XIII–XV əsrlərə aid "Kitabi-Dədə Qorqud" dastanı Türk dünyasının ortaq irsidir, 3 əlyazmasından ikisi azərbaycan dilindədir. Dastana görə oğuzlar daha uşaq yaşında ata minməyi, qılınc oynatmağı, ox atmağı öyrənməyə başlayırdılar. Qəhrəmanlıq göstərən uşaqlara isə Dədə Qorqud tərəfindən ad verilirdi. Məsələn, Buğaca üstünə hücum edən buğanı öldürdüyü üçün Dədə Qorqud tərəfindən ad verilmişdi. Oğuz igidinin həm hünərli (qan tökən, at minən, qılınc oynadan), həm fəzilətli (təvazökar, düz, comərd, qonaqsevər) olması gözlənilirdi. Dastanda ən çox istifadə edilən silahlar qılınc, gürz və nizə idi.

"Kitabi-Dədə Qorqud" oğuzları boş vaxtlarında ox atar, bir-birinin gücünü sınamaq üçün və ya toy əyləncəsi olaraq ox yarışı keçirər, gərdək çadırını qurmaq üçün belə oxdan istifadə edərdilər. Dastan boylarının birində oğuz igidi Bamsı Beyrək sevdiyi qız olan Banu Çiçəklə evlənməzdən əvvəl onunla güləş, oxçuluq və at yarışında güc sınayırdı.

XVII əsr Azərbaycan dastanı "Koroğlu"da baş qəhrəman və onun "dəli" adlandırılan yoldaşları güləş, qılıncoynatma, nizə atma, oxçuluq kimi idman sənətləri ilə məşğul olurdular. Bunun səbəbi düşmənə qalib gəlmək üçün dəlilərin dözümlü və sağlam olması tələbi idi. Dastanın "Koroğlu ilə Dəli Həsən" qolunda dəlilərin döyüş səhnəsi təsvir edilir:

Koroğlunun xüsusiyyətlərindən biri də dəli nərəsidir. Nərə Koroğlunun qeyri-adi fiziki gücününün səsdə obrazıdır, Allah vergisidir. Koroğlu nərəsi həm döyüş ritualı, həm də döyüş taktikası ilə bağlı bir hərəkət ola bilər. XVI əsrdə düşmənlərlə döyüşən igidlərin nərə çəkməsi ilə bağlı məlumatlar vardır.

Azərbaycan milli rəqslərində döyüş elementlərinə rast gəlinir. "Cəngi" kişilər tərəfindən icra edilən kütləvi döyüş rəqsidir, döyüş başlayarkən ifa edilir. Rəqqaslar bir sıra düzülür və əvvəlcə düşməni duelə çağırırlar. Bundan sonra rəqqaslar çevik, cəsarətli hərəkətlər edərək, döyüş anını canlandırırlar. İfaçılar əllərində qılınc və qalxan tuturlar ki, bu da səhnəni döyüş meydanına bənzədir. Rəqsin melodiyası qəhrəmanlıq və döyüşkənlik ruhunu təcəssüm etdirir. "Qaladan-qalaya" yallısı isə döyüş və cəngəvərlik ənənələrinin təsviridir. İstifadə edilən baş örtüyü sülh simvoludur.

"İgidlik" əxlaq kodeksi

  Əsas məqalə: Azərbaycan milli-mənəvi dəyərləri

"İgid" və "qəhrəman" ifadələri dastan ənənələrində və günlük həyatda cəsarəti, döyüşü, ölümü qəbul etmə cəsarətini, qarşılıq gözləmədən başqaları üçün özünü fəda etməyi, qalibiyyəti özündə ehtiva edir. Azərbaycan atalar sözlərində igidliyin əsas xüsusiyyətlərindən biri olaraq döyüşkənlik göstərilir. Azərbaycan türklərinə görə, igid və ya qəhrəman özünü döyüşü və fiziki gücü ilə göstərir. Bu məsələdə igid bir müəllim qədər mütəxəssis olmalıdır. Həmçinin o, aldığı yaralara dözməli, özünü ər meydanında göstərməli və əsla geri çəkilməməlidir.

Atalar sözlərində igidin cəsarətli olması və düşmənə boyun əyməməsi qeyd edilir. O, düşmənə hazırlıqsız yaxalanmamalı və yalnızca döyüş zamanı düşməni öldürməlidir. Döyüş bitəndən sonra düşməni öldürməyə icazə verilmir. Atalar sözlərində igidin yarağı üçün silah, xəncər, qılınc ifadələri işlədilir və silah müəllimin qələmi ilə müqayisə edilir. Bundan başqa igidlərin bir-birinə arxa çıxması tövsiyə edilir.

İgiddə axtarılan xüsusiyyətlər gənc, çalışqan və bilik sahibi olması, ətrafdakıları qorumasıdır. Qəhrəmanın uşaqlığından bəlli olduğu qeyd edilməklə birlikdə hər zaman hərəkətdə olmasının lazım olduğu qeyd edilir. Ancaq qəhrəmanın ölümü ya çox çalışmaqdan, ya da heç çalışmamaqdan olur. Həmçinin igid ehtiyatlı olmalı, geri çəkilməyi bacarmalıdır. O, qarşısına çıxan fürsətləri qaçırmamalı, harada və necə qəhrəmanlıq edəcəyini bilməli, ehtiyac olarsa, taktika baxımından qaçmağı və ya gizlənməyi bacarmalıdır. İgidlikdə vacib xüsusiyyətlərdən biri də mərdlikdir. Sözünü yerinə yetirmək, dövlət işlərində yalana yer verməmək, insanın üzünə sözünü demək mərdliyə daxildir.

Azərbaycan atalar sözləri igidin nəsli və ailəsi ilə əlaqələri haqqında məlumat verir. İgid nəslinə oxşamalı, ailəsi ilə arasını yaxşı tutmalıdır. Digər bir qeyd edilən fikrə görə igid həyat yoldaşı seçimini düzgün etməlidir: "İgidi ar əyməz, yar əyər."

Türk dünyasında qəhrəmanlar həmişə atları ilə xatırlanırlar. Bu xüsusiyyət Azərbaycan atalar sözlərində də özünü göstərir. At igidin yol yoldaşıdır, onun kimi ehtiyatlı olmalıdır, ona kömək etməli, qəhrəmanın adına layiq olmalıdır. İgid üçün qoyulan tələblərdən biri də onun ləqəbi, adı və şöhrətidir. Qəhrəman adını və onu xarakterizə edən ləqəbi bacarığına və uğurlarına görə alır. İgid olanın adı və şanı həm yaşayarkən, həm öldükdən sonra yaxşı xatırlanmalıdır. Nalayiq şöhrət qazanmaq igid üçün ölümə bərabərdir.

XVII əsr Azərbaycan dastanı "Koroğlu"nun "Ərzurum səfəri" qolunda pəhləvan meydanı və əmud vasitəsilə oynanılan meydan tamaşası təsvir edilir:

XVIII əsrin II yarısında bütün Azərbaycan xanlıqlarının ordularının adi insanların "bahadır" adlandırdığı pəhləvanları var idi. Pəhləvanlar arasındakı yarışlar zorxanalarda həyata keçirilirdi.Qarabağ xanı İbrahimxəlil xana (1763–1797) məxsus olan zorxana Xan bağında yerləşirdi. Burada pəhləvanlar idmanın sirlərinə yiyələnir, fiziki formalarını qoruyub saxlamaq üçün məşq və yarışlar keçirirdilər. Qarabağ xanlığında pəhləvan statusu xüsusi fərmanla verilirdi.

Məşhur pəhləvanlara Şirvanlı Məhəmməd, Zaqafqaziyada, Dağıstanda və İranda şöhrət tapmış maştağalı Hüseynqulu Hacı Mürsəl oğlu və onun şagirdi "Altıaylıq pəhləvan" ləqəbli Məşədi Əbdüləli Axundov, abşeronlu Hüseynqulu Mirzə Haşim oğlu, balaxanılı Sar Pənçi, bakılı Şonu Abdulla, Əhmədli Məmməd, Atababa misal göstərilə bilər. Maştağalı "Altı Aylıq"ın gücü ilə bağlı xalq arasında əfsanələr yaranmışdır. Nəhəng gürzlərlə və dəvələrlə məşq etdiyi, 40 kiloqramlıq səngiləri bir əlində qaldırıb atdığı, eyni zamanda bir neçə pəhləvanla döyüşdüyü qeyd edilir. XIX əsrin sonu və XX əsrin əvvəllərində Azərbaycanda yetişmiş Sali Süleyman və Rəşid Yusifov kimi zorxana pəhləvanları isə çıxışları ilə ölkədən kənarda məşhurlaşmışdılar.

Keçmişdə gücünə və oyun texnikasına inanan bəzi pəhləvanlar balaca aynaları dizlərinə bağlayırdılar ki, dizləri döyüşdə yerə gəlməsin. Xalq arasında belələri "Aynalı Pəhləvan" adlanırdı. Aynanın qırılması pəhləvanın məğlubiyyəti demək idi. Sim pəhləvanları isə meydanlarda payalara bağlanmış sim üstündə rəqs elementləri ilə müxtəlif ritmik və akrobatik hərəkətlər edir, sim üstündə barmaqlarının, əllərinin üstündə gəzir, daş qaldırır, dişləri ilə daş atıb-tuturdular.

Sınıqçı adlandırılan təbiblər güləş və döyüş zamanı, müxtəlif idman oyunlarını həyata keçirən zaman baş verən zədələnmələri müalicə edirdilər. Buna görə də, Azərbaycanın, demək olar ki, hər bir kəndində bir və ya bir neçə sınıqçı olurdu.

Zorxana

  Əsas məqalə: Zorxana

Şah I İsmayıl İran və Azərbaycanda hərbi yolla şiəliyi yaymışdır. Buna görə də onun başçılıq etdiyi Səfəviyyə ordeninin hərbi və siyasi gücə ehtiyacı var idi və I İsmayılın döyüş sənətlərinə hamilik etməsi bundan qaynaqlanırdı. O, zorxananı təbliğ edirdi.

Zorxana idman növünə daxil olan oyunlar kompleks oyun silsiləsindən ("sino oyunu" və ya "qılıncsındırma", "mil oyunu", "yekba", "səngi-daşqaldırma", "kəbbadə" və ya "kəmanə", "yepka" və ya "ayaqdöymə", "çərxi", yaxud "təndüvrə", "zəncirqırma", "güləş" və ya "qurşaqtutma") ibarət idi və biri digərinin ardınca icra edilirdi. Meydanda pəhləvanların güc sınamaq, güşt tutmaq, daş oynatmaq, kərən sındırmaq, buğa boynu əymək, ağırlıq qaldırmaq, ağırlıq dartmaq və s. oyunlarına rəğbət var idi.

Zorxanada miyandarın işarəsi ilə musiqi çalınır və oyun başlanırdı. Ənənəvi zorxana rəqs şəklində, "Cəngi" sədaları, yaxud nağaranın çox sürətli zərbələri altında müşayiət olunurdu.Şəkidə musiqi olaraq "Koroğlunun qaytarması", "Misri", Lənkəranda isə "Pəhləvani" havası ifa edilirdi. Döyüş sənətinin icra edildiyi meydança süfrə, oyunu idarə edən şəxs isə təlimçi-mürşüd adlanırdı. General-mayor Cəfərqulu xan Cavanşirin verdiyi məlumata görə zorxanada havanın yaxşı olması üçün ətirli bitkilər yandırılırdı. İstifadə edilən musiqi alətləri dümbək, qoşa zurna və tütək idi, Şuşada isə xüsusi olaraq tar və kamança çalınır, şeir və hekayələr oxunurdu.

Pəhləvanların toplaşıb məşq etdiyi və bir-biri ilə yarışdığı yer elə döyüş sənətinin adına uyğun olaraq zorxana adlanırdı. Azərbaycanda zorxana olaraq istifadə edilən binalar Bakıdakı XV əsr İçərişəhər zorxanası və Ordubaddakı XVII əsr Qeysəriyyə abidəsidir. Bakını ziyarət edən XVIII əsr erməni müəllifi Artemi Araratski Bakı zorxanalarındakı yarışmaları, belə yerlərdəki cambaz və pəhləvanları təsvir edirdi. XIX əsrdən etibarən Gəncə, Şuşa, Şəki, Naxçıvan, Şirvan şəhərlərində zorxanalar tikilmişdir.Şəki-Zaqatala və Bərdə bölgəsində zorxana xalq toy mərasiminin bir parçası idi. Müəyyən bir ssenari və ardıcıllıq ilə qurulmuş zorxana nömrələri rəqs formasında, musiqi və mahnılar ilə təqdim edilirdi.

Zorxananın İslam dini ilə olan bağlantısı sovet dövründə bu idman növünün qadağan edilməsinə səbəb olmuşdur. Ancaq buna baxmayaraq 1990-cı ildə yaradılan Milli İdman Növləri Assosiasiyasına zorxana milli idman növü kimi daxil edildi. 1992-ci ildən başlayaraq zorxananın da daxil olduğu milli oyunlar bədən tərbiyəsi proqramına əlavə edildi. 2009-cu ildə zorxana və pəhləvan güləşi üzrə keçirilən I Dünya kuboku yarışında Vüqar Qurbanov ağır çəki dərəcəsində birinci yeri tutdu. Beynəlxalq Zorxana İdman Federasiyası tərəfindən ona "Cahan Pəhləvanı" adı və "Qızıl Bazubənd" təltifi verilmişdir. 2017-ci ildə IV İslam Həmrəyliyi Oyunları çərçivəsində keçirilən zorxana üzrə yarışlarda Azərbaycanı Məmmədi Salamov, Orxan Xanlarov, Rüfət Gülalıyev, Tural Əliyev və Xəyyam Orucov təmsil etdi, 1 qızıl, 3 gümüş və 3 bürünc qazanıldı.

Azərbaycan Tarix Muzeyində zorxanada istifadə olunan idman alətləri (zorxana şilləri, toppuzlar, yekbargirlər), canbaz geyimləri (pəhləvan güləşçilərin şalvarları və s.) saxlanılır. Muzeydə qorunan rəsmdə isə XVII əsr zorxanası təsvir edilir.

Zorxana oyunları

Sinə oyununda iki əllərinin üzərinə qalxar, yerdən bir qarış yuxarı olmaqla "yeriyər", əvvəl sağa, sonra sola gedər, sonra isə aşağı enərdilər, yerə yaxınlaşaraq dərhal təkrar yuxarı qalxardılar. Oyunçuların sinələri yerə dəyməməli idi. Bu oyunda daha böyük şücaət isə pəhləvanın belinə uşaq və ya daş alaraq hərəkətləri icra etməsi idi. Sinə oyunu güləşdə vacib rol oynayan elastikliyin artırılması məqsədi ilə icra edilir.

Mil oyunu bədəni boşaldıcı hərəkətlərdən ibarətdir, yuxarı ətraf əzələlərinin inkişafı və güc dözümlülüyünü təmin edir. Mil oyununda ağırlığından asılı olmayaraq 30 şəkildə mil oynadılır. Mil oyununu Hüseynqulu Sarabski belə təsvir edirdi:

Yekba oyununda isə pəhləvan oyunçu hər əlində əvvəlcə pudluq, sonra qoşa-qoşa pudluq daşlar qaldırırdı. Sonra həmin daşları atıb-tutmaqla tamaşa göstərir, sinəsini, çiynini, kürəyini havaya atdığı daşların qabağına verərək onları itələyir, kənara atırdı. Yekba oyununun ən maraqlı yeri isə pudluq daşları dişlə oynatmaq idi. Yekba oyununda daşoynatmanı daha maraqlı hala gətirmək üçün əlüstü gəzərək də oyun icra edilə bilərdi.

"Kəbbadə" oyununda idmançılar kəbbadədən istifadə edirlər. Alətin "kaman" adlandırılan hissəsi sol əldə, "zeh" adlanan hissəsi sağ əldə olmaqla idmançının başından keçirilir. Kəbbadə başın üstünə qaldırılmaqla idmançı dövrə vurur, yavaş-yavaş belə qədər endirir və əlindən buraxaraq onu belində fırladır. Mil oyunu ilə oxşar bir şəkildə kəbbadədə də nağaranın yavaş, daha sonra sürətli vurulması ilə oyun icra edilir.

"Ayaqdöymə" oyunu idmançıların istirahət etməsi məqsədi ilə keçirilir. Oyunçular və miyandar sanki qaçırlarmış kimi hərəkət edirlər və onların ayaq hərəkətlərinə uyğun olaraq hava çalınır. Pəhləvanların icra etdiyi əlüstəgəzmə tamaşasına müəyyən əşyaları yerdən dişlə götürmək, onu başqa yerə aparıb qoymaq, əl üstündə yüyürmək və s. nömrələr daxildir. "Çərxi" ("Təndövrə") oyununda müxtəlif akrobatik hərəkətlər (çarx vurmaq) icra edildikdən sonra isə "Qaytağı", "Mirzəyi", "Koroğlu" rəqsləri sədasında sürətli addımlarla hərəkətlər edilir. Zorxanada son olaraq güləş oyunu keçirilir. Bu zaman müxtəlif templi cəngilər ("Koroğlu qaytarması", "Misri", "Koroğlunun bağırı", "Pəhləvanı") ifa edilir.

Azərbaycan güləşi

  Əsas məqalələr: Güləş (Azərbaycan) və Qurşaqtutma

Azərbaycan güləşinin tarixən qədim olduğu qəbul edilir. Bu güləşdə fars mədəniyyətinin təsiri hiss olunur. Rus inqilabından əvvəlki dövrlərdə də güləş Azərbaycan kəndlərində məşhur idi: məhsul yığımı zamanı xırmanlarda, xalçasız, düz yerdə yarışlar keçirilirdi. Ancaq burada peşəkar pəhləvanlar vuruşurdular. Adi insanların idmanla məşğul olmaq üçün çox vaxt boş vaxtı olmurdu. Bundan başqa N. Florovski 1836-cı il tarixli "Qafqazdan kənarda rus mülklərinə baxış" yazısında Yelizavetpol (çarlıq dövründə Gəncənin adı) sakinlərinin idman fəaliyyəti haqqında məlumat verir, hətta güləş üçün xüsusi evin də olduğunu bildirirdi:

İnqilabdan sonra güləş Bakı ətrafında, xüsusən Müştəngi, Buzovna, Zabratda, eləcə də Gəncə, Salyan, Nuxa, Xilə, Zaqatala və s. yerlərdə populyar idi. 1937-ci ildən etibarən Azərbaycanda rayon, şəhər və respublika birinciliyi uğrunda milli güləş üzrə müntəzəm yarışlar keçirilməyə başladı.

Azərbaycan milli güləşi və ya digər adı ilə qurşaqtutmada isinmək üçün mil, toppuz, qalxan, idman daşı və səngidən istifadə edilərək məşq edilir. "Meydan gəzmək" adlı ənənəvi rituala uyğun olaraq əvvəl pəhləvanlar bir-birini salamlayır və rəqs addımları ilə birlikdə xalçanın əks tərəflərinə gedirlər. Eyni zamanda onlar əl hərəkətləri edirlər: bir əl əvvəl yuxarı, sonra aşağı, digəri əvvəl aşağı, sonra isə yuxarı gedir, sonra isə hərəkətlər əksinə edilir. Bundan sonra pəhləvanlar qollarını 3–4 dəfə açıb-bağlayırlar. Hakimin fitindən sonra döyüş başlayır və rəqiblər xalçanın mərkəzində salamlaşırlar. Döyüş zurna və nağara sədaları müşayiəti ilə həyata keçirilir. Şəki bölgəsində güləşçilər əvvəl gürz və dəmir yaylarla ilə "Zopı-zopı" yallı rəqsini icra edirlər. İdmançılar rəqsdə bacarıqlarını göstərdikdən sonra güləşirlər.

Azərbaycan türk güləşi bir çox cəhətdən İslandiya döyüş sənəti qlimaya bənzəyir. Qlima ilə oxşar cəhətlərdən biri geyilən şalvarlardır, hansı ki rəqibi yerə atmaq üçün tutula bilər. Azərbaycan güləşində ayaqdan və şalvardan yapışmaq geniş yayılıb, badalaq, qarmaq, dəyirman, atma fəndlərinə icazə verilir. Fəndlərin tarixi adları "ayaqçaldı", "qurdqapanı", "yaxapaça", "köpəyquyruğu", "tülküquyruğu", "miyangir", "paçabənd", "pişling", "topuqqapma", "çəngəl"dir. Boğazdan tutmaq və beldən aşağı zərbələr, ardınca getmədən rəqibin xalçaya atılması, əl, ayaq və armaqları bükmək, baş sarsıntısına icazə verilmir.

Azərbaycanda güləşin at üstündə icra edilən variantı da var. Burada iştirak edən oyunçu həm güləşçiliyin, həm də at çapmanın mahir icraçısı olmalıdır. Oyunda həm rəqib atdan salınmalı, həm də onun yenidən ata minməsinə mane olunmalıdır. Əgər oyunçu güləş zamanı atın üstündən endikdən sonra 1 dəqiqəyə ata təkrar minə bilirsə, uduzmuş sayılmır.

Güləş qaydalarının Azərbaycan Bədən Tərbiyəsi və İdman Komitəsi tərəfindən sistemləşdirilməsi, dəqiqləşdirililməsi və təsdiqi həyata keçirilib. Azərbaycan Bədən Tərbiyəsi İnstitutunun dosenti E. Rəhimov Azərbaycan milli güləşinin tarixinin yenidən işıqlandırılması və güləş qaydalarının sistemləşdirilməsi istiqamətində çalışıb. Sovet idman növü olan sambo yaradılarkən Azərbaycan güləşinin fəndlərindən də istifadə edilib. Məsələn, samboda rəqibi yerə atmaq üçün kəmərdən tutulması ideyası Azərbaycan güləşində şalvardan tutmaq şəklindən təsirlənmiş ola bilər. Müasir dövrdə Azərbaycanın yerli icmaları və köçəriləri arasında klassik Avropa və Asiya döyüş sənətlərindən təsirlənmiş yerli güləş ənənələri mövcuddur.

  Əsas məqalələr: Türklərdə oxçuluq və Azərbaycanda oxçuluq

Azərbaycan inanclarında adı keçən, Umay kultu ilə bağlı olan Fatma Qarı belində oxu və yayı olan bir varlıq şəklində təsvir edilir. O, yayını göyə tutanda bolluq, yerə tutanda qıtlıq olur. "Oxçu" sözünün özü isə Azərbaycan dilinin dialektlərində "bilgin, əfsunçu" mənası ilə qorunub saxlanılmışdır. Bu məna mifoloji düşüncədən qalıb. Tədqiqatçılar qədim zamanlarda şamanların mərasimlərini nağara ilə deyil, oxla yerinə yetirdiyinə dair məlumatlar əldə ediblər.

XIV əsr Azərbaycan şairi Qazi Bürhanəddinin divanında oxçuluqla bağlı 75 terminə yer verilmişdir, bunlardan 39-u türk mənşəlidir, 9-u isə türk mənşəli söz ilə alınma sözlərin birləşməsi nəticəsində əmələ gəlmişdir. Qazi Bürhanəddinin divanında ox atan şəxs oxçudan başqa "tir atan" və "tirəndaz" da adlandırılır. İstifadə edilən "qatı yay" termini yayın daha çox çəkmə gücü tələb etdiyini və daha uzağa getdiyini göstərir, həmçinin navək (balaca ox), tir (sivri ucuna dəmir taxılmış ox) və çarx oxu (sərt ağacdan hazırlanmış, qısa boylu, dəmir başlıqlı, ayaq yayı ilə atılan hərbi ox) qeyd edilir. Yayı tutma üsullarından işarə barmağının yayın gövdəsinin arxasına doğru bükərək gizləndiyi və baş barmağın orta barmağın üstünə qoyulduğu "çəng-i bazi" üsulu qeyd edilmişdir.

Oxatma Azərbaycan meydan tamaşalarına daxil idi. Ox yarışlarında həm piyada, həm atlı şəkildə yüksək yerdən atılan almanı havada vurmaq, qırx oxu eyni hədəfdən keçirmək, üzük halqasından ox keçirmək və s. şərtlər yerinə yetirilirdi. Atla ox atarkən əvvəlcə heyvanın yanında məşq etmək, onu yavaş-yavaş oxa alışdırmaq tələb olunur. Bacarıqlı oxçu atının boynunun altından da nişan alıb vura bilirdi. Toy mərasimində üzüyə ox atmaq adəti isə , ildırıma pərəstişlə izah edilirdi.

Atla oxatmanın oyun növlərinə qopuq və "piyalə və ox" aiddir. Qopuq oyununda hündür dirəyin üstünə qoyulmuş qızıl cam oxla vurulub salınmalı idi. Oyun igidlik sınağı hesab edilirdi, hərbi əhəmiyyəti var idi. "Piyalə və ox" oyununda isə qızıl cam içki qabı ilə əvəz edilir, oyun adi insanlar arasında oynanılırdı. Azərbaycan cənub və cənub-qərb bölgəsində yayılmış "Altınqabaq" oyununda at çapılarkən oxla və ya odlu silahla hədəf vurulurdu. Çevikliyin nümayiş edildiyi bu oyunda hədəf olaraq qızıl və ya gümüş üzük, həmçinin halqa istifadə edilirdi. Oyunun adı əvvəlki dövrlərdə hədəf olaraq qızılla (altınla) doldurulmuş qabağın asılması ilə əlaqədardır.

Azərbaycan dastan qəhrəmanı Koroğlu və yoldaşları oxçuluqdakı bacarıqları ilə təsvir edilirlər. Koroğlu dastan qollarının birində döyüşçü yoldaşının başına almanın saplağında bir üzük taxıb qoyur və qırx oxun hamısını üzüyün halqasından keçirirdi, digər bir qolda isə göydə durnalardan birini vururdu.

Müasir Azərbaycanda kamandan oxatma idman növü sovet dövründən etibarən inkişaf etməyə başlamış, "Məhsul", "Spartak", "Lokomotiv" və s. idman cəmiyyətlərində oxatma bölmələri açılmışdır. V. Maksimov, S. Yusifova, S. İsmayılova, N. Hüseynova, O. Saraykina, E. Hacıyev və başqa idmançılar SSRİ kuboku, ümumittifaq və beynəlxalq yarışların qalibi və mükafatçıları olub. Azərbaycan Kamandan Oxatma Federasiyası 1993-cü ildə Bakıda təsis edilib. 2016-cı ildə Azərbaycan ilk dəfə Yay Olimpiya Oyunlarında kamandan oxatma üzrə iştirak etmişdir.

Piyada oyunlar

Azərbaycanda tarixən döyüş qabiliyyətinə çatma, fiziki və hərbi hazırlıq müxtəlif atlı və piyada döyüş oyunları vasitəsilə inkişaf etdirilmişdir. Nizə və ox atmaq, qılınc oynatmaq, yumruq davası və güləş belə döyüş oyunlarının ön hazırlığı olmuşdur. Döyüş oyunlarının özü isə silahla necə rəftar etməyi, geri çəkilmə və hücumu, mühasirədə qalmağı və çıxmağı öyrədir. Atsız oynanan döyüş oyunları müdafiə xarakterlidir, mühasirədə özünü müdafiə etmə və çıxma xüsusiyyətlərinə malikdir. Bunlardan bir çoxu dairə içində oynanılır. Folklorşünas Füzuli Bayata görə oyunda istifadə edilən dairə qala kimi düşünülməməli, qədim türklərin müdafiə oyunları kimi baxılmalıdır.

Qılıncoynatma Azərbaycanda cıdır tamaşalarının maraqlı əyləncələrindən biri idi. Azərbaycan nağıllarında və Hüseyn Cavidin 1933-cü ilə aid "Səyavuş" əsərində qılıncoynatma səhnələrinə rast gəlinir. Həmçinin atcanbazı, əsbəndaz, əsbran, minici, cündi adlandıralan akrobat at üstündə müxtəlif hərəkətlər etməklə bərabər qılınc, xəncər, zorxana mili, tüfəng və digər alətlərlə öz məharətini göstərərdi. Qılıncoynatmaya həmçinin şatır yarışlarında və yuğ mərasimində rast gəlinir,, "Şəmşirbaz" tamaşasında qılınc vasitəsilə müxtəlif təhlükəli hərəkətlər göstərilir.

Dairə içində oynanılan döyüş oyunlarına "Dirədöymə" oyunu daxildir. "Dirədöymə" oyunu qrup şəklində oynanılır, dairə daxilindəkilər qayışı qorumağa, xaricindəkilər isə qayışı götürməyə çalışır. Hücumçu qayışı ayağı ilə vura və qoruya bilər. Bəzən isə çöldən kimsə cəsarətlə hücum edir, içəridəkilərdən kimisə kürəyindən iki ayağı ilə vurur. Zərbə vurulan şəxs isə dairədən kənara çıxarkən içəridəkilərdən 2–3 nəfəri özü ilə çıxararaq yıxır. "Dirədöymə" oyunu Naxçıvanda "Cızıq tutması", Muğanda "Cızıqdançıxma", Bakıda "Qayışçapdı" ("Qayışaldı"), Göyçayda "Turaoynu" ("Tuladöydü") və s. adlarla bilinir.Hüseynqulu Sarabski "Köhnə Bakı" kitabında "Cızıq turnası" oyunundan bəhs edir:

Digər bir oyun isə mərkəzdəki oyunçunun yerini tərk etməmək üçün döyüşdüyü "başqoruma" oyunudur. Dairənin kənarındakı oyunçular ona zərbə endirməyə çalışır, mərkəzdəki oyunçu isə özünü qoruyaraq təpik atır. Təpik dəyən iştirakçı mərkəzdəkini əvəz edir və oyun davam edir. Oyunda başın qorunmasının vacib olmasına görə oyun "başqoruma" adlandırılmışdır. Oyuna özünü müdafiət etmə qabiliyyəti, cəld hərəkət etmə daxildir. Oyun iştirakçılar fiziki cəhətdən yorulana qədər davam edir.

Azərbaycan tarixən tərəkəmələrin yaşadığı bölgələrdə çobanlar dəyənək oyunu oynayırdılar. Bu oyun Osmanlı imperiyasında oynanılan Matrak oyununun bir variantıdır. Matrak oyununda iştirakçılar qılınc yerinə dəyənəklə bir-birlərinə hücum edir, qalxan vasitəsilə özlərini qoruyurlar. Atsız oynanılan Cıdır oyununda isə iştirakçılar dəyənəyi ola bildiyincə uzağa atmağa çalışırlar. Onlar dəyənəyi dirək və ya balta sapına vururlar. Ən uzağa düşən dəyənəyin yerinə xətt çəkilir və digər oyunçular hədəflərini bu xəttə görə seçirlər. Cıdır oyunu nizə atmaq, ov ovlamaq, uzaqdakı hədəfi vurmaq məşqini xatırladır.

Atlı oyunlar

Azərbaycanda "Baharbənd", "Papaqaldıqaç", "Sür-papaq", "Qız-qov", "Yaylıq", "Çovqan", "Güc sınağı" oyunları geniş yayılmış, bu oyunlarda bir və ya bir neçə döyüş xüsusiyyəti saxlanmışdır.

• "Baharbənd" oyununda çeviklik və at minmə bacarığı nümayiş edilir. Bu oyunda at çapanlar üstlərindəki əşyaları – qılınc, xəncər və s. kimi şeyləri müəyyən yerlərə atır, sonra atın üstündə cəld çevrilərək çapıb əşyaları götürür.
• "Papaqaldıqaç"da biri qız olmaqla 9 və ya 13 nəfər iştirak edir. Oyunda sürətlə hərəkət etməli, rəqiblər və atlar itələnməməlidir. Bu oyunda baş qorunmalı, qarşı tərəfin papağı, dəbilqəsi götürülməlidir. Oyunun məntiqi bundadır ki, papağını qoruya bilməyən döyüşdə başını da qoruya bilməz.
• "Sür-papaq" oyununda iki qrup bir-birinin əlindən papağı alaraq qarşı tərəfin halqasına atmağa çalışır. Oyunda atlıların çevikliyi, eyni hədəf uğrunda birlikdə mübarizə apara bilmə taktikası yoxlanılır.
• "" və ya "Qıza çat" oyununda atlılar ata minmiş qızla yarışır, ona çataraq öpməyə çalışır. Oyun Azərbaycanda və Mərkəzi Asiyada yayılmışdır. Tələb olunan bacarıqlar at üstündə cəldlik, rəqib atlını müəyyən məsafəyə çatana qədər keçmək bacarığıdır.
• "Yaylıq" oyununda iştirakçılar yaylığı daşıyan atlıdan onu almaq istəyir. İnkişaf etdirilən xüsusiyyətlər yaxşı at seçimi, atı sürmə və idarəetmə qabiliyyətidir.
• Atlı Cıdır oyununda müəyyən məsafəni digərlərindən daha sürətlə qət edən iştirakçı qalib gəlir. Oyun atı sürmə və idarəetmə bacarığını, çevikliyi tələb edir.
• Çovqan oyununda iştirakçılar iki tərəfdə qoyulan dirəklərdən ibarət rəqib qapılarından topu keçirməlidir. Qədim vaxtlardan bu oyun Azərbaycanda Cəngi musiqi havası altında oynanılırdı. Oyuna güc və çeviklik, eynən döyüşdə olduğu kimi rəqibini seçə bilməmək xüsusiyyəti daxildir.
• Güc sınağı oyununda iştirakçı atı çaparkən yerdən qoyunu götürməli və onu müəyyən məsafəyə qədər aparmalıdır. Bəzi bölgələrdə oyunun adı oğlaq oyunudur.

2022-ci ildə pəhləvanlıq irsi "Pəhləvanlıq sənəti: ənənəvi zorxana oyunları, idman növləri və güləş" adı altında UNESCO səviyyəsində Azərbaycanın qeyri-maddi mədəni irsi elan edilmişdir. 2023-cü ildə Azərbaycanın pəhləvanlıq sənəti digər 9 Azərbaycan irsi ilə birlikdə ICESCO Dünya irsi siyahısına daxil edilmişdir.

Siyahı

•  
  Azərbaycan milli oyunu Qurşaqtutma
•  
  Atlı qılınc döyüşü. Azərbaycan nağılı Məlikməmməd
•  
  Pəhləvan Sali Süleymana həsr edilmiş afişa
•  
  Pəhləvanlar Azərbaycan poçt markasında. 1998-ci il
•  
  "Kitabi-Dədə Qorqud"a həsr edilmiş Azərbaycan poçt markası. 1999-cu il
•  
  Akrobat və güləşçi Azərbaycan poçt markasında. 2002-ci il

Döyüş vasitələri

•  
  Orta əsrlərə aid güləş şalvarı ("tamban"). Azərbaycan Tarixi Muzeyi
•  
  Yekbagir idman aləti. Üzərində milli güləş və fiziki məşq səhnəsi təsvir edilmişdir (XVIII-XIX əsrlər)
•  
  Taxta gürzlər — zorxana milləri. Azərbaycan Tarixi Muzeyi
•  
  Kəbbadə — zorxana idman aləti

İstinadlar

Ədəbiyyat