Film gündəlik həyatın bir parçasıdır və daha çox ovqat filmidir. Köhnə Bakı həyətlərində bir qonşu o birinin evində baş verən hadisələri öz evinin içindəki kimi eşidə bilir. Bütün bu yaxınlığın da səbəbkarı bəlkə də divarların belə nazik olmasıdır. Rejissor bizə tanış əhvalat danışır. İki qonşu arasındakı dava-dalaş tədricən soyuyur və az da olsa, sevgi işartıları görünməyə başlayır.

Mənzilə təzəcə köçmüş qonşu qadın təsadüfən (yayda eyvanların qapı və pəncərələri açıq olur) qonşu kişinin öz sevgilisi ilə qalmaqallı ayrılıq səhnəsinin şahidi olur. Kişi ilə yüksək səslə dalaşan evli qadın (Arzu Ağayeva) göz yaşları içində kişinin yanından gedir... Gözlənilmədən qonşu qadın kişinin üstünə düşərək onu eqoist, insafsız olmaqda günahlandırır. Beləcə onların bu ilk tanışlığı dava ilə başlayır. Məlum olur ki, qadın da əriylə dalaşıb evi tərk edib. İki qonşu arasındakı dava-dalaş tədricən soyuyur və az da olsa, sevgi işartıları görünməyə başlayır. Onların arasında baş verən mübahisə zaman keçdikcə ciddi münasibətlərə çevrilə bilərdi. Həyatlarında boşluq olan bu iki qonşu hansısa məqamda ünsiyyət qura bilirlər. Tamaşaçı isə səbirsizliklə sonluğu gözləyir. Qəfildən qadının əri qayıdır və onlar barışırlar.

Filmin qəhrəmanı bəxti gətirməyən bir musiqiçidir. Gənc oğlan (Roman Şulqa) anderqraund musiqi ilə məşğuldur. Ailədə hamı – valideynləri, həyat yoldaşı ondan narazıdır. Onun dünyagörüşü, həyat tərzi ilə ənənəvi ailə dəyərləri toqquşur, bu münasibətlər daim konflikt törədir. Ənənəvi ailəyə, mentallığa qarşı onun fərqli, nizamsız həyat tərzi dayanır. Lakin bir gün inanılmaz dərəcədə bəxti gətirir və o, ifaçı qismində kübar cəmiyyətdə keçirilən ziyafətə dəvət alır. O, prinsiplərinə zidd gedərək pula görə məclisdə oxumağı qəbul edir. Bəzi dostları onun belə məclisdə çıxışının düzgün olmadığını əvvəlcədən ona deyirlər. Adama elə gəlir ki, artıq tale onun üzünə gülüb və o, nəyə qadir olduğunu hamıya sübut edəcək. Nəticədə, onun çıxışı məclis əhlinə maraqlı gəlmir. Məclis əhli onu bərk əzişdirir. Və indi kefcil musiqiçi hələ uzun müddət evdə qalmalı olacaq. Həyat yoldaşı və oğlu xoşbəxtdirlər! Filmin qəhrəmanı üsyankarlığını sona kimi davam etdirə bilmir, inandığı dəyərlər uğrunda mübarizə aparmır, sonda ailəsinə qayıdır, durumu ilə barışır, ailə ənənələrinə məğlub olur.

Final simvolik bitir, qəhrəmanının kiçik oğlu atasına pişik nəcisi verir. Bunu hər tamaşaçı müxtəlif cür yoza bilər: həyat zibildir və ya oğul atasının buna layiq olduğunu demək istəyir.

Film eyni zamanda sosial mesaj ötürür. Rejissor sosial təbəqələşmə haqda düşüncələrini mətnə, sözə yox, təsvirə çevirir.

Filmi yəqin ki, şəhərin gərəksizcə radikal dəyişməsinə etiraz kimi qəbul etmək olar. Və müəllif "Gün keçdi" filmindən sitat gətirməklə öz niyyətini daha aydın bəlli edir. Kinolentdə insan laqeydliyi, dövrün, zamanın problemləri, öz şəhərinin tarixini bilməyən gənclik kimi mövzular ana xətt kimi keçir.

Dostu və iş yoldaşı cinayətkar dəstə tərəfindən öldürülən polis zabiti Rövşən rəisdən xahiş edir ki, bu işin araşdırılmasını ona tapşırsın. Rəis buna qəti etiraz edir, səbəb olaraq onun ailəsində baş verən faciəni göstərir və onun buna hazır olmadığını deyir. Rövşən rəisdən icazəsiz hərəkətə keçir və cinayətkar dəstənin bir neçə üzvünü zərərsizləşdirir. Dəstənin başçısı Qara (Aqil M. Quliyev) Rövşəndən qisas almaq üçün onun arvadını qaçırır. Sonda ədalət qalib gəlir.

Filmin sonunda kağız üzərində kadrları növbələşdirən rejissorun görüntüsü postmodern fənddir. Rejissorun nəqlə müdaxiləsi hadisələrin qurama, film olduğunu xatırladır. Filmin mesajı sonda verilir: satqın polis qəhrəman kimi dəfn edilir. Yəni həqiqəti demək həmişə vacib deyil.