım tatarı qadın 1944-cü ildə baş vermiş hadisələri belə xatırlayır:

Mənim valideynlərim 1944-cü ilin may ayında Krımdan Özbəkistana hərəkət etdilər. Mənim valideynlərimin bacıları və qardaşları var idi, lakin Özbəkistana çatdıqları zaman yalnız onlar sağ qalmışdılar. Mənim valideynlərimin bacıları, qardaşları və valideynlərinin hamısı yolda pis soyuqdəymə və digər xəstəliklərə görə öldü…Mənim anam tamamilə tək qaldı və onun ilk tapşırığı ağacları kəsmək idi.

Krım tatarları tərəfindən hazırlanan hesablamalar ölüm rəqəmlərinin daha yüksək olduğunu və onların sürgündə yaşayan əhalisinin 46%-ni təşkil etdiyini göstərir. 1968-ci ildə Leonid Brejnev SSRİ-yə rəhbərlik edəndə Krım tatar fəalları həmin yüksək ölüm rəqəmindən "SSRİ-yə böhtan" adı altında istifadə etdiklərinə görə təqiblərə məruz qalmışdılar. Krım tatarlarının şişirtdiklərini göstərmək üçün KQB həmin etnik qrupun "cəmi" 22 faizinin öldüyünü göstərən rəqəmlər dərc etdi. Qaraçaylı demoqraf Dalçat Ediyev hesab edir ki, deportasiya nəticəsində 34.300 Krım tatarı həlak olub ki, bu da 18 faiz ölüm nisbətini təşkil edir. Hannibal Travis, ümumilikdə 40.000–80.000 Krım tatarının sürgündə öldüyünü təxmin edir. Professor 1944–1951-ci illər aralığında ən azı 42 min Krım tatarının öldüyünü yazmaqdadır. Ona görə, bunlardan 7900 nəfəri nəqliyyatda ölmüşdür. Professor Brian Glyn Uilyams deportasiya nəticəsində 40–44 min şəxsin öldüyünü yazmaqdadır. Krım Dövlət Komitəsi isə 1944–1948-ci illərdə 45 min Krım tatarının öldüyünü yazmaqdadır. Rəsmi NKVD hesabatında isə bütün xalqın 27 faizinin öldüyü qeyd edilməkdədir..Krım tatarlarının ölüm nisbətlərinin müxtəlif təxminləri:

Stalin hökuməti Krım tatarlarının öz dillərində təhsil alma və yayın həyata keçirmə hüququnun varlığını inkar edirdi. Buu qadağaya və demək olar ki, hamısının rusca və özəbəkcə təhsil almasına baxmayaraq, mədəni kimliklərini qoruyub sağlamağı bacardılar. 1956-cı ildə Sovet lideri Nikita Xruşşov Gizli Nitqini söylədi. O, nitqi zamanı Stalin hakimiyyətinin idarəetmə prinsiplərini, eləcə də müxtəlif xalqların deportasiyasını qınadı. Bundan sonra deportasiya edilənlərin bir çoxuna geri dönmə hüququ verilsə də, Sovet almanlarına, Axısqa türklərinə və Krım tatarlarına bu haq verilmədi. 1954-cü ildə Xruşşov Krımın Ukrayna Sovet Sosialist Respublikasının tərkibinə daxil olmasına icazə verdi, çünki Krım Rusiya SFSR ilə deyil, quru ilə Ukrayna ilə bağlıdır. 1956-cı il aprelin 28-də "Böyük Vətən Müharibəsi illərində köçürülmüş Krım tatarlarının xüsusi məskunlaşması ilə bağlı məhdudiyyətlərin aradan qaldırılması haqqında" direktiv çıxarılaraq, deportasiya edilmiş şəxslərin qeydiyyatdan çıxarılması və inzibati nəzarətdən azad edilməsi barədə göstəriş verildi. Bununla belə, müxtəlif digər məhdudiyyətlər hələ də saxlanıldı və Krım tatarlarının Krıma qayıtmasına icazə verilmədi. Üstəlik, elə həmin il Ukrayna Nazirlər Soveti sürgündə olan Krım tatarlarına, yunanlara, almanlara, ermənilərə və bolqarlara hətta Ukrayna SSR-in Xerson, Zaporojya, Nikolayev və Odessa vilayətlərinə köçməyi qadağan etdi. Krım tatarları itirilmiş əmlaklarına görə heç bir kompensasiya almadılar.

1950-ci illərdən etibarın Krım tatarları aktiv şəkildə geri dönmə hüquqlarının bərpa edilməsi üçün mübarizə aparmağa başladılar. 1957-ci ildə 6 min şəxsin imzalanması ilə Sovet İttifaqı Ali Sovetinə petisiya ünvanlandı. Petisiyada Krım tatarlarının siyasi reabilitasiya edilmələri və öz vətənlərinə geri dönmə hüquqlarının bərpa edilməsi istənilirdi. 1961-ci ildə 25 min imza bu motivdə başqa bir petisiya üçün toplandı və Kremlinə göndərildi.

Valideynləri Krımdan sürgün edilən zaman 6 aylıq körpə olan, Özbəkistanda böyüyən Mustafa Cəmilov Krım tatarlarının hüquqları uğrunda mübarizə aparan aktivistə çevrildi. 1966-cı ildə o, həbs edildi və ümumilikdə, Sovet hakimiyyəti illərində 17 il həbsdə qaldı. Bu xüsusiyyətlərinə görə ona "Krım tatarı Mandela" ləqəbi də taxıldı və belə məşhurlaşdı. 1984-cü ildə o, altıncı dəfə "antisovet fəaliyyətinə görə" məhkum edildi, lakin 1976-cı ildə Cəmilovun dördüncü məhkəməsini müşahidə edən sovet dissidenti Andrey Saxarov ona mənəvi dəstək verdi. Yaşlı dissidentlər həbs olunan zaman onları əvəz edəcək yeni, gənc nəsil meydana çıxmaqda idi.

21 iyul 1967-ci ildə Ayşə Seyidmuradova tərəfindən rəhbərlik edilən Krım tatarlarının nümayəndələri Yuri Andropovun da daxil olduğu yüksək vəzifəli Sovet hakim dairələri ilə görüşmək üçün icazə aldılar. Görüş zamanı Krım tatarlarının nümayəndələri SSRİ-nin onlara qarşı yol vermiş olduğu bütün ədalətsizliyin ortadan qaldırılmasını tələb etdilər. 1967-ci ilin sentyabrında SSRİ Ali Soveti qərar qəbul edərək Krım tatarlarının bütünlüklə vətənə xəyanət etdikləri ittihamının əsassız olduğunu bildirdi. Buna baxmayaraq, bəraət digər xalqlardan fərqli olaraq, Krım tatarlarına tam bəraət hüququ verilmədi, çünki onlara öz vətənləri dönmə hüquqları yenə də tanınmadı. Diqqətlə yazılmış qərarda onlara "Krım tatarları" deyil, "Özbəkistan SSR-də kök salmış, əvvəllər Krımda yaşamış […] tatar vətəndaşları" kimi xatırlanır, bununla da Krım tatarlarının mövcudluğu minimuma endirilir və və "həll edilən" məsələ ilə bağlı iddialar üçün əsas yaratmaqla yanaşı, onların geri qaytarılma hüququna olan istəklərini azaldılırdı. Krım tatarları fərqi və qruplar şəklində Krıma özbaşına, dövlət icazəsi olmadan geri dönməyə başladı. Lakin dövlət onları tutaraq geri göndərirdi. Bu proses zamanı təxminən 6 min şəxs Krımdan məcburi şəkildə geri göndərildi. Belə bir mqavimətin ən yaxşı örnəklərindən biri aktivist Musa Mamutdur. O, Krımdan 12 yaşında ikən deportasiya edilsə də, öz evlərinə dönə bilmək üçün fəaliyyət aparmaqda idi. 1975-ci ilin aprelində Mamut Krıma qayıtdı. Simferopol yaxınlığında, Beş-Terek kəndində məskunlaşdı və orada ev aldı. Amma evin notarial şəhadətnaməsi və yaşayış icazəsi yox idi. 23 aprel 1976-cı ildə həbs edildi və 13 may 1976-cı ildə Poltavanın Kremençuk şəhərində şərti olaraq iki il müddətinə azadlıqdan məhrum edildi. Onun həyat yoldaşı Zekiyə Abdullayeva isə 2 il sınaq müddəti olmaqla şərti cəza aldı. Bir neçə aydan sonra cəzasının qalan hissəsi yerli neftayırma zavodunda cəza çəkməyə dəyişdirildi və 18 iyul 1977-ci ildə məhkəmə onu azadlığa buraxdı. Amma yenə də yerli hakimiyyət onun rezidenturasını inkar edib və onu təqib etməkdə davam etməkdə idi. O, tez-tez dostları ilə Krım tatarlarının acınacaqlı durumundan danışırdı. 20 iyun 1978-ci ildə ailəsinə qarşı yeni cinayət ittihamları irəli sürülür və polis onları deportasiya etmək üçün 23 iyun 1978-ci ildə evinə gələndə Mamut üzərinə benzin tökərək kibrit yandırır. O, 5 gün sonra 28 iyun 1978-ci ildə yanıqlar nəticəsində öldü. O, ölüm ayağında yatarkən "bunu kimsə etməli idi" demişdi. Özü Krımda yaşaya bilməsə də, Beş-Tərəkdə dəfn edilmişdir. Bundan sonra 577 ailə Krımda yaşama hüququ ala bilmişdi. 4 iyul 1978-ci ildə məşhur rusiyalı dissdent Andrey Saxarov Leonid Brejnevə məktub yazaraq Krım tatarlarının geri dönmə hüquqlarının geri qaytarılmasını istəmişdi.

1968-ci ildə Özbəkistanın Çırçıq şəhərində Krım tatarları ilə yerlilər arasında münaqişə meydana çıxdı. 1973-cü ilin oktyabrında Azərbaycan yəhudisi olan və Bakıda dünyaya gələn İlya Qabay Moskvada binadan özünü ataraq intihar etdi. O, SSRİ-də fəaliyyət göstərən az saylı dissidentlərdən biri idi və zülm edilmiş xalqların, xüsusən Krım tatarlarının hüquqlarının bərpası uğrunda mübarizə aparırdı. O, bu fəaliyyətinə görə həbs edilmiş və məcburi əmək düşərgələrinə göndərilsə də, bu istiqamətdə gördüyü işləri sonlandırmırdı. Gabay SSRİ-nin Krım tatarlarına qarşı etdiklərini soyqırım ilə eyni anlama gəldiyini bildirməkdə idi. 1973-cü ildə bir digər məşhur dissdent Mustafa Cəmilov Krım tatarlarıın geri dönməsi üçün apardığı fəaliyyətinə görə həbs edildi.

De-stalinizasiya prosesinin aparılmasına baxmayaraq, Krım tatarlarına yanaşma 1980-ci illərin sonuna qədər dəyişmədi. Yenidənqurma dövründə Krım tatarları yenidən Moskvadan tələblər etməyə, siyasi rəhbərləri ziyarət etməyə başladılar. Bundan əlavə, onlar ümid edirdilər ki, azaldılmış senzura şəraitində media məsələnin həll olunduğu barədə ənənəvi xətti davam etdirmək əvəzinə, milli məsələnin mediada işıqlandırılmasında öz fikirlərini dinləməyə və əlavə etməyə hazır olacaq. 1987-ci ilin 20 iyununda ilk Krım tatarlarının nümayəndəliyi Moskvaya gəldi. Onlar üxtəlif qəzetlərin, jurnalların və televiziya kanallarını, müxtəlif yazıçılar birliklərini ziyarət edib, deportasiya edilmələri barədə danışdılar. Bu dairələrdən onların toplu imzalanmış məktublarını, petisiyalarını dərc etmək xahiş edilsə də, istəkləri rədd edildi. Kremlin yaxınlığında Krım tatarlarının etiraz aksiyası təşkil edildi. 26 iyunda Krım tatarları siyasətçi ilə görüşdülər və Pyotr onlara bu məsələ barədə Qorbaçova məlumat verəcəyini bildirdi. İyulun əvvəlində onlarla Krım tatarı Qızıl Meydanda əllərində geri qayıtmaq hüququ tələb edən lövhələrlə piket keçirməyə başladılar. Etirazların həcmi sürətlə böyüdü: İyulun 23-də Sov. İKP Mərkəzi Komitəsinin binası qarşısında keçirilən piketə 100-ə yaxın etirazçı toplaşdı, ancaq iki gün sonra onların sayı 500-ə çatdı.

9 iyul 1987-ci ildə hökumət Krım tatarlarının taleyi barədə qərar qəbul etmək üçün xüsusi komissiya yaradılacağını bildirdi. Bir gün əvvəl, Krım tatarlarının bir neçə nümayəndəsi SSRİ Xalq Yazıçısı Yevgeni Yevtuşenko ilə görüş keçirdi. Yevgeni Yevtuşenko Sovet rəhbərlərini Sovet liderləni onlarla görüşməyə, ən azından onları dinləməyə sövq etdi. Əvvəlcə onlara Qorbaçovla yox, Pyotr Demiçevlə görüş verilmişdi; Demiçev onların petisiyasına rəğbət bəsləmədi, lakin onların mesajını Qorbaçova çatdırdı.

Məsələ siyasi büroda müzakirəyə çıxarıldı və məsələ ilə bağlı hər hansı əsaslı qərarlar qəbul etmək istəməyən Qorbaçov məsələni komissiyaya həvalə etmək qərarına gəldi. Sonradan nadir hallarda daxili məsələlər ilə məşğul olan Qromikonu Krım tatarları ilə görüşməkdə hədsiz istəksizliyinə və etnik qrupa qarşı düşmən münasibətinə baxmayaraq, Qorbaçov komissiyaya rəhbər seçdi. Qorbaçovla söhbətində o, Krım tatarlarına tamamilə məhəl qoymamaq və son onilliklərdə olduğu kimi onları sürgün yerlərində saxlamaq istəyini ifadə etmişdi. Buna baxmayaraq, Qromiko komissiyanın rəhbəri təyin edildi və o, bu məsələni digər sovet siyasətçiləri ilə könülsüz şəkild müzakirə etdi.

Komissiyanın rəhbərliyinə bir neçə yüksək vəzifəli Sovet dövlət xadimləri daxil edilmişdi. Bunların sırasında Viktor Çebrikov, Vitali Vorotnikov, Vladimir Şerbitski, İnomcon Usmonxocayev, Pyotr Demiçev, , Anatoli Lukyanov, daxil idi. Lakin komissiyada heç bir Krım tatarı daxil edilməmişdi.

Mixail Qorbaçovla görüş xahiş etdikdən sonra 21 Krım tatar nümayəndəsi 27 iyul 1987-ci ildə Kremldə Qromıko ilə 2 saat 27 dəqiqə ərzində çox səmərəsiz görüş keçirdi. Qromiko, görüşdə Krım tatarlarından daha sakit olmağı tələb etdi, həmçinin son dərəcə alçaldıcı davrandı. Onları təhqir etmək üçün "icad edilmiş" etnik qrup adlandırmışdı. Nümayəndələr Qromikonun üslubunu Krım tatarlarına nifrətinin nəticəsi olaraq qiymətləndirmiş və davranışlarının ləqəbi olan "Mr. Yox"a uyğun gəldiyini qeyd etmişdilər.

Növbəti gün TASS-da çıxan xəbər əsas qəzetlərdə çıxmağa başladı. Bu xəbərin mahiyyəti Krım tatarlarının həvəsdən düşməsinə səbəb oldu. Nəinki gənc Krım tatarı aktivistlərin, hətta yaşlı kommunistlərin belə çox məyus etdi, çünki komissiyanın onların tələblərini ciddi şəkildə nəzərdən keçirmək istəmədiyi aydın oldu.

Bu vaxt ərzində Krımdakı yerli hakimiyyət orqanları Krım tatarlarının geri dönmə ideyasına şiddətlə qarşı çıxmaqda idilər. Onlar buna görə, daha çox Krım tatarının birbaşa yarımadada məskunlaşmaq üçün gələcəyini təxmin edərək pasport rejimini daha da gücləndirdilər. Nikolay Rıjkov həm Krımda, həm də Krasnodarda yeni sakinlərin qeydiyyata alınmasını qadağan edən əmr verdi. Hökumət Krım tatarlarının Krım MSSR-ə qaytarılması və bərpası istəyini ifrat mövqe kimi səciyyələndirirdi və bu mövqelərin konkret olmadığını iddia edirdi.

Krım tatarlarının təşkilatı olan Mərkəzi Təşəbbüs Qrupu (MTQ) da fəaliyyətə başlamışdı. Qromikonun daha çox etiraz nümayişlərin yaxşı qarşılanmayacağı ilə bağlı xəbərdarlığına baxmayaraq, Mustafa Cəmilovun rəhbərlik etdiyi Mərkəzi Təşəbbüs Qrupu Moskvada qalmağa və İzmailovski parkında davamlı mitinqlər etməyə davam edirdi. Buradakı etirazlara Cəmilov fraksiyasından Səbriyyə Seyidova, Səfinar Cəmilova, rəşad Cəmilov və Fuad Ablyamitov daxil idi. Ənənəvi olaraq Krım tatarlarının milli hərəkatçıları əsasən Sovet dissidentləri tərəfindən kommunist olaraq dəyərləndirilirdilər. Lakin yuxarıda adları qeyd edilən MTQ üzvləri fərqli idilər. Onlar Qərbdən dəstək almağa çalışmaqla birlikdə, Krım Tatarlarının Milli Diviziyasından daha mülayim idilər. Mərkəzi Təşəbbüs Qrupu qeyri-mütənasib olaraq mühacirətdə doğulmuş və əvvəllər heç vaxt milli hərəkatın bir hissəsi olmamış gənc nəsildən ibarət idi və Sovet hakimiyyəti Krım tatarlarının hüquqlarına mənalı şəkildə toxuna bilmədiyi üçün güclərini artırdı.

Krım MSSR-in bərpası və Krım tatarlarının Krıma qaytarılması planları ilə bağlı müxtəlif təkliflər göndərilsə də, Krım tatarlarının Krıma qayıtmağı dəstəklədiyini göstərən sorğu məlumatlarına əlavə olaraq, Krım tatar icmasının tələbləri rədd edildi. Qromıkonun 1988-ci ilin iyununda verdiyi yekun bəyanatda Krımın indiki demoqrafik durumuna görə Krım MSSR-in bərpası üçün "heç bir əsasın" olmadığı bildirilir və Krıma gələn Krım tatarlarının yalnız kiçik bir hissəsinin mütəşəkkil işə götürmə sxemi ilə Krımda işləməsi təklif edilirdi. Hesabatda guya Krım tatarlarının kütləvi şəkildə geri dönmək istəyində olmamaqları iddia edilirdi, əvəzində isə onların sürgündə olduqları yerlərdə mədəni ehtiyaclarını qarşılamaq üçün əlavə olaraq kiçik miqyaslı tədbirlər görməyi təklif edirdi. Həmçinin, komisisyanın yekun qərarı Krım tatarlarının fərqli etnik qrup kimi rəsmi tanınmasının bərpasına razılıq vermədi.

Komissiyanın yekun qərarının yayımlanması Krım tatarları arasında çox pis qarşılandı. Hətta kommunist Krım tatarları belə məyus olmuşdular və komisisyanın işini tərəfsiz gördüyünə şübhə etdiklərini bildirirdilər. Məsələn, onlardan biri Rollan Qadıyev idi. Rollan Kadıyev o vaxta qədər hakimiyyəti təhrik edə biləcəyi qorxusundan Qırmızı Meydandakı mitinqə qarşı çıxmış və digər Krım tatarlarına tez-tez hökumətin təxribatlarına cavab verməməyi və vətənpərvərliyi qorumağı tövsiyə edirdi. Lakin o da, komissiyanın qərarını açıqlamasından sonra məyus oldu. Qadıyev Krıma yalnız bir neçə tatarın köçməsinə icazə verilməsinə qəzəblənmişdi və bunu "vətən üçün lotereya" adlandırırdı. O, Qromıkonun Krım MSSR-in demoqrafik səbəblərə görə bərpa oluna bilməməsi ilə bağlı gəldiyi qənaətləri də tənqid edərək, Qazaxıstan SSR-in qazaxların region əhalisinin cəmi 13%-ni təşkil etdiyi vaxt yarandığını qeyd edirdi.

Qromiko komissiyasından və sonra hökumət Krım tatarlarının Krıma qayıtmasına icazə verilməsi imkanlarına rəsmən yenidən baxmağa qərar verdi. Gennadi Yanayevin rəhbərlik etdiyi Krım tatarlarının problemləri üzrə komissiya 1989-cu il iyulun 12-də yaradıldı. Əvvəlki komissiyada olduğu kimi, komissiyanın üzvləri də Mərkəzi Asiyadakı Krım tatar diaspor icmaları, eləcə də Krım tatarlarının diaspor icmaları ilə söhbət etmək üçün Sovet İttifaqının hər yerinə səfər etdilər. Krım və Orta Asiya respublikalarının rəhbərliyi, həmçinin NDKT-dən tutmuş OKND-yə qədər Krım tatarlarının hüquqlarını müdafiə hərəkatının müxtəlif spektrindən olan fəallar ilə də görüşlər keçirildi. Heyətə Krım tatarlarının da nümayəndələri daxil idi. Yalnız 1989-cu ildə rəsmi olaraq Krım tatarı ifadəsinin işlədilməsinə olan qadağa ortadan qaldırıldı. 28 noyabr 1989-cu ildə qəbul edilmiş nəticələr Krım tatar xalqının reabilitasiyasına yol açdı və onların Krıma qayıtmasına imkan verdi.

Qromıko komissiyasının geri qayıtma hüququnu rədd etmək üçün əsas kimi istifadə etdiyi o dövrdə Krımın demoqrafik xüsusiyyətlərinə görə kütləvi qayıdışın asan olmayacağını etiraf etsə də, bu cür bəhanələrin uzun müddətdir Krımı yenidən görmək ümidi ilə yaşayan tatar xalqına ədaləti inkar etmək üçün qəbuledilməz əsas olduğunu da qeyd etdi. Bundan əlavə, ittifaqın digər bölgələrindən olan insanların Krımda işləmək və yaşamaq üçün cəlb edilməsinin davam etdirilməsinin ikiüzlülüyü qeyd edildi və qınanıldı. Eyni zamanda Krım tatarlarına da eyni imkandan məhrum olduğu və Krımda yaşamaq icazəsi almağa cəhd edərkən Krım tatarlarının geniş diskriminasiyaya məruz qaldığını etiraf edildi və onların geri qayıtma imkanlarını məhdudlaşdırmaq üçün xüsusi olaraq nəzərdə tutulan fərmanların ləğvinə çağırıldı. Sonradan Vitali Doğujiyevin rəhbərlik etdiyi və beş Krım tatarından (Refat Appazov, Refat Çubarov, Ferit Ziyadinov, Axtem Tippa və Riza Asanov) əlavə olaraq müxtəlif sovet siyasətçilərindən ibarət başqa bir komissiya yaradıldı.

Komissiya həmçinin, Krım tatarları üçün muxtariyyətin bərpa edilməsini də tövsiyə edirdi. 1989-cu ildə deportasiya edilmiş etnik mənsubiyyətlərin geri qaytarılmasına qoyulan qadağa rəsmi olaraq qüvvədən düşmüş elan edildi və Sovet İttifaqının Ali Soveti daha sonra deportasiyaları cinayət elan edərək, Krım tatarlarının geri qayıtmasına yol açdı. Cəmilov həmin ildəcə Krıma köçdü. 1992-ci ilin yanvarına qədər ən azı 166 min Krım tatarı yarımadaya geri döndü. 1991-ci ildə qəbul edilmiş "Repressiyaya məruz qalmış xalqların reabilitasiyası haqqında" Rusiya qanunu bütün sovet repressiyalarına məruz qalmış etnik mənsubiyyətləri reabilitasiya etdi və deportasiya ilə bağlı bütün əvvəlki Rusiya qanunlarını ləğv etdi, "repressiyaya məruz qalmış xalqın irsini təmsil edən mədəni-mənəvi dəyərlərin və arxivlərin bərpası və qaytarılmasına" çağırdı.

2001-ci ildə Krım tatarlar Krımın ümumi əhalisinin 12 faizini təşkil etməkdə idi.

Tatarların Krıma geri dönüş prosesi başlayan zaman yarımadanın əhalisinin əksəriyyətini ruslar təşkil edirdi. Onlar əksərən Krım tatarlarının geri dönməsinə qarşı idilər və bunu işğalçı düşmən kimi dəyərləndirirdilər. Rus dissidentləri yeni gələn Krım tatarlarının torpaq almasını çətinləşdirmək üçün bütün rusları boş torpaqları almağa və ya Krımdan kənarda yaşayan qohumlarının buradan torpaq almalarını təşkil etməyə çağırırdılar. Krımda hakim dairələr bilərəkdən bürokratik əngəllər yaratmaqdaydı. Onlar bununla Krım tatarlarının ev və torpaq almalarına əngəl olmağa çalışırdılar. Sovet İttifaqı rəhbərliyi tərəfindən Krım tatarlarına ev tikmək üçün verilmək üçün ayrılan torpaqlar yarımadanın Slavyan əhalisinə baş və ya bağ evi tikmək üçün paylaşdırıldı.

1989-cu ildə qayıdışın başlanğıcında müxtəlif rus millətçiləri Krımda "Tatar xainləri – Krımdan çıxın!" şüarı altında etiraz aksiyaları keçirdilər. 1990-cı ildə Yalta yaxınlığında yerli əhali ilə Krım tatarları arasında bir neçə toqquşma olduğu bildirilmiş və bu, ordunun müdaxiləsi ilə nəticələnmişdir.

Sovet İttifaqının dağılmasından sonra Krım Ukraynanın tərkib hissəsi oldu. Ukrayna Krım tatarların yeni gələn nümayəndələrinə yalnız məhdud dəstək göstərirdi. 1991-ci ildə qəbul edilmiş Ukrayna Vətəndaşlıq Qanunu əsasında yeni gələn 150 min Krım tatarına dərhal vətəndaşlıq verildi. Ölkə müstəqilləşdikdən sonra gələn 100 min Krım tatarı isə müxtəlif problemlərlə qarşılaşdı. Bu problemin əsasını süni şəkildə yaradılmış bürokratik əngəllər idi. 2000-ci ilə qədər 46.603 nəfər yeni gələn torpaq sahəsi üçün müraciət etsə də, onların müraciətlərinin əksər hissəsi rədd edilmişdir.

2014-cü ilin mart ayında Krımın Rusiya Federasiyası tərəfindən ilhaqı baş verdi, bu da öz növbəsində Birləşmiş Millətlər Təşkilatının Baş Assambleyası tərəfindən qeyri-qanuni elan edildi (Birləşmiş Millətlər Təşkilatının Baş Assambleyasının 68/262 saylı Qətnaməsi) və Krım tatarlarının hüquqlarının daha da pisləşməsinə səbəb oldu. Rusiya Federasiyası 21 aprel 2014-cü ildə "Erməni, bolqar, yunan, Krım-tatar və alman xalqlarının reabilitasiyası və onların dirçəliş və inkişafına dövlət dəstəyi tədbirləri haqqında" 268 nömrəli Fərman versə də, praktikada Rusiya təqibləri gücləndirdi, Krım tatarlarının və onların insan hüquqlarının vəziyyəti əhəmiyyətli dərəcədə pisləşdi. Birləşmiş Millətlər Təşkilatının İnsan Hüquqları üzrə Ali Komissarlığı 2016-cı ildə Kremlə qarşı xəbərdarlıq etmişdi. Xəbərdarlıq Rusiyanın "Krım tatarlarının nümayəndələrini qorxutmasına, təqib etməsinə və onları çox vaxt şübhəli ittihamlarla həbs etməsinə" və nümayəndəli qurum olan Krım Tatar Milli Məclisinin qadağan edilməsinə görə edilmişdi.

BMT-nin hesabatına görə, Krımın Rusiya tərəfindən işğal edilməsindən sonra yarımadanı 100 mindən çox insan tərk etmişdir. Bu tərk edənlərin çoxu da Krım tatarı olmuşdur və bu onsuzda həssas icmanın daha da zəifləməsinə yol açmışdır. Krım tatarları getmələrinin səbəbləri kimi Rusiyanın yeni hakimiyyət orqanlarına etibar etməmələrini, özlərini təhlükəsizlikdə hiss etməmələri və rusların hədə-qorxularını qeyd ediblər. Birləşmiş Millətlər Təşkilatının İnsan Hüquqları üzrə Ali Komissarlığının 2015-ci il hesabatında Krımda müxtəlif insan haqları pozuntularının, o cümlədən Krım tatarlarının deportasiyalarının 71-ci ildönümünü qeyd etmələrinin qarşısının alınması ilə bağlı Rusiyaya xəbərdarlıq edib.

Tarixçi Edvard Allvorth qeyd edir ki, Krım tatarlarınn marginallaşdırılmasının genişliyi SSRİ-nin milli siyasətində fərqli bir nümunə idi. O, bunu əsaslandırmaq üçün SSRİ-də Kommunist Partiyasının Krım tatarlarını fərqli bir etnik kimlik kimi tanınmaması siyasətində qəti olaraq geri addım atmamasını, onları assimiliyasiya etməyə və sürgündə kök salmağa məcbur etməyə çalışmasını əsas gətirir. O, Krım tatarlarına qarşı izlənilən bu siyasətin çeçenlər, inquşlar, qaraçaylar və kalmıklar kimi deportasiya edilmiş etnik qrupların hamısının Xruşşov dövründə tam reabilitasiya edilməsindən fərqli olduğunu bildirir.

1989–1994-cü illər ərzində təxminən 250 min Krım tatarı Mərkəzi Asiyadan Krım yarımadasına geri döndü. Bu proses onların öz vətənlərinə geri dönmək uğrunda apardıqları mübarizədə qələbə simvolu hesab edilirdi. Onlar buna sürgün edilmələrindən keçən 45 ildə nail olmuşdular.

Stalin dövründə deportasiya edilən heç bir etnik qrup sonradan buna görə kompensasiya almadı. Buna baxmayaraq, bəzi Krım tatarı qrupları və ya fərdləri beynəlxalq ictimaiyyəti bu məsələdə Sovet İttifaqının varisi Rusiya Federasiyasına təzyiqlər etməyə çağırırdılar. Onlar bununla Rusiyanın deportasiya edilmiş şəxslərə və ya onların ailəsinə məcburi köçürülmə üçün müəyyən maddi kompensasiya verəcəklərinə ümid edirdilər. Lakin bu olmadı.

İkinci Dünya müharibəsi zamanı Qızıl Ordu Berlinə hücum edərkən tərkibində xeyli sayda Krım tatarının olmasına baxmayaraq, deportasiyadan sonrakı on illər ərzində onlara "vətən xaini" və "beşinci kolon" kimi münasibət göstərildi. Bəzi tarixçilər yazırlar ki, Krım tatarlarının deportasiyası Stalinin Krımı tamamilə nəzarətə alma planının bir hissəsi idi. Sovetlər İstanbul boğazlarına çıxış və Türkiyədə bu bölgənin nəzarətini ələ keçirmək istəyirdilər və Krım tatarları türkiyəlilər ilə qohum idi. Beləliklə, Krım tatarlarını xəyanətkar kimi təqdim etməklə, bu münasibəti onların qohumlarına, yəni Türkiyəyə də genişləndirmək olardı. Tədqiqatçı Valter Kolarz iddia edir ki, 1944-cü ildə Krım tatarlarının deportasiyası və etnik mənsubiyyət kimi ləğv edilməsi cəhdi 1783-cü ildə başlayan Rusiyanın Krımın əsrlərlə davam edən müstəmləkəçiliyi prosesinin son aktı idi. Tarixçi Qreqori Dyufo Sovet İttifaqının Krım tatarlarına qarşı ittihamlarını onların zorla köçürülməsi üçün əlverişli bəhanə kimi qiymətləndirir. Ona görə, bu yolla Moskva bir tərəfdən geostrateji Cənubi Qara dənizə misilsiz çıxışı təmin edir, eyni zamanda hipotetik üsyankar xalqları məhv edirdi. Rus və sovet tarixinin professoru Rebekka Manli də oxşar nəticəyə gəlib ki, Sovet hökumətinin əsl məqsədi sərhədyanı rayonları "etibarsız elementlərdən" "təmizləmək" idi. Professor Brayan Qlin Uilyams bildirir ki, Axısqa türklərinin deportasiyası heç vaxt döyüş meydanına yaxın olmamasına və heç bir cinayətdə ittiham olunmamasına baxmayaraq, hər hansısa real "ümumbəşəri kütləvi cinayətlərdən" daha çox krımlıların və qafqazlıların deportasiyasının daha çox sovet xarici siyasəti ilə bağlı olduğuna ən güclü inam verir.

Alim və tarixçilərin müasir şərhləri bəzən mülki şəxslərin bu kütləvi deportasiyasını bəşəriyyətə qarşı cinayət, etnik təmizləmə, əhalinin azaldılması, Stalinist repressiya aktı və ya "etnosid", bir millətin kimliyini və mədəniyyətini qəsdən silmək kimi dəyərləndirirlər. Krım tatarları bu hadisələri "sürgünlik" adlandırmaqdadırlar. Krım tatarlarının "mədəniyyətsiz" və deportasiyaya layiq millət kimi görülməsi Krıma köçən rus və ukraynalılar arasında hələ də qalmaqdadır.

Bəzi fəallar, siyasətçilər, alimlər, ölkələr və tarixçilər daha da dərinə gedərək deportasiyanı soyqırım və ya mədəni soyqırım aktı kimi təqdim edirlər. Norman Naimark yazır:

Çeçenlər və inquşlar, Krım tatarları və müharibə dövrünün digər "cəzalandırılmış xalqları" həqiqətən də, fiziki olaraq olmasa da, özlərini tanıyan millətlər kimi məhv edilməli idilər.

Professor Lyman H. Legters iddia edir ki, Sovet cəza sistemi, onun köçürmə siyasəti ilə birlikdə, soyqırım hesab edilməlidir, çünki hökmlər daha çox konkret olaraq müəyyən etnik qruplara aid edilmişdir və onların xilas olub yaşaması xüsusi vətəni ilə bağlı olan bu etnik qrupların köçürülməsi "yalnız qrupun öz vətəninə bərpası ilə aradan qaldırıla bilən soyqırım effektinə malik idi". Siyasi elmlər üzrə mütəxəsis Stefan Blank deportasiya həm də soyqırımı kimi təqdim edir. O, deportasiyanı rusların etnik azlıqları yox etmək üçün inkişaf etdirmiş olduğu müstələkə texnikasının bir hissəsi hesab edir. Sovet dissidentləri İlqabay və Pyotr Qriqorenko də hadisələri soyqırım kimi sinifləndirmişdirlər. Tarixçi Timoti Snyder deportasiyanı "soyqırım standartlarına cavab verən" Sovet siyasətləri siyahısına daxil etmişdir. Tarixçilər Alexandre Bennigsen və Marie Bennigsen-Broxup Krım tatarlarının və Axısqa türklərinin deportasiyalarını Sovet hökuməti tərəfindən uğurlu şəkildə həyata keçirilmiş soyqırımlar kimi təqdim etməkdədir. Onlar bunu belə yekunlaşdırıblar ki, Krım tatarları, "beş əsrdən çox Şərqi Avropanın tarixində mühüm rol oynamış bir xalq, sadəcə olaraq, mövcudluğunu dayandırıb". Polyak alim Tomaş Kamusella müşahidə etmişdir ki, Moskva deportasiyadan sonra onları Krım tatarları kimi qeydiyyata alınmasına belə icazə verməyərək "Krım tatarlarını və onların dilini yox etməyə" cəhd etdi; çünki onlar yalnız özlərini tatar elan edə bildilər. Bu 1989-cu ilə qədər davam etdi və yalnız bu ildə Krım tatarlarına özlərini siyahıyaalınmada Krım tatarı kimi təqdim etməyə icazə verildi. Beləliklə onlar ayrı etnik qrup kimi tanındılar. Krım tatar dilinin sovet məktəblərində yenidən tədrisinə ancaq 1980-ci illərdən icazə verildi.

12 dekabr 2015-ci ildə Ukrayna parlamenti qərar qəbul edərək deportasiyanı soyqırım kimi tanıdığını elan etdi və 18 may tarixini "Krım tatarları soyqırımının qurbanları üçün xatirə günü" elan etdi. Latviya parlamenti 9 may 2019-cu ildə hadisələri soyqırım aktı kimi tanıdığını elan etdi. 6 iyun 2019-cu ildə Litva parlamenti də eyni addımı atdı. Kanada Parlamenti 2019-cu il iyunun 10-da Krım tatarlarının 1944-cü ildə deportasiyasını (Sürgünlük) sovet diktatoru Stalinin törətdiyi soyqırım kimi tanıyan və 18 may tarixini anım günü kimi tanıyan qərar qəbul etdi. 26 aprel 1991-ci ildə onun sədri Boris Yeltsinin rəhbərliyi altında bütün kütləvi deportasiyaları "Stalinin böhtan və soyqırım siyasəti" kimi pisləyən 2-ci maddə ilə "Repressiyaya məruz qalmış xalqların reabilitasiyası haqqında" qanun qəbul etdi.

Azlıq məsələsi üzərində olan mübahisələr hadisəni soyqırım kimi tərif edilməsinə yol açırdı. Aleksandr Statiyevə görə, Sovet deportasiyaları "soyqırım həddində ölüm göstəriciləri ilə" nəticələnmişdi, lakin Stalinin bu xalqları yox etmək niyyəti yox idi. O, bu deportasiyaları geniş bir şəkildə Sovetin "istənilməyən millətləri" assimiliyasiya etmə cəhdinin bir nümunəsi hesab edir. Amir Veynerə görə, sovet rejimi "yalnız" onların "ərazi kimliyini" aradan qaldırmağa çalışırdı. Bu cür fikirlər Con Çanq tərəfindən "qeydiyyatçı irqçilik" və tarixi revizionizm kimi tənqid edilib. O qeyd edib ki, deportasiyalar əslində qurbanların etnik mənsubiyyətinə əsaslanıb.

2008-ci ildə Ukraynada yaşayan britaiyalı jurnalist Lili Hyde "Dreamland" adlı əsər yazdı. Əsərdə hadisələr 1990-cı illərdə Krıma geri dönmüş Krım tatarı ailəsi ətrafında cərəyan edir. Əsər 12 yaşlı Krım tatarı qızın dilindən səsləndirilir. Qız Özbəkistandan öz qardaşı, babası və valideynləri ilə birlikdə dağıdılmış bir kəndə gəlmişdir. Babası ona Krım tatarlarının qəhrəmanları və qurban olmaları barədə hekayələr danışmaqdadır.

2013-cü ildə Ukrayna Krım-tatar dilində çəkilmiş "Haytarma" filmi Krım tatarlarının məşhur döyüş pilotu və iki dəfə Sovet İttifaqı Qəhrəmanı Əhmədxan Sultanın 1944-cü il deportasiyaları zamanı yaşadıqlarını təsvir edir.

2015-ci ildə Kristina Pasşin "Ev uğrunda mübarizə: Krım tatarları" adlı sənədli film hazırladı. Sənədli film Ukrayna-Qətər əməkdaşlığı ilə hazırlanmışdı. O, Krım tatarlarının 1783-cü ildən 2014-cü ilə qədər tarixini təsvir edir, 1944-cü ildəki kütləvi deportasiyaya xüsusi diqqət yetirirdi.

Krım tatarı müğənni Camala 2016 Avroviziya Mahnı Müsabiqəsinə 1944 mahnısı ilə daxil oldu. Mahnı Krım tatarlarının eyni ildə deportasiya edilmələrinə həsr edilmişdi. Camala özü etnik Krım tatarı idi və sürgündə ikən Qırğızıstanda dünyaya gəlmişdi. O, mahnını sürgün edilmiş ulu nənəsinə həsr etdiyini bildirmişdir. O, Eurovision-da çıxış edən ilk Krım tatarı və həmçinin sözləri Krım tatar dilində olan mahnı ilə çıxış edən ilk şəxs oldu. O, müsabiqədə qalib gələrək, tədbirdə qalib gələn ikinci ukraynalı müğənni olmağı bacardı.

• Krım tatarları
• SSRİ-də məcburi köçürülmələr