Günəş mifləri
Günəş mifləri - Günəşin mifologizasiyası və yer üzündəki həyata təsiri; adətən ay mifləri ilə sıx bağlıdır.
XIX əsr - XX əsrin əvvəlləri etnoqraflarının fərziyyələrinin əksinə olaraq, "ibtidai", arxaik dini və mifoloji sistemlərdə xüsusilə pərəstiş edilən "Günəş kultu" müşahidə edilmir. Onlarda Günəş kiçik bir xarakter və ya hətta cansız bir cisim kimi qəbul edilir. Arxaik günəş mifləri arasında Afrika, Sibir və Avstraliya xalqları arasında yayılmış Günəşin yaranması və artıq günəşlərin məhv edilməsi, Günəşin yoxa çıxması və geri qayıtması haqqında miflər var. Vyaçeslav İvanovun təklif etdiyi kimi, Günəş və Ay haqqında əkiz miflər və “səmavi toy”un motivi də arxaik görünür. Ən qədim versiyalarda (xüsusən də Sibir xalqları arasında) bu cütlükdəki Günəş qadını, Ay isə kişini təmsil edir.[1]
Etnoqraf Artur Hokarta görə, “müqəddəs hökmdar”ın rolunun artdığı mədəniyyətlərdə Günəş kultu ön plana çıxır. Şumer-Akkad mifologiyasında günəş tanrısı Şamaş əhəmiyyətinə görə hələ də ay tanrısından aşağıdır, lakin artıq ən hörmətli tanrılardan birinə çevrilir. Qədim Misir dinində günəş kultları ən mühüm rol oynayır. Misir günəş tanrıları arasında - Ra, Horus, Amon, Khepri - Günəşi səmada gəzdirən skarab tanrısı. Eramızdan əvvəl XIV əsrdə.firon Exnaton radikal dini islahat etməyə cəhd edir və Misirdə Atonun vahid kultunu tətbiq edir (əvvəlcə günəş diskinin təcəssümü).[2]
Günəş kultları Hind-Avropa mifologiyasında mühüm yer tutur, burada onlar at kultu və ilahi əkizlərin obrazı ilə əlaqələndirilir ( Aşvinlər, Dioskurlar ). Hind-Avropa ideyalarına görə, Günəş bir gündə səmadan keçərək at arabası ilə səmada “səyahət edir” (və ya “daşıyır”). Hind-Avropa günəş tanrılarının nümunələri qədim Hindistan Surya, Yunan Apollon və Helios, Roman Soldur . Mərhum Zərdüştiliyin əsas tanrılarından biri olan Mitra günəş mənşəlidir.
Müxtəlif tədqiqatçılar slavyan tanrıları Dajboq, Xorsu Günəş kultu ilə əlaqələndirirlər; Xristianlıqdan əvvəlki slavyan mifologiyası haqqında məlumatın olmaması bu konstruksiyaları birmənalı şəkildə təsdiq və ya təkzib etməyə imkan vermir.
İnkişaf etmiş günəş kultları Cənubi və Mezoamerikada ( Huitzilopochtli, Inti ) mövcud idi.
Yapon şinto panteonunda ən ali tanrı günəş ilahəsi Amaterasudur .
Azərbaycan tarixçisi Aydın Məmmədov yazır ki, Azərbaycan xalqının da islamdan əvvəlki mənəvi mədəniyyətində Günəş kultu ilə bağlı inanclar və ayinlər xüsusi yer tutur. Günəş kultu qədim zamanlarda insanların günəş işığına və istiliyə təbii ehtiyacı nəticəsində yaranıb və insanların şüurunda, onların mifolojiləşmiş təfəkküründə möhkəm kök salıb. Azərbaycanda gün işığı kultu özünün çiçəklənmə dövrünü Tunc dövründə yaşamışdır. Bir çox tədqiqatçıların fikrincə, Azərbaycan ərazisində məşhur dolmenlər və kromlexlər də Günəş kultu ilə əlaqədardır [3].
18-19 - cu əsrlər mifoloji məktəbinin etnoqrafları Günəş miflərinə şişirdilmiş əhəmiyyət vermiş, müxtəlif kult qəhrəmanlarını və mifoloji personajları Günəşin təcəssümü kimi elan etdi, əslində onunla heç bir əlaqəsi yoxdur.
- ↑ "Тематическая классификация и распределение фольклорно-мифологических мотивов по ареалам". newstar.rinet.ru. 2021-10-06 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2021-10-06.
- ↑ "Нил и Eгипетская цивилизация / Александр Морэ". calameo.com. İstifadə tarixi: 2021-10-06.
- ↑ Мамедов, 2017
- Иванов В. В. . 2 https://web.archive.org/web/20060425175349/http://myfhology.narod.ru/stella-myth/solar-myth.html (#bare_url_missing_title).
- Элиаде. Солнце и поклонение Солнцу // Избранные сочинения (2200 nüs.). М.: Ладомир. Пер. с англ. 1999. 127–153. ISBN 5-86218-346-9.
- Олкотт. Мифы о солнце. М.: Центрполиграф. Пер. с англ. 2013. ISBN 978-5-9524-5070-7.
- Мамедов. Культ Солнца в древней системе верований азербайджанцев (PDF) (İrs-Наследие). 2017. 32–37.