1919-cu ilin sonlarında Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti hökuməti təhsil sahəsində bir sıra islahatlar həyata keçirdi. İbtidai və orta məktəblər üçün dərsliklər nəşr olundu, respublikanın müxtəlif bölgələrində seminariyalar açıldı, Bakı Dövlət Universitetinin əsası qoyuldu, kənd təsərrüfatı institutunun yaradılması haqqında qanun qəbul edildi. Ölkə hökuməti təkcə universitet açmaqla kifayətlənməyərək, lazımi mütəxəssislərin yetişdirilməsi, xüsusən də azərbaycanlı gənclərin ali təhsil alması üçün xaricə göndərilməsi yollarını axtarırdı. Ağır hərbi-siyasi vəziyyətə baxmayaraq, azərbaycanlıların Avropa universitetlərində oxumaq üçün xaricə göndərilməsi qərara alındı.Məmməd Əmin Rəsulzadə Azərbaycanın əldə etdiyi nailiyyətləri sadalayaraq qeyd etmişdi:

1919-cu il iyulun 23-də qəzet oxuculara bildirir ki, Bakıda Vəkilllər şurasının qərarı ilə korlar məktəbi açılacaqdır. "Tələbələr haqqında" sərlövhəli xəbərdə isə yazılmışdı:

1919-cu ilin yayında Respublika Maarif Nazirliyi 1919/20-ci tədris ilində hər birinin saxlanması üçün 100 tələbənin xaricə göndərilməsi üçün 36,5 min rubl məbləğində 4 milyon rubl ayrılması haqqında qanun layihəsi təqdim etdi. Xarici universitetlərin məzunları təhsillərini başa vurduqdan sonra ən azı iki il Azərbaycanda dövlət qulluğunda işləməli idilər. Dövlət təqaüdündən istifadə edən tələbələr təhsillərini bitirdikdən sonra dörd il hökumətin təyinatında işləməli idilər.

1919-cu il sentyabrın 1-də Cümhuriyyət Parlamenti qərar verdi:

• Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin dövlət büdcəsindən yüz nəfər tələbənin xarici universitetlərdə təhsil almasının təmin edilməsi üçün Təhsil Nazirliyinin büdcəsinə 7 milyon rubl pul köçürülsün,
• dövlət təqaüdündən istifadə edən tələbələr, hökumətin tələb etdiyi yerlərdə təhsillərinin sonunda dörd il xidmət etməlidirlər.

Bununla bağlı parlamentdə qeyd edilmişdi:

Hələ 1919-cu ilin yayında bu qanun layihəsi müzakirə edilərkən, imkanlı ailələrdən olan tələbələrin xaricə göndərilməsi ilə bağlı parlament fraksiyaları arasında ziddiyyətlər var idi. Parlamentin bir çox deputatlarının fikrincə, tələbələrin tərkibi əsasən kasıb təbəqənin nümayəndələri olmalı, imkanlı vətəndaşların oğulları isə gedib öz vəsaitləri hesabına oxumalı idilər. Seçim əhalinin müxtəlif təbəqələri arasında aparılırdı, onun əsas meyarı yalnız gənc respublika vətəndaşlarının istedadlı olması idi. Vətənə qayıtdıqdan sonra NKVD tərəfindən repressiyaya məruz qalan seçilmiş tələbələrdən biri belə xatırlayırdı:

Nəticədə "həm varlılar, həm də aztəminatlılar" oxumağa göndərilirdi.

1919-cu il sentyabrın 15-də xaricə gedən tələbələr üçün dövlət təqaüdü məsələsi ilə bağlı parlament iclası keçirildi. İclasda Məmməd Əmin Rəsulzadə, Mehdi bəy Hacınski, Əhməd bəy Pepinov, Qara bəy Qarabəyov, Abdulla bəy Əfəndiyev, , Behbud xan Cavanşir, Nemətulla bəy Şahtaxtınski, Səməndər Axundov və AXC XİN nümayəndəsi iştirak edirdi. İclasda iştirak edənlərdən biri də Bakı Müsəlman Tələbələr Komitəsinin rəhbəri Məmmədqulu Hacınski idi.

Təbələrin göndərilməsini və yerləşdirilməsini təşkil etmək üçün komissiya yaradıldı. Hətta parlamentin tələbələri oxumaq üçün xaricə göndərilməsi üçün qərar qəbul etməsindən əvvəl parlamentin Əhrar və İttihad fraksiyaları tarix, ədəbiyyat, təbiət elmləri, fizika və riyaziyyat fənnləri üzrə oxumaq üçün xaricə tələbələrin göndərilməsini və geri döndükdən sonra onlardan orta məktəb müəllimi kimi yararlanılmasını təklif etmişdi. Təbələr gönfərilərkən ixtisaslar üzrə bu cür bölünmüşdü: təbiət elmləri – 8, tibb – 8, mədənçilik – 7, mexanika – 11, kimya – 3, elektrik mühəndisliyi – 8, memarlıq – 4, aviasiya – 2, kənd təsərrüfatı – 3, iqtisadiyyat – 5, tarix və filologiya – 5, fəlsəfə – 7, hüquq elmləri – 6, siyasi elmlər – 3. Həmin vaxta qədər komissiyaya 280 müraciət daxil olmuşdu. Seçimdə Azərbaycan dilini (o vaxtkı terminologiyada türk dilini) və tələbənin göndərildiyi ölkənin dilini bilənlərə, yüksək balla attestatları olanlara, həmçinin yoxsul təbəqəyə aid olanlara üstünlük verilirdi.

Xaricə göndərilənlər göndərişin təşkilində komissiyaya kömək etmək üçün 5 nəfərdən ibarət büro seçdilər. Teymur Aslanov komissiyanın sədri seçildi, o, Şahtaxtinski ilə birlikdə lazımi vəsiqələri almaq üçün Tiflisə və Batumiyə getdi. Təbələrin təminatı üçün büro AXC Ticarət və Maliyyə Nazirliyinin qarşısında vəsatət qaldırmış və hər bir tələbəyə 2 min rubl pul məbləğində 40 arşın (28.4 metr) kətanın, iki cüt çarşağın, iki cüt dəsmalın və yarım düz yaylıq verilməsini tələb etmişdir. Tələblər içində çay və şəkər də var idi. Maliyyə və Ticarət Nazirliyi bu vəsatəti təmin etmişdir.

Beləliklə, 1919-cu il dekabrın 12-də komissiya 100 nəfərin dövlət təqaüdçüləri siyahısına daxil edilməsi haqqında qərar qəbul etdi. İnflyasiya ilə əlaqədar olaraq 400 frank əvəzinə 500 frank, həmçinin formaların alınması üçün 200 frank verilməsi qərara alındı. Maliyyə Nazirliyi oxumaq üçün xaricə yollanan hər bir tələbəyə 2600 frank pul verdi.

Tələbələrin ilk qrupu 14 yanvar 1920-ci ildə qatarla Bakıdan yola salındılar. Parlamentin bəzi üzvləri onları yola salmaq üçün gəlmişdi. Bunlara Məhəmməd Əmin Rəsulzadə, İbrahim Əbilov, Səməd bəy Ağamalıoğlu, Aslan bəy Səfikürdski, Abbasqulu Kazımzadə, Əhməd bəy Pepinov daxil idi. Rəsulzadə Müsavat Partiyası adından, Əbilov Sosial Demokrat Partiyası adından, Səfikürdski Xalqçı Sosial İnqilabçılar adından vida nitqi söylədilər. Həmçinin Səməd bəy də, Piri Mürsəlzadə də, Abbasqulu Kazımzadə də vida mərasimində çıxış edənlər sırasında idilər. Nitqlə çıxış edənlər ümumi şəkildə xaricə yollananlara uğur arzulamaq və yaxşı təhsil almağı tapşırmaqla birlikdə, onlardan geri döndükdən sonra xaricdə öyrəndiklərini yaxşı mütəxəsisə ehtiyac duyan öz vətənlərində də tətbiq etməyi gözlədiklərini bildirirdilər. Kənd Təsərrüfatı naziri Əhməd bəy Pepinov hökumət adından danışaraq tələbələri əmin etdi ki, hökumət xaricdə təhsil almaq üçün tələb olunan heç bir xərci dayandırmayacaq.

Bundan sonra tələbələr bəzədilmiş və qapıları üzərinə Azərbaycan bayraqları düzülmüş qatar vaqonlarına təmtəraqlı şəkildə mindirilirlər. Onların yola salınması mərasimi şən şəraitdə təşkil edilmiş və Seygah muğamı sədaları altında həyata keçirilmişdir. Vaqon hərəkət etməyə başladığı zaman isə hər bir kəs "Yaşasın Azərbaycan" qışqırmağa başlamışdır.

Qatarın yol boyu durmalı olduğu stansiyalarda – Kürdəmirdə, Hacıqabulda, Yevlaxda, Gəncədə və digər qəsəbələrdə insanlar qatarı mərasimlə qarşılamış və xaricə yollanan tələbələrə uğurlar arzulamışdır. Tələbələr Tiflisə çatdıqdan sonra onlara Batumiyə getmək üçün xüsusi vaqon verilmişdir. Batumidən İstanbula gələn azərbaycanlı tələbələrə buradakı Azərbaycan səfirliyi tərəfindən ziyafət verilmişdir. İstanbuldan çıxan tələbələr Romaya yollanmış və onları burada Gürcüstan səfirliyinin işçiləri qarşılamışdır. Nəhayət, səyahətin sonu olaraq 11 fevral 1920-ci ildə 78 tələbə Parisin Lyon vağzalına gəlmişdir. Digər tələbələr isə təhsil almaq üçün Rusiya və Türkiyəyə göndərilmişdi.

Tələbələrin yolu Bakı-Batumi-İstanbul-Trento-Roma-Paris-Bazel-Berlin marşrutu üzrə keçib, lakin arxiv materiallarında abituriyentlərin səyahətinin planlaşdırıldığı ölkələrin siyahısı ziddiyyət təşkil edir. Belə ki, 1919-cu ilin mənbələrinə görə (gedməzdən əvvəl) parlament 100 abituriyentin xaricə oxumağa göndərilməsi haqqında qanun qəbul etmişdi. 10 tələbənin İngiltərəyə, 23 tələbənin İtaliyaya, 45 tələbənin Fransaya, 9 tələbənin Türkiyəyə və 13 tələbənin Rusiyaya göndərilməsi planlanmışdı, lakin 1930-cu illərdə həbs edilən Almaniya universitetlərinin keçmiş məzunlarının dindirilməsinin qeydləri göstərir ki, tələbələrin təhsil aldıqları ölkələr sırasında Rusiya və Böyük Britaniya yoxdur. Onların bir çoxuna "Müsavat hökumətinin göndərdiyi tələbələr hansı ölkələrdə və neçə nəfər olmaqla oxuyub" sualı verilib. Rusiya və Böyük Britaniyadan başqa, tamamilə hamı yuxarıda sadalanan ölkələrin adını çəkmişdir. Dindirmə protokollarından belə çıxır ki, dövlətlər üzrə insanların sayı belədir: Türkiyədə 10 nəfər, İtaliyada 20 nəfər, Fransada 20 nəfər, Almaniyada 50 nəfər.

Müvafiq sənədlərin icrasını Fransada abituriyentləri qəbul edən Əlimərdan bəy Topçubaşov təşkil edib. Bundan sonra tələbələrin bir hissəsi Fransanın ali təhsil müəssisələrinə paylanıb, qalanları isə Almaniyaya gedib. Beləliklə, Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti hökuməti tərəfindən xaricə təhsil almağa göndərilənlərin yarıdan çoxu Berlinə gəldi. Belə ki, NKVD-də dindirilərkən AXC-in nümayəndələrindən biri olan Əşrəf Əliyev demişdi:

1920-ci il fevralın 29-da Xalq Maarif Nazirliyi Azərbaycan Cümhuriyyətinin İstanbuldakı diplomatik nümayəndəsinə əlavə olaraq 25.200 frank, həmçinin Parisdə sülh konfransında Azərbaycan nümayəndə heyətinin sədri olan Əlimərdan bəy Topçubaşova 172.732 frank göndərdi. Əlimərdan bəy bu göndərilnə pulla 1920-ci ilin sentyabr ayının birinə qədər tələbələrin təqaüdünü qarşılamalı idi. Tələbələrin Parisə çatmasından qısa müddət sonra Əlimərdan Bakıdakı hökumətə tələbələrin Avropaya, daha dəqiq desək, Parisə çatması barədə məlumat göndərdi. Lakin Avropadakı tələbələrin vəziyyəti heç də yaxşı deyildi. Təqaüd az olduğundan və çox zaman da vaxtında verilmədiyindən tələbələr maddi ehtiyaclarını tam qarşılaya bilmir və işləməyə məcbur olurdular, lakin maddi çətinliklərə baxmayaraq xaricə göndərilən tələbələrin bir çoxu təhsil kursunu müvəffəqiyyətlə başa vuraraq ixtisaslı mütəxəssis kimi Vətənə qayıtdılar.

Almaniyaya göndərilmiş azərbaycanlı tələbələr elə ilk dönəmdən etibarən öz təşkilatlarını qurdular. Bu təşkilatın mərkəzi Berlində yerləşsə də, Darmştadt, Frayburq, Leypsiq və s. kimi şəhərlərdə filialları mövcud idi. Təşkilatın adı isə "Almaniya Azərbaycanlı Tələbələr İttifaqı" idi.

Tələbələr xaricdə bir neçə ay oxuduqda sonra Bakıdan AXC-nin bolşeviklər tərəfindən işğal edilməsi barədə xəbər aldılar. Bu xəbər onların narahatlıq və mənəvi sarsıntı keçirməsi ilə birlikdə təqaüdlərin verilməsinin davam etdirilməsi ilə bağlı düşünmələrinə səbəb oldu. Çünki bu, AXC parlamentinin yaratdığı xüsusi fonddan təqaüdlərin dayandırılması demək idi. Bu məsələni yeni hökumət ilə müzakirə etmək üçün Avropadakı tələbələr Almaniyada Frayburq şəhərində mədənçilik üzrə təhsil alan Əşrəf Əliyevi öz nümayəndələri kimi Bakıya göndərdilər. O, tələbələr adından yeni hökumət ilə təqaüdün verilib-verilməməsi məsələsini müzakirə etməli idi. Əşrəf Əliyev 1921-ci ilin may ayında Bakıya gəldi.

Aparılan danışıqlar nəticəsində yeni bolşevik hökuməti təqaüdlərin verilməsinin davam etdirilməsini qəbul etsə də, tələbələrdən Sovet vətəndaşlığını qəbul etməyi tələb etdi. Təqaüdlər Berlindəki Sovet səfirliyi tərəfindən veriləcəkdi və təqaüd Azərbaycan SSR-nın büdcəsindən təmin ediləcək idi. Verilməsi nəzərdə tutulan təqaüdün miqdarı 30 dollar idi və əvvəlki ilə müqayisədə az idi. Lakin bu, problemləri həll etmədi. Çünki pulların verilməsi sistemli şəkildə aparılmırdı və tələbələrin razılığa gəldiyi lider olan Nəriman Nərimanovun Moskvaya getməsi ilə birlikdə vəziyyət daha da pisləşir. Çünki Nərimanovun yerinə gələn yeni rəhbərlər təqaüd alan tələbələri etibarlı və ya etibarsız deyə iki kateqoriyaya ayırmış və təqaüdün verilməsini də bu psinsipləri altında davam etdirmişdilər. Bütün bunlar tələbələrin təhsil prosesinə mənfi təsir göstərmiş və onları təhsillə paralel şəkildə işləməyə də məcbur etmişdir. Əşrəf Əliyev tərcümeyi-halında həyatının bu dövrü haqqında yazırdı:

Parisdə təhsil almış Əjdər bəy Axundov Fransada mühacirətdə yaşamış, Parisdə Azərbaycan nümayəndə heyətinin keçmiş üzvü olan azərbaycanlı publisist Ceyhun Hacıbəyliyə yazırdı:

Tələbələrdən ikisi – Şıxzamanov və İsmail Əliyev borclarını ödəmədiyi üçün həbsxanaya düşüblər. Gəmiqayırma fakültəsinin tələbəsi Əbdülhüseyn Dadaşov Almaniyadan Ceyhun Hacıbəyliyə yazırdı ki, hökumət onu bir neçə tələbə ilə birlikdə siyahıdan çıxarıb. Dadaşov buna səbəb kimi "fikirləri onun fikirləri ilə üst-üstə düşməyən yerli yoldaşları" göstərirdi.

1919-cu ildə xaricdə təhsil alan azərbaycanlı tələbələr üzrə məsul şəxs təyin edilən Dr. Bəhram bəy Axundov 1922-ci ilin 21 iyulunda İstanbulda olarkən Parisdə yaşayan Ceyhun bəy Hacıbəyliyə oradakı tələbələrin vəziyyəti barədə məktub yazmışdı. Yazdığı məktubda Bəhram bəy Bakıda olarkən 2 aydan çox tələbələr üçün çalışdğını, öz əlləri ilə 200 almaz düzəltdiyini, bu almazları Moskvadan keçməklə iki tələbə vasitəsilə göndərdiyini bildirmişdir. Bunun sonrakı taleyi barədə məlumatsız olduğunu bildirən Bəhram bəy bildirmişdir ki, Nərimanov bu barədə Berlin nümayəndəliyinə məktub yazıb. Bəhram bəy onu da yazıb ki, Nərimanovun olmadığı üçün tələbələrin mövqeyi tamamilə dəyişib:

Tələbələrin əksəriyyəti təhsilini bitirdikdən sonra Azərbaycana dönmüş və vətən uğrunda çalışmışlar. Azərbaycanda məzunlar görüşlərini davam etdirmiş, sevinclərini və uğursuzluqlar bölüşürdülər. Tədqiqatçı Məmməd Cəfərov qeyd edir ki, zamanla, bu insanlar müstəqil Azərbaycanı tərk edib, Avropada 5–10 il yaşadılar və kapitalist idarə üsullarını sovet ilə müqayisə edirdilər. Məzunlar mövcud sistemə passiv və ya aktiv mübarizə ehtiyacının fikrinə gəlmişdilər.

Bəzi tələbələr təhsillərini başa vurduqdan sonra Sovet Azərbaycanına gəlmək istəmədilər və mühacir həyatı yaşamağı seçdilər. Onların arasınd Hilal Münşizadə də var idi. O, vaxtı ilə AXC hökuməti tərəfindən Almaniyada təhsil almağa göndərilmişdi. 1928-ci ildə o, Azərbaycan mühacirətinin hakim təşkilatlarının göstərişi ilə təşkilatçılıq işləri görməyə başladı. 1930-cu ildən etibarən o, əvvəlcə "İstiqlal", daha sonra isə "Qurtuluş" qəzetlərində texniki redaktor olaraq çalışdı. O, 1930-cu ildə alman dilində Azərbaycan haqqında broşür hazırlamışdır. O, həmçinin ədəbi və publisistik sahələrdəki şəxslərlə də əlaqələr formalaşdırmışdı.

AXC tərəfindən Paris Universitetində təhsil almağa göndərilmiş şəxslərdən biri də Versal sülh konfransında AXC-nin nümayəndəliyinin rəhbəri olmuş Əlimərdan bəy Topçubaşovun oğlu Rəşid bəy Topçubaşov idi. Azərbaycan bolşeviklər tərəfindən işğal edildikdən sonra Rəşid bəy Bolşevik Azərbaycanının təqaüdündən imtina etmişdi. Parisdəki nümayəndəliyin şəxsi katibi olan Rəşid bəy 1926-cı ildə hələ 26 yaşında ikən Parisdəvəfat etmiş və orada da dəfn edilmişdir.

Xaricə göndərilmiş şəxslərdən biri də Abbas bəy Atamalıbəyov idi. Paris Universitetində gəmiqayırma üzrə təhsil alan Atamalıbəyov həmçinin Parisdəki Azərbaycan nümayəndəliyində katib olaraq da çalışmışdır. Təhsilini bitirdikdən sonra Parisdəki siyasi fəaliyyətini davam etdirmiş və Paris Siyasi Araşdırmalar İnstitutunda təhsilini tamamlamışdır. Məhəmməd Əmin Rəsulzadənin qrupuna daxil olan Atamalıbəyov Fransadakı Azərbaycan mühacirətinin rəhbəri olan Əlimərdan bəy Topçubaşovun 1934-cü ildə vəfat etməsindən sonra onun yerinə keçmişdir. Fransanın Almaniya tərəfindən işğalından sonra Berlinə köçmüş və işləməyə başlamışdır. Onun İkinci Dünya müharibəsi zamanı əsir düşən azərbaycanlıları əsirlikdən azad edilməsində mühüm rolu olmuşdur. O, Əbdürrəhman bəy Fətəlibəyli və F. Əmircanlı ilə birlikdə Azərbaycan legionunun fəaliyyətində yaxından iştirak etmişdir. İkinci Dünya müharibəsinin bitməsindən sonra Çilidə yaşamış, 1967-ci ildə ABŞ-yə köçmüş və 1971-ci ildə orada vəfat etmişdir.Almaniyanın Leypsiq Universitetinə tibb təhsili almaq üçün göndərilən da təhsilini tamamladıqdan sonra Sovet Azərbaycanına geri dönməmək qərarı verənlərdən biri olmuşdur.

Xaricə göndərilmiş tələbələrin bir çoxu təhsillərini başa vurduqdan sonra geri döndülər və öz ölkələrində çalışmağa başladılar. Öz vətənlərində onların taleyləri müxtəlif cür cərəyan etməkdə idi. Azərbaycanı müstəqil ikən tərk edən və Avropada 5–10 il arası yaşayan keçmiş tələbələr Sovet sistemində çalışdıqdan sonra onun idarəetməsi ilə Avropanı müqayisə etməyə başladılar. Araşdırmaçı Məmməd Cəfərovun bildirdiyinə görə, bu müqayisə onları açıq və ya gizli şəkildə ölkələrində olan sistemlə mübarizə aparmağa sövq etdi.

Vətənə qayıdan Avropa universitetlərinin məzunları öz əməyi və bilikləri ilə böyük uğurlar qazanıblar. Bəziləri zavodların direktoru, bəziləri neft mədənlərinin rəhbərləri və rəhbər işçiləri oldu. Onların arasında fəaliyyətlərindəki fərqlənməyə görə Lenin ordeni ilə mükafatlandırılanlar da olmuşdur.

Məsələn, Drezden Politexnik İnstitutunun məzunu Yusif Ağasıbəyli 1931-ci ildən Gəncədə yağ-piy zavodunda baş mexanik işləyirdi. Frayburq Dağ-Mədən İnstitutunun məzunu olan Əşrəf Əliyev "Kaqanoviçneft" trestinin qazma kontorunun direktoru olur və 1932-ci ildə "Lenin" ordeni ilə təltif edilir. Kotbus şəhərinin Prussiya Ali Tekstil İnstitutunu bitirmiş Teymur Aslanov Gəncədə Tekstil Kombinatının direktoru olmuşdur. Frayburq Dağ-Mədən İnstitutunu da bitirmiş Səməndər Axundov ağır sənaye bölməsində məsul icraçı işləyib. Frayburq Dağ-Mədən İnstitutunun da məzunu olan Azərbaycana qayıtdıqdan sonra ölkə sənayesi bölməsində çalışmışdır.

1925-ci ildə Bakıya qayıdan Paris Dağ-Mədən İnstitutunun məzunu Aslan Vəzirzadə Azərbaycan Politexnik İnstitutunda dərs demiş, burada kristalloqrafiya, mineralogiya və petroqrafiya kafedrasının müdiri olmuş, daha sonra Azərbaycan SSR-in əməkdar elm xadimi adına layiq görülmüşdür.

Darmştadt şəhər Texniki İnstitutunu bitirmiş Bəhram Hüseynzadə Gəncədə toxuculuq fabrikinin Elektrik qurğularının rəisi, sonralar Bakıda Azərbaycan SSR Milli Səhiyyə Komissiyası yanında "Azselelektro" sektoruna rəhbərlik etmişdir. 1925-ci ildə Leypsiq Universitetinin hüquq fakültəsini bitirmiş, 1927-ci ildə Azərbaycana qayıdan Əsildar bəy Ağabababəyov-Muğanlinski 1930–1933-cü illərdə məsləhətçi, daha sonra isə Azərbaycan Dövlət Bankında kassa planı qrupunun rəhbəri vəzifələrində çalışmışdır. Darmştadt Texniki İnstitutunu bitirmiş Məhiş Səfərov 1926-cı ildə Azərbaycana qayıtmış və Xalq Maarif Komissarlığının Pedaqoji Texnikumunda alman dili müəllimi işləmişdir. 1929-cu ildə Şarlottenburq Politexnik İnstitutunu bitirib, İskəndər bəy Sultanov 1933-cü ildə SSRİ-yə qayıtmış və "Azneft Elektrorazvedka" trestinə işə düzəlmişdir.

Xaricdə təhsilini tammalamışlar arasında Azərbaycana geri dönüb burada bir neçə il yaşadıqdan sonra yenidən xaricə köçənlər də var idi. Bunlar arasında Darmştadt Texniki Universitetini bitirən Hüseyn Şıxıyev və Məmməd Əfəndiyev də var idi. Onlar 1927-ci ildə Bakıya gəlmiş və 1930-cu ildə SSRİ-ni tərk etmişdir. Almaniyadakı təhsilini başa vurduqdan sonra Bakıya geri dönmüş, bir müddət Bakı Tramvay İdarəsində baş mühəndis olaraq çalışmış Mir İsmayıl Seyidzadə 1934-cü ildə öz arvadı ilə birlikdə Almaniyaya geri dönmüşdür.

Tələbələrdən biri olan Əhməd Rəcəbli İtaliyanın Peruca şəhərində Ali Kraliyyət Eksperinmental Aqrar İnistitutunu bitirdikdən sonra öz vətəninə geri dönmüş, Zaqataladakı Kənd Təsərrüfatı Texnikumunun rəhbəri kimi çalışmışdır. O, fəaliyyəti dövründə kənd təsərrüfatı stansiyasının yaradılmasını təşkil etmiş və bu iki müəssisə arasında əlaqənin formalaşmasına nail olmuşdur. 1931-ci ildən 1934-cü ilə qədər Azərbaycan Aqrar İnistitutunun cənub torpaqları üzrə bölməsinin rəhbəri olan Əhməd Rəcəbli 1935-ci ildə Moskvadan gələn Ali Atestasiya Komitəsi tərəfindən professor ünvanı ilə mükafatlandırılmışdır. Bundan sonra o, Ümum İttifaq Kənd Təsərrüfatı Akademiyasının subtropik kənd təsərrüfatı üzrə bölməsinin üzvü seçilmiş, bir qədər sonra akademik adı ilə təltif edilmiş və Azərbaycan Kənd Təsərrüfatı Akademiyası şurasının üzvü olmuşdur.

Azərbaycanın tanınmış rəssamları olan Toğrul və Vidadi Nərimanbəyovların atası Fərman Nərimanbəyov Tuluz Universitetinin energetika fakültəsini bitirdikdən sonra 1929-cu ildə Azərbaycana geri dönmüş və Mingəçevir SES-in tikintisin başlanğıcında çalışmışdır.

  Əsas məqalə: Azərbaycanda Stalin repressiyaları

1930-cu illərdən etibarən bütün Sovet İttifaqı dövlətlərində Stalin tərəfindən repressiyalar başladıldı. Tarixi ədəbiyyatda Böyük təmizləmə və ya Böyük Repressiya kimi adlandırılan bu proses AXC tərəfindən xaricə oxumaq üçün göndərilmiş tələbələrdən də yan keçmədi.

Vətənə qayıdan Qərb universitetlərinin məzunlarının çoxu 1930-cu illərdə NKVD GPU tərəfindən alman "casusları" və Azərbaycanın müstəqilliyinin bərpasının tərəfdarları kimi həbs edilmişdilər.Repressiyaya məruz qalanlarla bağlı arxiv materiallarının təhlilinə əsasən bəlli olur ki, 1930-cu illərdə respublika vətəndaşları Almaniya ilə müəyyən dərəcədə bağlı olan və ya Azərbaycanda ən azı bir alman millətindən olan şəxslə tanış olan şəxslər müxalif fikir və casusluqda şübhəli bilinirdilər. Bütün istintaq işlərində, yəni NKVD-nin sənədlərində ADR və ya AXC illərində Almaniyada oxumaq artıq cinayət kimi səslənir:

1937-ci ildə Yusif Ağasıbəyli antisovet üsyan hərəkatının üzvü kimi həbs edilir. 1936-cı ildə NKVD tərəfindən həbs edilən Əşrəf Əliyev Almaniyaya casusluqda və antisovet bəyanatlarında ittiham olunurdu. 1937-ci ildə Azərbaycanda sovet hakimiyyətini devirmək və SSRİ-dən ayırmaq məqsədi daşıyan üsyançı təşkilatın fəal iştirakçısı kimi o, işə cəlb olunub. 18 oktyabr 1937-ci ildə həbs edilən Teymur Aslanov antisovet və millətçi hərəkatın üzvü olmaqda, Almaniya lehinə casusluq etməkdə ittiham edilirdi. O, bu iddialar əsasında təqsirkar bilindi və Sibirdəki düşərgəyə göndərildi. Səməndər Axundov 1933-cü ildə NKVD tərəfindən həbs edildi. Həyat yoldaşı alman təbəəsi olan və 1938-ci ildə vətənə qayıtmaq məcburiyyətində qalan Bəhram Hüseynzadə 1941-ci ildə SSRİ Ali Məhkəməsi tərəfindən millətçi üsyançı təşkilatın üzvü və alman kəşfiyyatının casusu kimi 15 il müddətinə azadlıqdan məhrum edilib. 1956-cı ildə cinayət tərkibi olmadığı üçün hökm ləğv edildi. Həbs edilmiş Almaniya universitetləri məzunlarından bəziləri tələbəlik illəri zamanı Əslidar Muğanlının evində alman dilində mahnılar oxuduqlarını bildirmişdilər. İstintaq zamanı hətta bu da cinayət əməli hesab edilmişdi. Dindirmə zamanı NKVD müstəntiqinin Muğanlının mənzilində alman dilində mahnılar oxunduğunu hakimiyyət orqanlarının bildiyi barədə sualına Məhiş Səfərov belə cavab verib:

Əsildar Muğanlı ilk dəfə 1933-cü ildə həbs edilmiş, lakin 1934-cü ildən Bakıdakı ali məktəblərdə alman dili müəllimi kimi çalışmışdır. 1935-ci ildə ikinci dəfə həbs edilmiş və Qazaxıstanın Qaraqanda bölgəsinə sürgünə göndərilmişdir. Məhiş Səfərov NKVD tərəfindən 1936-cı ildə həbs edilmiş, 1957-ci ildə işə baxılması xahişi ilə SSRİ Ali Məhkəməsinə müraciət etdikdən sonra təqsirsiz olduğu elan edilərək azadlığa buraxılmışdır. 1935-ci ildə İsgəndər bəy Sultanov da NKVD tərəfindən həbs edilmişdir.

Bolşeviklər təkcə ADR hökumətinin Almaniyaya oxumağa göndərdiyi şəxsləri deyil, sovetləşmənin ilk illərində elə Sovet hökuməti tərəfindən Almaniyaya ezam edilmiş vətəndaşları da repressiyaya məruz qoyurlar. Onların arasında Leypsiq Universitetini bitirmiş, 1925-ci ildə vətənə qayıtdıqdan sonra Azərbaycan Tibb İnstitutunun mamalıq və ginekologiya kafedrasının dosenti vəzifəsindən professor və kafedra müdiri vəzifəsinə qədər yüksəlmiş Əlirza Atayev də var idi. Bundan əvvəl o, Azərbaycan Həkimləri Təkmilləşdirmə İnstitutunun mama-ginekoloji poliklinikasının müdiri olmuş, 1929-cu ildə tibb elmləri doktoru alimlik dərəcəsi almışdı.

Repressiyaya məruz qalan şəxslərdən biri də Fərman Nərimanbəyov idi. O, Mingəçevir SES-in tiintisində çalışdığı zaman elə iş sahəsindəcə NKVD tərəfindən həbs edilmişdi. Qondarma ittihamlarla təqsirkar elan edilən Fərman Nərimanbəyli Sibirə sürgünə göndərilmişdir. Sürgündən qayıtdıqdan sonra Mingəçevirdə yaşamış və işləmiş, 1977-ci ildə orada vəfat etmişdir. Həbs edilənlərdən biri də kənd təsərrüfatı üzrə mütəxəsis, professor və seleksiyaçı alim Əhməd Rəcəbli idi. Sibirdə yerləşən çoxsaylı QULAQ düşərgələrindən biri olan Maqadana göndərilən Rəcəbli orada güclü şaxtaya davam gətirə bilən tərəvəz övləri yaratmış və inkişaf etdirmişdir. 1946-cı ildə Bakıya geri dönmüş və araşdırmalarına yenidən davam etmişdir.

Tələbələrdən Türkiyə və Qərbi Avropada oxumuş 40 nəfər Azərbaycana geri döndükdən sonra repressiyaya məruz qalmışdır, Rusiyada təhsil alması planlanan iki nəfər də həmçinin bu repressiyalardan yayına bilməmişdir. Azərbaycana geri dönənlər arasında yalnız 16 tələbə repressiyalardan yayınmağı bacarmışdır. Deməli, Türkiyə və Qərbi Avropada oxumuş 89 Cümhuriyyət tələbəsindən yalnız 56-sı Azərbaycana dönüb və onların da 40-ı repressiyaya məruz qalıb. 56 nəfərdən başqa, aşağıdakı 6 nəfər də yurda dönüb, ancaq bir necə ildən sonra kommunist rejiminin zülmünə dözməyərək ölkəni tərk etməyə və ömrünü mühacirətdə keçirməyə məcbur olub.