Volfqanq Amadey Motsartın Vyanada yaşadığı illərdə (1782-1786) yaradıcılığında əsasən fortepiano konsertləri üstünlük təşkil edirdi. Kompozitor bu tip 15 musiqi yazmışdır. Hansı ki, bunların çoxu Mostartın instrumental yaradıcılığının zirvəsi hesab olunur.

Motsart heyvanları çox sevirdi və daha çox da quşlara diqqət ayırardı. Kompozitor Sol mojor (G -DUR) konsertini yazdıqdan sonra onun final hissəsini (Allegretto) şəhərdə olan bir quş mağazası önündə oxumuşdur.

Abert Hermana görə, «sığırçın bu melodiyanı özünəməxsus dəyişərək yenidən təkrarlamışdır, bu Motsartın xoşuna gəlmiş və həmən sığırçını almışdır». Motsartın xərclər dəftərində bu barədə qeyd var: «27 may 1784-ci il. Sığırçın quşu - 34 kr (kreyser). Qeydin yanında sığırçının ifa etdiyi melodiya yazılmışdır:

Motsart əlavə olaraq yazmışdır: «Bu çox əla idi!». Motsartın qeydlərinə əsasən məlum olur ki, sığırçın (səsin, pauzanın davam etdirilməsini bildirir) doğru yerləşdirmirdi. Alfred Eynişteyin yazırdı ki, konsertin final hissəsi «çox sadəlövh bir “quş”, ancaq möhtəşəm bir polifonik sonluq ilə bitirdi».

Sığırçın Motsartın evində 3 il yaşamış və 4 iyun 1787-ci ildə ölmüşdür. Motsart onu evinin arxa baxçasındə basdırmış və xatirə şeiri yazmışdər:

Hier ruht ein lieber Narr,

Ein Vogel Staar.

Noch in den besten Jahren

musst er erfahren

Des Todes bittern Schmerz.

Mir blut't das Herz

Wenn ich daran gedenken.

O Leserǃ schenke

Auch du ein Thränchen ihm.

Er war nicht schlimm;

Nur war er etwas munter,

Doch auch mitunter

Ein lieber loser Schalk,

Und drum kein Dalk.

Ich wett', er ist schon oben,

Um mich zu loben

Für diesen Freundschaftsdienst

Ohne Gewinnst.

Dann wie er unvermuthet

Sich hat verblutet,

Dacht er nicht an den Mann,

Der so schön reimen kann.