Avropada istehlakçıların hüquqlarının qorunması hərəkatlarının 1947-ci ildə "Danimarka İstehlakçılar Şurası" adlı özəl bir qurumun fəaliyyətə başladığı vaxt başladığını söyləmək olar. İstehlakçıların müdafiəsi hərəkatı 1950-ci illərin sonlarına doğru digər ölkələrə yayıldı. Beləliklə, Avropa İttifaqına üzv ölkələr öz milli istehlak siyasətlərini yaratdılar. Birliyin üzvü olan ölkələr arasında Gömrük İttifaqı Sazişinin imzalanmasından sonra ticarət əlaqələrinin artması və marketinq siyasətinin dəyişdirilməsi üzv ölkələr arasında istehlakçıların müdafiəsi məsələsini gündəmə gətirdi. İlk dəfə 1972-ci ildə Paris sammitində birgə qərarlar qəbul edildi. Bu qərarlar, istehlakçıların müdafiəsi üçün icma qanunvericiliyinin əsasını təşkil etdi. 1973-cü ildə komissiyada üzv dövlətlərin sakinlərinin sağlamlığının və təhlükəsizliyinin qorunması, iqtisadi mənafelərinin qorunması, düzəliş, məlumat və təlim və alınan qüsurlu məhsulların təqdimatı kimi 5 əsas qərar üzərində üç mühüm addım atıldı. Birlik çərçivəsində 1986-cı ildə "Avropa İstehlakçı Hüquqlarının Müdafiəsi Aktı" imzalanmış və 1992-ci ildə Maastrixt müqaviləsinin 129/a maddəsi ilə Avropa İttifaqı İstehlak Siyasətinin hüquqi əsası qoyulmuşdur. 1997-ci il Amsterdam müqaviləsi ilə mövzu yenidən qiymətləndirildi və əlavə maddələr təqdim edildi. Nəticədə, Avropa İttifaqının yaradılması müqaviləsi istehlakçının təhlükəsizliyi ilə bağlı 153-cü maddə ilə son formasını aldı.153-cü maddəyə uyğun olaraq, cəmiyyət istehlakçının maraqlarını dəstəkləmək və istehlakçının yüksək səviyyədə qorunmasını təmin etmək məqsədi daşıyır. Birlik istehlakçıların sağlamlığı, təhlükəsizliyi və iqtisadi maraqlarının qorunmasına, həmçinin məlumatlarını, təhsillərini və maraqlarını qorumaq üçün təşkilatlanma hüquqlarını təmin edir. 1975–1979 və 1981–1986 arasında Avropa İttifaqı tərəfindən istehlakçının sağlamlığı və təhlükəsizliyini qoruyan, iqtisadi maraqlarını təmin edən və məmnuniyyət, məlumat və təhsil, təşkilatlanma və təmsilçilik hüquqlarına əsaslanan iki ayrı proqram həyata keçirildi. Komissiya 1986-cı ildə "yeni irəliləyiş" adlı prinsipial bir qərar dərc etdi. Buna əsasən 3 hədəf qoydu: Birincisi, cəmiyyətdə satılan məhsullar etibarlı və sağlamlıq normalarına uyğun olmalıdır. Bu məqsədlə istehsalçılara və distribyutorlara məhsulların uyğun gəlməli olduğu sağlamlıq və təhlükəsizlik öhdəliklərini dəqiq müəyyənləşdirən qanuni tənzimləmə qəbul edilmişdir. İki uğursuz proqramdan sonra Avropa İttifaqı Şurası üçüncü proqramı 1989–1992 illər arasında qüvvədə olacağını təyin etdi. Bu proqrama görə, istehlakçıların nümayəndəliyi, istehlakçıları məlumatlandırmaq və təhlükəsizlik əsas götürülür. Avropa Parlament Şurası və ya Komissiyası tərəfindən verilən istehlakçıların müdafiəsi ilə bağlı göstəriş, qərar, tövsiyə və proqramların ümumi sayı 145-dir. Bunların böyük əksəriyyətinin 1990-cı ildən sonra üst-üstə düşməsi, məsələnin son illərdə cəmiyyətdə nə qədər saxlanıldığının sadə bir göstəricisidir Bu Avropa Təşəbbüsünün məqsədi Avropada elektron ticarətin güclü böyüməsini təşviq etməkdir. Sürətlə hərəkət edən bir sektor, elektron ticarət, Avropanın qlobal bazarlarda rəqabət qabiliyyətinə ciddi təsir göstərməkdədir. Avropa Parlamenti və Şura tərəfindən müxtəlif dövrlərdə verilən direktivlərdə üzv ölkələrdə müəyyən bir ahəngdarlığa nail olmaq üçün qiymət etiketi, qida qiymətləri etiketi, qarantiya sənədi, təhlükəsizlik, məlumat kimi vacib məsələlərə dair qaydalar gətirmişdir. Avropa İttifaqı Komissiyasının üzvü olan dövlətlər müstəqillik, şəffaflıq, istehsalçı və istehlakçı rəylərinə diqqət yetirmək, təcrübələrin idarəolunması, qanunilik, hər iki tərəfin təmsilçiliyi və istehlakçı probleminin məhkəmədənkənar yollarla həllində istehlak komitələrinin yaradılması kimi konkret prinsiplərə riayət etməlidirlər. Namizəd ölkələrin də iştirakı ilə 500 milyon vətəndaşın istehlakçı hüquqlarında yüksək bir standarta çatmaq üçün Komissiya 2002-ci ildən bəri istehlakçı təşkilatların istehlak siyasətində effektiv iştirakını təmin edəcək təcrübələr tətbiq etmişdir. Aİ-da istehlakçıların müdafiəsi əvvəlcə ümumi bazar proqramının köməkçi vəzifəsi kimi görüldü. Roma Müqaviləsinə əsasən Avropa İqtisadi Birliyinin (bundan sonra — AİB) məqsədlərindən biri, "iqtisadi fəaliyyətlərin ahəngdar, balanslı və davamlı inkişafı, davamlı və inflyasiyasız böyümənin" təşviqi olmuşdur. Lakin istehlakçı hüquqlarının qorunması ilə bağlı xüsusi tədbirlərin yaradılması ilə bağlı tədbirlər yalnız 1975-ci ildə Nazirlər Sovetinin (bundan sonra — Şura) qərarında, onun ilkin proqramını əks etdirən qərarından başlandı. Bu istehlakçı siyasətinin məqsədlərini və ümumi prinsiplərini əks etdirən istehlakçının müdafiəsi və informasiya siyasəti idi. Şura, AİB-də istehlakçının rolunun dəyişdiyini və treyderlər və xidmət təminatçıları tərəfindən istehlakçıların öz hüquqları barədə daha yaxşı məlumatlandırılmasını və sui-istifadə hallarından qorunmasını təmin edən yeni şərtlərin olduğunu etiraf etdi.. Nəticədə İlkin Proqram beş əsas istehlakçı hüququnu müəyyənləşdirdi:

1. sağlamlığın və təhlükəsizliyin qorunması hüququ;
2. iqtisadi maraqların qorunması hüququ;
3. geri almaq hüququ;
4. məlumat və təhsil hüququ; və
5. təmsil etmək hüququ.

Bundan əlavə, Avropa Ədalət Məhkəməsinin (ECJ) Aİ-nın əsas prinsiplərindən biri olan malların sərbəst hərəkətinin yan məhsulu kimi Aİ istehlak siyasətinin inkişafına əhəmiyyətli töhfəsini qeyd etmək lazımdır. Müqavilənin 28-ci maddəsində Avropa İttifaqına üzv ölkələrdə malların sərbəst hərəkətinə nail olmaq məqsədi qoyulmuşdur ki, bu da "üzv ölkələr arasında idxala keyfiyyətcə məhdudiyyətlər və ekvivalent təsir göstərən bütün tədbirlərin qadağan olunmasını təmin etməlidir." 1981-ci ildə ECJ-nin yuxarıda göstərilən presedent hüququnu nəzərə alaraq, Şuranın məqsədi cəmiyyətə istehlakçıların müdafiəsi və məlumatla bağlı tədbirlərini davam etdirmək, bir tərəfdən istehlakçılarla digər tərəfdən istehsalçılar və pərakəndə satış şirkətləri arasında məsləhətləşmələrin yaxşılaşdırılması üçün, şəraitin yaradılmasına kömək etmək" üçün ikinci qətnamə qəbul etdi. Əvvəlki İlkin Proqramda yaradılan istehlakçı hüquqları və prinsiplərini yenidən təsdiqləyərək, istehlakçıların iqtisadi qərar vermə və həyata keçirilməsində iştirak etmələrinin zəruriliyini vurğuladı və təklif etdi. Daxili Bazarın 1992-ci ilin sonuna qədər formalaşması lazım olduğunu ifadə edən 37-ci Vahid Avropa Qanunu, ilkin qanunvericilikdə "istehlakçı" termini istifadə edən ilk sənəd idi və eyni zamanda Birliyin daxili bazarın yaradılmasına dəstək olaraq qanun qəbul etməsinə icazə verdi. Bazar və istehlakçı ilə əlaqəli qanunvericilik üçün geniş bir əsas təmin etdi. 1990-cı ildə qəbul edilmiş ÜMM-də İstehlak Siyasətinin Üçillik Fəaliyyət Planı (1990–1992), məhsul etiketinin yaxşılaşdırılmasına, istehsalda minimum təhlükəsizlik tələblərinə və kreditlər sahəsində və istehlakçılar üçün daha çox təhlükəsizliyə yönəldilmişdir. 23–24 mart 2000-ci ildə Lissabon Avropa Şurasında keçirilən iclasda dövlət başçıları, bütün sosial-iqtisadi sahələrdə ən yaxşı fayda əldə etmək üçün Avropa İttifaqının atacağı addımları məlumatlandıran prinsipləri təsdiq etdilər. Hüquq normalarının hər hansı bir sistemi kimi, Avropa İttifaqının qanunu (bundan sonra Aİ hüququ) ictimai münasibətlərin müxtəlif subyektlərinin hüquqlarını, vəzifələrini və məsuliyyətlərini müəyyən edən ümumiyyətlə məcburi mücərrəd davranış qaydalarından ibarətdir.

Aİ-da 80–90-cı illərin başlanğıcında istehlakçıların hüquqlarının və iqtisadi maraqlarının qorunması sahəsində çox sayda hüquqi aktın qəbul edildiyini qeyd etmək vacibdir. Belə hüquqi aktlara, məsələn:

1. İstehlakçılara təklif olunan malların qiymətinin müəyyənləşdirilməsində istehlakçının müdafiəsi üzrə təlimat (1998/6 / EC) 62;
2. Paket səyahət təklifləri (90/314 / AİB) 63;
3. Dəfələrlə bağlı təlimat (94/47 / EC) 64;
4. İstehlakçıların maraqlarını qorumaq üçün istifadə olunan müvəqqəti tədbirlər haqqında təlimat (98/27 / EC) 65;
5. İstehlakçılarla haqsız müqavilələrin bağlanmasına dair göstəriş (93/13 / AİB) 66;
6. Malların istehlakçılara satılmasının müəyyən aspektləri və müvafiq zəmanətlər (1999/44 / EC) 67;
7. Yetkinlik yaşına çatmayanlara qarşı istehlakçıların müdafiəsinə dair göstəriş (97/7 / EC) 68;
8. İstehlak fəaliyyəti ilə məşğul olmaq üçün binadan kənarda istehlakçı ilə danışıqlar aparılmış müqavilələr üzrə təlimat (85/577 / AİB).

İstehlakçıların iqtisadi maraqlarının qorunması üçün hüquqi tənzimləmənin bu fəal inkişafı Aİ-nın ümumilikdə istehlakçı hüquqlarının qorunması siyasətinin inkişafına daha çox diqqət ayırmağa başladığını göstərir.

Avropa İttifaqı Parlamenti və Şurası, 1985-ci il İstehlakçı hüquqlarının qorunması Direktivi ilə bu tədbirləri qəbul etdi:

• İstehlakçıların sağlamlığına və təhlükəsizliyinə təhlükə yaradan və onlardan fərqli görünən məhsullardan qorunması,
• İstehlakçıların qüsurlu məhsullardan qorunması,
• Müqavilələrdə istehlakçının haqsız şərtlərdən qorunması,
• İstehlak mallarının və zəmanət sənədlərinin satışı ilə əlaqədar istehlakçının müdafiəsi;
• Satılmış malların qiymətində istehlakçı müdafiəsi,
• Qapı satışında istehlakçının müdafiəsi,
• Məsafəli müqavilələrdə istehlakçını haqsız şərtlərdən qorumaq,
• İstehlakçını istehlak kreditlərində haqsız şərtlərdən qorumaq,
• İstehlakçıların müqayisəli və aldadıcı reklamlardan qorunması,
• İstehlakçını vaxtından əvvəl müqavilələrdə haqsız şərtlərdən qorumaq,
• Paket turu və paket tətili müqavilələrində istehlakçıların haqsız şərtlərdən qorunması,
• İstehlakçının müvəqqəti icraatlardan qorunması.

Bu Direktivə görə; müxtəlif üzv dövlətlərdə istehlakçıların sağlamlığı və təhlükəsizliyi eyni dərəcədə qorunmalıdır. İstehlakçıların sağlamlığı və təhlükəsizliyinə təhlükə yaradan məhsulların marketinqi, idxalı və ixracı qida məhsulları ilə qarışdırıla biləcəyi üçün qadağan edilməlidir. Təhlükəli mallar bazardan çıxarılmalıdır. Müəyyən komissiya daxilində tələb oluna biləcək yoxlamalar aparıla bilər.

Üzv dövlətlərin qanunları bir tərəfdən mal satıcısı və ya xidmət satıcısı arasında, digər tərəfdən mal və ya xidmət istehlakçısı arasındakı müqavilə şərtləri bir-birindən fərqlənir və mal və xidmətlərin istehlakçılara satıldığı milli bazarlar bir-birindən fərqlənir və rəqabətin pisləşməsinə səbəb olur. Üzv dövlətlərin bir-birinin qanunlarını bilməməsi həmin ölkəyə mal satışının qarşısını ala bilər. Vətəndaşın istehlakçı rolunda qorunması üçün ədalətsiz şərtlər müqavilələrdən çıxarılmalıdır. Bu, satıcı və ya təchizatçının səlahiyyətlərindən sui-istifadə etməsinin qarşısını alacaqdır. İstehlakçı əsas hüquqlardan və birtərəfli müqavilələrdən qorunacaqdır. Müqavilənin şərtlərinin yazılı müqavilələrdə bir və ya daha çox sənəddə yer almasından asılı olmayaraq üzv ölkələr arasında bərabər qorunma təmin edilməlidir.

• Qüsurlu məhsul məsuliyyəti direktivi (1985)
• İstehlakçı hüquqları direktivi (2011)