İqtisadi inkişafın ilk modellərində (Solou modeli, ) ekzogen olaraq təyin edilmiş parametrlərdən istifadə olunurdu: "qənaət dərəcəsi" və "elmi-texniki tərəqqi sürəti" bunlardan son nəticədə iqtisadi artım templəri asılıdır. Tədqiqatçılar isə iqtisadi artım tempini daxili (endogen) amillərlə əsaslandırmaq istəyirdilər, çünki qənaət dərəcəsi olan modellərin bir sıra çatışmazlıqları var idi. Bu modellər inkişaf etməkdə olan və inkişaf etmiş ölkələr arasında səviyyələrdə və artım templərində davamlı fərqləri izah etmirdi. Tədqiqatçılar qənaət dərəcəsini iqtisadi agentlərin qərarlarının nəticəsi kimi izah etmək üçün hələ 1928-ci ilin dekabrında The Economic Journal-da dərc edilmiş Frank Ramzeyin "The Mathematical Theory of Savings" əsərinə müraciət etdilər. Burada istehlakçının zamanlararası faydalılıq funksiyası çıxarılıb və istehlakçının optimal seçimi üçün şərait tapılıb. İqtisadiyyat üzrə gələcək Nobel Mükafatı Tyallinq Kupmansın ideyalarından istifadə edərək, 6 dekabr 1963-cü ildə Yale Universitetində "müzakirə məqaləsi" kimi nəşr olunan "Kapital Yığımının Ümumi Modelində Optimal Artım" əsərində daha ətraflı variantı 1965-ci ildə "İnkişafın planlaşdırılmasına ekonometrik yanaşma" kitabında və Devid Kass 1965-ci ilin iyulunda "The Review of Economic Studies" jurnalındadərc edilmiş "Kapital Yığımının Ümumi Modelində Optimal Artım"da Ramseyi təqdim etmişdir (həmçinin Ramsey modeli kimi tanınır, iqtisadi artımın neoklassik modeli), onun əsas xüsusiyyəti mükəmməl rəqabət şəraitində qarşılıqlı əlaqədə olan istehlakçılar və firmaların optimallaşdırılması problemlərinin həlli zamanı qənaət dərəcəsinin müəyyən edilməsi idi.