Karanlığın Elli Tonu, E. L. Ceymsin oxuduğum ikinci kitabıdır. Kitab Grinin Elli Tonu adlı romanın ikinci davam seriyasıdır. Əvvəlki seriya ilə müqayisədə bu kitabda hadisələr daha da yaxşı işlənib. Bu kitabı oxumaq mənə Beyhan Budağın "Kendine İyi Davran Güzel İnsan" adlı kitabında qeyd etdiyi çox sevdiyim bir sözünü xatırlatdı: "Pis insan deyilsən, xətalar etmiş yaxşı bir insansan." Karanlığın Elli Tonun oxumaq, hərəkətdə metamorfoza şahid olmaq kimidir.

Kitabda ən çox bəyəndiyim, hadisələrin və personajların dəyişmə və inkişaf formasıdır. Məsələn Kristian Qrey aşiq olduğu qadına görə özünü dəyişdirir və ona uyğunlaşmağa çalışır. Hiss etdiyi hər mənfi duyğu sonda müsbət bir şeyə və ya ən azından öyrənə biləcəyi və inkişaf etdirə biləcəyi bir şeyə çevrilir. Vermək və almaq arasında incə tarazlığı öyrənir. O, ürəyini açmağı və sevgini qəbul etməyi öyrənir və eyni zamanda sevgisini verməyi də öyrənir. Soyuq olan bütün hisslər isinir və isinən bu hisslər dəyişməz qalır - məhz bu, eyni qalan, hələ də isti olan tək şey, hisslərdir.

Anastasiya və Kristian ziddiyyətli olduğu qədər eyni zamanda bir-birlərini çox yaxşı tamamlayan cütlüklərdir. Hər cəhdin, hər maneənin, hər bir çətinliyin öhdəsindən gəlirlər və nəticədə münasibətlərini gücləndirirlər. Bu, həqiqətən oxuduğum ən yaxşı sevgi hekayələrindən biridir.

Grinin Elli Tonun da oxuyan bir oxucu olaraq görürəm ki, sevgi hekayələrində E. L. Ceymsin isti münasibətləri ortaya çıxaran bir yazı tərzi var (oxuyarkən ürək döyüntülərimin sürətləndiyini xatırlayıram) və bunu çox zövqlü bir şəkildə edir. Bu hekayə, yaxşı işlənmiş süjetə malikdir. Məsələn romantik hadisələr şişirdilməmişdi tam tutarlılıqda idi. Nümunə olaraq, personajlar arasında e-poçt yazışmalarını çox bəyəndiyimi deyə bilərəm. Bir çox oxucunun əksinə olaraq düşünürəm ki kitabdakı seks səhnələri heç də lazımsız deyildi. Hər şey öz tutarında idi.

Kitablarla bağlı təəssüratlarımı, onlardan götürdüyüm sitatları və həvəskar olaraq öz yazdığım şeir və elmi-fantastika əsərlərimi yazıram. Aşağıda qeyd etdiyim yazılar Karanlığın Elli Tonu romanından ən bəyəndiyim sitatlardır.