Əbu Süfyan Vəki ibn əl-Cərrah ibn Məlih ər-Ruəsi (ərəb. وكيع بن الجرّاح; 745, Kufə – 24 sentyabr 812) — mühəddis və fəqih.
| Vəki ibn Cərrah | |
|---|---|
| ərəb. وكيع بن الجراح | |
| | |
| Doğum adı | وكيع بن الجراح بن مليح بن عدي بن فرس الرؤاسي الكوفي |
| Doğum tarixi | 745 |
| Doğum yeri | |
| Vəfat tarixi | 24 sentyabr 812 (66–67 yaşında) |
| Vəfat səbəbi | Seliakiya |
| Elm sahələri | hədis elmi[d], Rical, təfsir, fiqh, əqidə |
| Tanınmış yetirmələri | İmam Şafii, Həsən ibn Ziyad, Abdulla ibn Mübarək, Yəhya ibn Məin, Əbu Bəkr əl-Humeydi, İbn Əbu Şeybə, Əhməd ibn Hənbəl, Əli ibn Mədini, Məhəmməd ibn Səd, Əbdürrəhman ibn Mehdi, İshaq ibn Rəhaveyh, Xəlifə ibn Xəyyat, Osman ibn Əbu Şeybə, Fəllas, Səhnun |
Ərəb əsilli və Bəni Ruəsə mənsubdur.[1] Vəki atasından, İsmayıl ibn Əbu Xalid, Əymən ibn Nəbil, İkrimə ibn Əmmar, Hişam ibn Urvə, Əməş, İbn Əbu Leyla, İbn Cüreyc, Əvzai, Malik ibn Ənəs, Süfyan əs-Səvri, Şöbə və Həmmad ibn Sələmə kimi şəxsilərdən hədis rəvayət etmişdir. Vəkidən də oğlanları (Süfyan, Məlih, İbrahim və Ubeyd), Süfyan əs-Səvri (müəllimi), Abdullah ibn Mübarək, Əbdürrəhman ibn Mehdi, Əhməd ibn Hənbəl, Əli ibn Mədini, Yəhya ibn Main, Abdullah ibn Zübeyr əl-Humeydi, İbn Sad, Əbu Bəkr ibn Əbu Şeybə, Əbül-Həsən ibn Əbu Şeybə, Xəlifə ibn Xəyyat, Səhnun və başqaları hədis rəvayət ediblər. O, Məkkə, Mədinə, Bağdad, Ənbar, Vasit, Əbadan, Mosul, Dəməşq, Misis (Massisa), Tarsus, Qüds və Misirə elmi səfərlər etmişdir. Vəki, hicri 196-cı ildə (812) həcc ziyarətindən qayıdarkən yolda vəfat etmişdir.[2]
- Kitabüz-Zöhd. Gözəl əxlaq və ədəbdən bəhs edən əsərdə, 539 rəvayət vardır.
- Cüz fil-hədis. Əsər daha çox "Nüsxətü Vəki ənil-Əməş" adı ilə tanınır.[2]
Mənbələrdə ona bu əsərlər də nisbət olunur:
- ↑ Səmani. əl-Ənsab (ərəb). VI. Heydərabad. 1962–66. 174.
- ↑ 1 2 Yaşar, M. Emin. "VEKΑ b. CERRÂH", TDV İslâm Ansiklopedisi (türk). XXXXIII. TDV İslâm Araştırmaları Merkezi. 2013. 8–9.
- ↑ Taşköprizadə. Mifhəhüs-saədə. II. Qahirə. 1963. 77, 581, 590.
- ↑ İbn ən-Nədim. əl-Fihrit (ərəb). Beyrut. 1997. 53.
- ↑ İbn Xeyr. Fəhrəsə (ərəb). Qahirə. 1963. 126.
- ↑ Zəhəbi. Aləmün-nubəla (ərəb). IX. Beyrut. 1981–85. 154.