Edo dövründə Tokuqava şoqunluğu tərəfindən lisenziyalaşdırılan həzz kvartalları "ukiyo" (üzən dünya) adlandırılırdı. Bu kvartallardan ən məşhuru Tokioda yerləşən kvartalı idi. Bir çox kişi samuray və tacir buradakı çay evlərinə, fahişəxanalara, kabuki və bunraku teatrlarına və ictimai hamamlara gəlirdi. "Mizu şobay" (su ticarəti) termini də ilk dəfə Edo dövründə işlədilmişdir. Belə ki, ucuz, lisenziyası olmayan fahişələr müştəri tapmaq üçün çayın sahilində gözləyirdilər və qayıqda müştərilərlə cinsi əlaqəyə girirdilər.

"Su ticarəti" termini ingilis dilində ilk dəfə tərəfindən "Su ticarətinin şəkilləri: Bir qərblinin Yaponiya macəraları" (1985) əsərində işlədilmişdir.

Yaponiyada bir çox kişi evdə əylənmək və arvadları ilə çöldə vaxt keçirmək əvəzinə işdən sonra qrup şəklində mizu şobayla məşğul olmağa gedirlər. Karaoke barları, xüsusilə, populyardır. Eləcə də, Yaponiyada minlərlə qadın gecə mizu şobayda işləyərək hostess kimi kişiləri məmnun etməyə çalışır. Hətta bəzi hostesslər qadağan olunmasına baxmayaraq fahişəliklə məşğul olurlar. Bar hostessləri ofisdə işləyən qadınlardan daha az işləyirlər və daha çox pul qazanırlar; qazancları müştərilərə satdırdıqları içkinin sayından asılıdır.

Varlı biznesmenlər və siyasətçilər də mizu şobayla məşğul olurlar; özəl şənliklər keçirir və geyşa tuturlar. Adi işçilər və tələbələr mizu şobay üçün ucuz barlara gedirlər. Qadınların kişi müştərilərə hamam xidmətləri verdiyi yerlər isə "" adlanır. Bunlarla yanaşı, Yaponiyada minlərlər "sevgi hoteli" fəaliyyət göstərir. Cütlüklər bu hotellərdə seksual məqsədlər üçün saatlıq otaqlar tuta bilirlər. Yaponiyada qadağan olunduğu üçün bəzi mizu şobay klubları müştərilərinə çikan fentezisi xidməti göstərirlər.

• Perkins, Dorothy. . Roundtable Press. 1991. səh. 376. ISBN 0-8160-1934-7. İstifadə tarixi: 17 may 2022.
• Galbraith, Patrick. . Kodansha International. 2014. 248. ISBN 978-1568365497. İstifadə tarixi: 18 may 2022.