Yaponiyada qarabatdaq balıqçılığı ukay (鵜飼^?) adlanır. Yaponiyada bu cür balıqçılığın tarixi VII–VIII əsrlərə gedib çıxır. Ən məşhur qarabatdaq balıqçılığı yeri . Burada 1300 ildən çoxdur ki, qarabatdan balıqçılığı metodu ilə balıq tuturlar.Oda Nobunaqa bu çayda ukay metodu ilə tutulmuş ayunu elə bəyənmişdi ki, bu metodla balıq tutan yüzlərlə balıqçıya uşo titulu vermişdir.

Qarabatdaq balıqçıları may–oktyabr aylarında kiçik qayıqlara minib çay axını boyunca hərəkət edirlər. Adətən bir qayıqda iki balıqçı və iki qayıqçı olur. Balıqları cəzb etmək üçün içində od olan vedrələrdən istifadə olunur. Baş balıqçı onlarla qarabatdağı manipulyasiya edir, kiçik balıqçı isə onlardan dördünü və ya altısını 3,3 metr uzunluğunda olan kəndirlə bağlayır. Qarabatdaqın boğazının aşağı hissəsinə xüsusi xalta bağlanır ki, quş tutduğu balığı uda bilməsin. Qarabatdaq balıq tutanda balıqçı kəndiri çəkir və ovu götürür. Daha sonra növbəti ov üçün quşu buraxır.

Yaponiyada qarabatdaq balıqçılığı metodu ilə ayu, golyan balığı, , karp kimi balıqlar ovlanır. Lakin bu metod tor və qarmaq balıqçılığından daha az effektivdir. Qarabatdaq balıqçıları ənənəvi geyimləri və unikal metodları ilə diqqət cəlb etdikləri üçün Yaponiyada turizm sənayesinin bir hissəsinə çevriliblər. Hazırda Yaponiyanın 3 çayında ukay ənənəsi davam etdirilir: Naqara çayı (Gifu), (Ehime) və (Oita).

Şimali Makedoniya ilə Yunanıstan sərhədində yerləşən Doyran gölündə qarabatdaq balıqçılığı ilə balıq tutmaq ənənədir. XVI–XVII əsrlərdə Fransa və İngiltərə zadəganları bu metodla balıq tuturdular.

• (ingiliscə). II cild (Const–F). Tokio: Kodansha. 1983. səh. 26. ISBN 0-87011-622-3. İstifadə tarixi: 7 dekabr 2022.