Ejen Delakrua xalq üsyanlarından və inqilablarından qorxurdu. İyul inqilabı günlərində o öz evini tərk etməmişdi. Yazıçı Aleksandr Düma bildirir ki, həmin günlərdə Delakrua çox çaşqın görünürdü. Rəssam özü də etiraf edirdi ki, o "üsyançıdır, lakin inqilabçı deyil".

Lakin rəssam respublikaçılara simpatiya bəsləyirdi və o İyul inqilabına dair tablo çəkmək qərarına gəlir. 20 sentyabr 1830-cu ildə Burbonlar monarxiyasının bərpasına son qoymuş İyul inqilabının motivləri əsasında bu tablonu çəkməyə başlamışdı (bəzən səhvən Böyük Fransa inqilabı ilə əlaqələndirilir). Çoxlu hazılıq eskizlərindən sonra bu tablonu üç ay ərzində ərsiyə gətirmişdir. Qardaşına yazmış olduğu 12 oktyabr 1830-cu il tarixli məktubda Delakrua bildirmişdi: "Əgər mən vətən uğrunda döyüşməmişəmsə, onda heç olmasa onu şöhrətləndirməliyəm".

Əvvəlcə rəssam iyul günlərində həlak olmuş bir oğlanı tablonun mərkəzi personajı seçmək istəyirdi. Kralın əsgərləri Qrev körpüsünü atəşə tutaraq üsyana qalxmış xalqı ratuşa binasına yaxınlaşmağa qoymayanda bir yeniyetmə "Əgər mən həlak olsam, unutmayın, adım d'Arkoldur" sözlərini qışqıraraq ratuşaya tərəf hücuma keçərək xalqı da dalınca aparmışdı. Həmin oğlan həlak olsa da, ratuşa ələ keçirilmişdi. Lakin sonra rəssam fikrini dəyişir və qərara gəlir ki, tablonun əsas personajı Azadlıq olacaqdır.

İlk dəfə bu əsər 1831-ci ilin yazında Paris salonunda təqdim olunmuş, böyük coşğunluqla qəbul edilmiş və rəssam Fəxri Legion ordeninə layiq görülmüşdür. Bəziləri rəssamı tabloda ancaq "qara camaat"ı təsvir etməkdə ittiham edirdilər:"Bu qız Sen-Lazar həbsxanasından qaçmış həmin o əclafdır. Əgər Azadlıq yalın ayaqlı, açıq döşlü əli silahlı qızdırsa, o bizə lazım deyil! Bəyəm o şərəfli günlərdə küçədə olanlar ancaq "qara camaat" idi?".

Fransanın Daxili İşlər Nazirliyi rəssama 3000 frank ödəyərək tablonu Lüksemburq muzeyi üçün satın alınmışdı. İnqilabi süjetinə görə təxminən 25 il ərzində kütləvi nümayiş etdirilməmişdir. Belə ki, XIX əsrin 30-cu illərində tablonu muzeydən götürərərək rəssama qaytarmışdılar. 1848-ci ildə Luvr tablonu rəssamdan istəyir, lakin 1852-ci ildə İkinci İmperiya dövründə tablo yenə də, siyasi səbəbdən muzeyin ehtiyat fonduna ötürülür. 1874-cü ildə, rəssamın ölümündən 11 il sonra tablo yenidən Luvrda nümayiş etdirilməyə başlayır.

Əsərdə mərkəzdə başında Frakiya qalpağı (papaq), sağ əlində Fransa trikoloru (respublikaçı Fransa bayrağı), sol əlində tüfəng tutmuş döşü açıq qadın rəsmi təsvir olunmuşdur.

Frakiya qalpağı azadlığı təcəssüm etdirir, çünki qədimdə azadlığa buraxılan qullar belə papaq taxırdılar.

Etyen Jülinin fikrincə, Azadlığın sifəti məşhur parisli inqilabçı Anna-Şarlottanın sifətidir. Onun qardaşı həlak olduqdan sonra o da barrikadalara gəlmiş və doqquz nəfər qvardiyaçı öldürmüşdü.

Burada döşü açıqlıq, fransızların "sinəsi açıq " hünərlə düşmən üzərinə getdiklərini tərənnüm edir. O həm də demokratiyanın tərənnümüdür, çünki Azadlığın sadə qadınlar kimi korsetdən istifadə etmədiyi görünür. Azadlığın ayağının yalın olması isə rəssamın onu ilahiləşdirmək istədiyinə eyham ola bilər, çünki qədim Romada ilahlar ayaqyalın təsvir edilirdilər.

Şlyapalı kişi fiquru həm Fransa burjuaziyasının ümumiləşdirilmiş obrazı, həm də rəssamın avtoportreti olduğu güman edilir. Digər bir versiyaya görə isə, bu şəxs rəssamın dostu, barrikadalarda vuruşmuş rəssam-qravüraçı Frederik Viyodur . Həmin fiqurun prototipinin teatr direktoru Etyen Araqo olduğunu da güman edənlər var.

Beret taxmış kişi fiquru fəhlə sinfini, onun yanındakı vikorne taxmış gənc isə ziyalı sinfini təmsil edən Politexnik məktəbinin şagirdidir. Beretli kişinin arxasında dalğalanan sarı-mavi bayraq isə bonapartistlərin simvoludur, belə ki, I Napoleonun ordusunda vuruşmuş bir çox hərbçilər də X Karldan narazı idilər. Azadlığın yanında hər iki əlində tapança tutmuş yeniyetmə isə Etyen Jülinin fikrincə, d’Arkol adlı real tarixi personajdır. Öldürülmüş şəhərlinin Anna-Şarlottanın qardaşı olduğu güman edilir.

Notrdam kilsəsi üzərində dalğalanan respublikaçı bayraq da azadlığın rəmzlərindən biridir. İnqilab zamanı kilsənin zəngləri Marselyozanın melodiyasını vururdular.

Frederik-Ögüst Bartoldi Azadlıq heykəlinin ideyasını düşünəndə bu tablodan ilhamlanmışdı. Lakin, Bartoldi və Labule onlar inqlabçı azadlıq obrazından qaçmağa çalşırdılar. həsr edilmiş bu əsərdə yarımçıq geyimli Libertinin cəsədlər üzərində hərəkət edən silahlı əsgərlərə yol göstərməsi təsvir edilib. Labule heç də inqlaba simpatiyası olan bir adam deyildi və buna görə də, Bartoldinin fiquru, Delakruanın obrazından fərqli olaraq tamamilə xalata bürünmüşdür. Delakruanın əsərindəki zorakı görünüş əvəzinə, Bartoldi öz əsərinə daha çox sülhpərvərlik görünüşü verməyə çalışmış və inkişaf simvolu kimi məşəldən istifadə etmişdir .

7 fevral 2013-cü ildə tablonun nümayiş etdirildiyi Luvr muzeyinin Lans filialında bir ziyarətçi xanım tablonun aşağı hissəsini markerlə qaraladığına görə dərhal saxlanmışdı. Fevralın 8-i muzey ziyarətlər üçün bağlandı. Təxminən 2 saata yaxın müddət ərzində vandallığın nəticələri aradan qaldırılaraq tablonun əvvəlki vəziyyəti bərpa edilmişdi.

• 2012-12-30 at the Wayback Machine