Seci− (ərəbcə: سجع), ədəbi terminlərdən biridir və nəsrdə qafiyələri ifadə etmək üçün istifadə olunur
Seci ərəb poeziyasının ən qədim forması hesab olunur. Seci istifadə etməklə əldə edilən ritmik diskurslar poeziyanın inkişafına imkan verirdi. Seci sənəti ərəb satirasının inkişafında mühüm mərhələ hesab olunur. Seciler cahiliyyət dövründə uzun müddət poeziya olaraq görülmüşdür.[1]
İslamdan əvvəlki ərəb kahinləri insanları heyran etmək üçün seci-li sözlər deyirdilər: “And olsun parlaq aya! And olsun parlayan ulduza! Yağış gətirən buludlara and olsun! Səmadakı quşlara and olsun! Səyyahın yolunu tapdığı işarəyə and olsun... …Biri Necd’e, digəri isə Gavr’a getdi! Haşim, Üməyyəni qəhrəmanlığa gedərkən keçdi... (Bu işdə) birinci gəlir; sonuncusu da var. Əbu Hemheme bu məsələdən xəbərdardır.
İlahi, qəbul səndən, rədd səndən; Şəfa səndən, bəla səndən; İlahi, iman verdin, daimi et; Sən verdin, onu möhkəm et. Dəri libası yandırılmalı, könül evi pak olmalıdır. Ey gözlərin nuru, qəlblərin sevinci; başımızın tacı Alimsən elminin hüdudu yoxdur, qüdrət sahibisən qüdrətinin sonu yoxdur.
- ↑ Esat Ayyıldız, Klasik Arap Şiirinde Emevî Dönemine Kadar Hiciv. Ankara: Gece Kitaplığı, 2020. s.41-46.