Aleksandr Nikolayeviç Tarasov (Rusca: Алекса́ндр Никола́евич Тара́сов; 8 mart 1958, Moskva) — sovet və rus sosioloqu, politoloqu və sol məsləkli kulturoloqu, publisisti, yazıçısı, filosofu. XXI əsrin başlanğıcına kimi eyni sırada və qrupuna mənsub olan və sonradan Londona emiqrasiya etmiş yuqoslav marksist-filosoflarla yanaşı özünü postmarksistlərə aid edirdi. Ancaq XXI əsrdə termininin , və onların davamçıları tərəfindən mənimsənilməsi ilə əlaqədar olaraq, A. Tarasov (eynilə, Mesaroş və qeyd edilən yuqaslav filosofları kimi) özünü bu cür adlandırmaqdan əl çəkdi.
| Aleksandr Tarasov | |
|---|---|
| Aleksandr Nikolayeviç Tarasov | |
 | |
| Şəxsi məlumatlar | |
| Doğum tarixi | 8 mart 1958 (66 yaş) |
| Doğum yeri | |
| Vətəndaşlığı |
 SSRİ, Rusiya
|
| Fəaliyyəti | sosioloq, politoloq, kulturoloq və filosof |
| Dini | Yoxdur (ateist) |
| Elmi fəaliyyəti | |
| Elm sahəsi | sosiologiya |
Erkən siyasi fəaliyyəti
Dekabr 1972 – yanvar 1973-cü ildə Tarasov Vasili Minorski ilə adlı solradikal qrup yaratdı və 1973-cü ilin yayında onun qeyri-rəsmi lideri oldu. 1974-cü ildə YKP adlı başqa bir gizli solradikal qrupla birləşdikdən sonra birləşmiş təşkilat adını aldı və Tarasov onun rəhbərlərindən biri oldu. Partiyanın nəzəriyyəçisi idi, SİNKP-nın "Neokommunizmin prinsipləri" (1974) adlı proqram sənədi Tarasov tərəfindən yazılıb.
1975-ci ildə DTK tərəfindən həbs olunub, SİNKP-nın işi məhkəməyə qədər gedib çıxmadığı üçün ilkin həbsdən və birillik xüsusi ruhi xəstəxanada qaldıqdan sonra azadlığa buraxılıb. Xüsusi ruhi xəstəxanada qəddar rəftara və de-fakto işgəncələrə (döyülmə, EKT, , böyük dozalarda inyeksiyalar) məruz qalmışdır, nəticədə azadlığa ağır (, , böyrək və mədəaltı vəzi xəstəliyi), mahiyyətcə əlil kimi çıxdı. Sərbəst buraxıldıqdan sonra SİNKP-nın bərpa edilməsində iştirak edib, 1985-ci ilin yanvarında onun ləğvinə qədər təşkilatın rəhbərlərindən biri olub. 1988-ci ildə iki dövlət psixiatriya komissiyası tərəfindən müayinə olunub və tamamilə ruhi sağlam qəbul edilib.
Peşəkar fəaliyyəti
Bir çox sənət dəyişib: çertyojçu, layihə institutunda laborant, gözətçi, maşinist, qazanxana avadanlığının təmiri üzrə çilingər, kitabxanaçı, redaktor, feldşer, qaz qazanxanasında operator, mərkəzi bazasında mühasib, işıqçı, REA-nın nəzdində elmi analiz mərkəzində elmi əməkdaş, ali məktəbdə müəllim, məsləhətçi, qəzetdə siyasiicmalçı, “Panorama” informasiya-tədqiqat mərkəzində və insan haqları üzrə Moskva bürosunda ekspert və s. olub. Ali iqtisadi () və tarixi (, daha sonra )ntəhsil alıb, yenidənqurmanın başlama şəraiti ilə əlaqədar olaraq tezliklə sosioloq və politoloq kimi ixtisaslaşıb..
İctimai fəaliyyəti
Ədəbi nəşr fəaliyyəti
1992-ci ildən yazıçı (nasir və şair) kimi, 1997-ci ildən tərcüməçi (ingilis və ispan dillərindən) kimi çıxış edir. "" jurnalının 2000-ci il üçün, "" jurnalının 2001 və "" jurnalının 2011-ci il üçün mükafatı laureatıdır..
2002-ci ildə ( nəşriyyatı); 2005-ci ildə ( ilə ortredaktorluqla, nəşriyyatı) kitab seriyasının; 2006-ci ildə "İnqilabların qızıl gülü" ("Mədəni İnqilab" nəşriyyatı) kitab seriyasının banilərindən, tərtibatçılarından və elmi redaktorlarından biri olub.
Seriyalarda müasir sol (əsasən xarici) nəşr olunurdu. Bu seriyaların hüdudlarından kənarda Tarasov məşhur sol düşüncənin nümayəndələrinin, əsasən Lev Trotskinin, , əsərlərinin elmi redaktoru və şərhçisi kimi çıxış edir.
Əsərləri
- "Provakasiya" (1993)
- "Provakasiya- 1994-cü ildən post skriptum" (1994)
- "Qeyri-ciddi inqilab" (1995)
- "İks ölkəsi" (2006)
İstinadlar
- 2021-05-08 at the Wayback Machine // Тарасов А. Н. Революция не всерьёз. Штудии по теории и истории квазиреволюционных движений. — Екатеринбург: , 2005. — С. 257. — ISBN 5-9681-0067-2
- . 2013-01-15 tarixində . İstifadə tarixi: 2016-12-19.
- 2020-07-04 at the Wayback Machine //
- ↑ Fäldin H. Neokommunistiska partiet. Okänd sida av Sovjetunionens vänster oppositions historiens // Medborgaren. № 12.
- ↑ Roßbach K. Kontrkulttuuri Neuvostoliittossa: hippien ja neokommunistien välillä // Sosiaalinen arkkisto. № 1.
- Asenbaum H. Viele Dritte Wege. Alternative Demokratiekonzepte der russischen Informellenbewegung in den Perestroika-Jahren // Momentum Quarterly . 1. № 4. 2012.
- ↑ Лачин. . 2015-09-29 tarixində . İstifadə tarixi: 2017-03-24.
- Erlich R. Soviet Dissidents. Gone with the wind of change // Chicago Tribune. 11.11.2001.
- ↑ Тарасов А. Н. Возвращение на Лубянку: 1977-й // . № 2. 2007.
- . Agentura.ru. 2015-03-21 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2015-11-05.
- . 2014-11-02 tarixində . İstifadə tarixi: 2017-01-05.
- . . 19 декабря 2011. 2011-12-20 tarixində . İstifadə tarixi: 2012-12-02.
- . . 19 декабря 2011. 2012-01-14 tarixində . İstifadə tarixi: 2011-12-27.
- . Новости литературы. 21 декабря 2011. İstifadə tarixi: 2011-12-27. [ölü keçid]
- Зайцев П. . . 22 декабря 2011. 2014-11-02 tarixində . İstifadə tarixi: 2011-12-30.