İlk ətirli film nümayişi 1906-cı ilə təsadüf edilir. Pensilvaniyada kinoteatr sahibi film nümayişi zamanı salonda qızılgül yağı batırılmış əski parçasını yellətmiş. 1958-ci ildə italyan rejisor Karlo Lidzaninin çəkdiyi "Çin səddi" sənədli filminin nümayişi zamanı yüzlərcə qoxu ventilyasiya ilə salona verilmişdir. 1960-cı ildə isveçrəli mühəndis Hans Laube xüsusi "Smell-O-Vision" sistemini yaratmışdır. Bu sistem "Ətrin sirri" filminə tətbiq edilmişdir. Film Nyu-York, Los-Anceles və Çikaqo şəhərlərinin kinoteatrlarında nümayiş etdirildi. Salonda hər oturacağa xüsusi ətir püskürən borular bərkidilmişdir. Ancaq bu sistem bir mənalı qarşılanmadı: bəziləri ətrin püskürülən zaman yaranan yüksək səsdən şikayət etdi, bəziləri ətrin filmdəki sujetlərlə eynilik daşımadığını söylədi (əsasən balkonda oturanlar). Digərləri isə qoxunu demək olar ki, heç duymadığını söylədi. 1980-ci illərdə bu film bir dəfə MTV və digər yerli telekanallarda nümayiş olunmuş. Daha yüksək effekt alınması üçün tamaşaçılara qoxu verən xüsusi kartların alınması tövsiyə olunurdu. Kinoya baxış zamanı bu kartın üzərini silərək filmin gedişatına uyğun ətir duymaq olar. Bu sistem "Scratch and sniff" adlanırdı (sil və qoxula).

2006-cı ildə Yaponiya kinoteatrlarında hollivud istehsalı olan "Yeni dünya" filminin nümayişi zamanı yapon kompaniyası "Miqapro" tərəfindən işlənilmiş xüsusi qurğu vasitəsi ilə salona ətir verilmişdir. "Cəsusların uşaqları 4D" filmində də tamaşaçılara xüsusi aromaskop vərəqlər paylanılmış.