Alleqorik mənada volüntarizm, bir növ şəxsiyyətin mühitlə mübarizəsidir.

Volüntarizm termini XIX əsrin sonunda sosioloq F.Tyonnis tərəfindən işlənilmişdir. Buna baxmayaraq etika və fəlsəfədə Volüntarist ideyalar daha əvvəllər A.Şopenhauer, F.Nitşe, A.Berqson tərəfindən irəli sürülmüşdür.

• Volüntarizm — ehtimal edilə biləcək nəticələr və obyektiv şəraiti nəzərə almadan arzuolunan məqsədlərə çatmaq istəyi.
• Eyni zamanda Qərbdə iqtisadi və siyasi sahədə Volüntarizm tamamilə başqa prinsip nəzərdə tutulur: sosial vı iqtisadi quruluşun bütün cəmiyyətin birbaşa iradəsi ilə və kənradan məcbur edilmədən (bu bir sıra anarxist məktəblərin fikirlərinə yaxındır) formalaşdırılması.
• İradəni mövcudluğun ən ali prinsipi kimi dəyərləndirən fəlsəfi istiqamət. Volüntarizm Avqustinin, İoann Duns Skor və digərlərinin fəlsəfələri üçün xarakterikdir.

Metafizik volüntarizmin tərəfdarı XIX əsr alman filosofu Artur Şopenhauerdir. Onun fikrincə, iradə mülahizə deyil, irrasional, şüursuz impulsdur, ona münasibətdə intellekt ikinci dərəcəli hadisədir. İradə bütün reallığın altında yatan qüvvədir. Sürücünün, niyyətin və həyatın dinamikasının bu şəkildə aradan qaldırılması sonralar Fridrix Nitsşe (hakimiyyət istəyi), (ölüm istəyi), , və Ziqmund Freydə (zövq iradəsi) təsir etdi.

Siyasi volüntarizm siyasi hakimiyyətin iradənin ifadəsi üzərində qurulduğu fikridir. Tomas Hobbs, Jan Jak Russo kimi nəzəriyyəçilər və alman idealist ənənəsində bir çoxları tərəfindən irəli sürülən bu baxış siyasi gücü iradədən irəli gələn kimi anlayır.