Bu səhifədə iş davam etməkdədir. |
Ulul-Əmr (ərəbcə: أولو الأمر) — əmr sahibləri deməkdir. Onlar Ulul-Əmr ayəsinə görə itaətləri vacib olan kəslərdir. Bu terminə Nisa surəsinin 59-cu ayəsində rast gəlinir.
"Ulul-Əmr"in məsumluğu və kim olduqları haqqında şiə və sünni teoloji və təfsir kitablarında çoxlu fikirlər söylənilmişdir. İmamiyyəyə görə "Ulul-Əmr" sözündən məqsəd şiə imamlarıdır; Amma əhli-sünnənin nəzərindən raşidi xəlifələri, ədalətli hökmdarlar və icma da onun nümunələrindəndir.
Şiələr hesab edirlər ki, "Ulul-Əmr" ayəsində əmr sahiblərinə qeyd-şərtsiz itaətə vurğu edildiyi üçün bu ayə əmr sahiblərinin məsumluğuna dəlalət edir; Amma əksər sünni alimləri inanırlar ki, bu ayədən "Ulul-Əmr"in məsumluğu əldə edilmir.
Əmr sahibləri mənasına olan "Ulul-Əmr" kəlməsi “Nisa” surəsinin 59-cu ayəsindən götürülmüşdür:
«یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُواْ أَطِیعُواْ اللّهَ وَأَطِیعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِی الأَمْرِ مِنکمْ»
"Ey iman gətirənlər, Allaha itaət edin, Onun Peyğəmbərinə və öz əmr sahiblərinizə itaət edin".
Fəzl ibn Həsən Təbərsi və Əllamə Təbatəbai[1] kimi şiə təfsirçiləri və imamiyyə mütəkəllimləri (teoloqları)[2] bu ayədən əmr sahiblərinin məsumluğunu istifadə edirlər. Sonra "Ulul-Əmrin" nümunələri haqqında rəvayətlərə istinad edərək on iki imamın məsumluğu haqqında dəlil gətirirlər.[3]