Nadejda Xvoşinskaya Ryazan vilayətində atasının malikanəsində anadan olub. Atası müflis olmuş torpaq sahibi Dmitri Kesareviç Xvoşçinski, 1812-ci il Vətən müharibəsi iştirakçısı, keçmiş artilleriya zabiti idi. Təqaüdə çıxdıqdan sonra atçılıq şöbəsinin Ryazan vilayət şöbəsində xidmət edib. O, dövrü üçün yaxşı təhsil almış və incəsənət həvəskarı idi. Anası Yuliya Vikentyevna (qızlıq soyadı Drobişevskaya-Rubets) mənşəcə polyakdır. O, dövrün qızlarınına uyğun təhsil almışdı. Fransızca səlis danışırdı və bu bilikləri uşaqlarına ötürmüşdü.

1832-ci ildə atası haqsız olaraq dövlət pulunu mənimsəməkdə ittiham edildi. O, işini itirdi, mühakimə olundu və 15 min rubl (faktiki olaraq bütün sərvəti) cərimə edildi. 1844-cü ildə ona qarşı sürülən ittihamlar ləğv edildi və o, bəraət ala bildi. Bundan əlavə, məhkəmədən sonra cəmi on il sonra yenidən dövlət qulluğuna qayda bildi. Xvoşşinskilər Ryazana köçmək məcburiyyətində qaldılar. Burada ailə Seminarskaya küçəsindəki evdə məskunlaşdılar. Ev hazırda yanğından sonra bərbad vəziyyətə düşüb. Nadejda Dmitriyevna 1884-cü ilə qədər yaşadı. Yalnız o, hərdən Sankt-Peterburq və Moskvanı ziyarət edirdi.

Ailənin olduqca acınacaqlı maddi vəziyyətinə baxmayaraq, bütün Xvoşçinski ailəsinin uşaqları evdə yaxşı təhsil ala bildilər. Gənc yaşlarından Nadejda Dmitriyevna rəssamlıq qabiliyyətinə malik idi və daimi iş yeri olmadığı üçün iş sənədlərinin, topoqrafik planların kalliqrafik surətini çıxarmaq məcburiyyətində qalan atasına işində kömək edirdi. Onun ədəbi qabiliyyətləri də erkən üzə çıxdı. Uşaq ikən qardaşı və bacıları ilə birlikdə (sonralar onun iki bacısı Sofiya və Praskovya da yazıçı oldular) şeirlər, tarixi romanlar yazdılar və əlyazma "Zvezdoçka" jurnalını tərtib etdilər. Oxumaq Nadejdanın əsas həvəsi idi. Atasının və dostlarının kitabxanalarında olan hər şeyi yenidən oxudu. Xvoşçinskayanın sevimli yazıçıları Viktor Hüqo, Vilyam Şekspir, Fridrix Şiller, Dante Aligyeri, Emmanuel Svedenborq idi. Ədəbiyyatşünaslardan Vissarion Belinski onda güclü təəssürat yaratmışdı. Sonralar onu özünün "mənəvi müəllimi" adlandırmışdı. Nadejda Xvoşçinskaya təhsilini heç bir təhsil müəssisəsində başa vura bilmədi. Belə ki, o, özəl Ryazan internat məktəbinə yerləşdirildi. Lakin yoxsulluq tezliklə valideynlərini onu geri almağa məcbur etdi. Çünki ailəsi gəlirinin böyük hissəsini bacısı Sofiyanın Moskva Yekaterina İnstitutunda və qardaşının kadet korpusunda təhsilinə xərcləyirdi. Daha sonra əmisi ilə bir müddət Moskvada yaşayan Nadejda musiqi və italyan dili dərsləri ala bildi.

Xvoşçinskayanın debüt əsərləri əyalətdə həyatın monotonluğu və cansıxıcılığında tənha ruhun həzinliyini ifadə edən şeirlər idi. O, 1842-ci ildən "Vətən oğlu", 1847-ci ildən sonra isə "Ədəbiyyat qəzeti" və "İllüstrasiyalar" jurnalında nəşr edilməyə başladı. Nikolay Nekrasov onun "Bir kənd davası" (1853) povestindəki şeirlərə cavab verdi. Povestdə "həqiqi və incə ifadə olunan fikirləri" qeyd edərək, ümumiyyətlə, müəllifin "lazımi poetik istedadını" görmədiyini bildirdi. Nekrasov Xvoşçinskayaya "səhv yol tutub" deyərək, ona nəsrə müraciət etməyi məsləhət gördü (Nekrasov N. A. Toplu əsərlər – cild 9. – S. 671–673).

Nadejda Dmitriyevna nüfuzlu yazıçının fikirlərinə qulaq asdı. O, 1859-cu ilə qədər tamamilə nəsrə keçdi. Ümumilikdə, 1842-ci ildən 1859-cu ilə qədər o, yüzə yaxın poetik əsər yazdı. Onlardan ən diqqət çəkənləri "Yeni mahnılar", "Alatoranlıqda" (1847), artıq qeyd olunan "Kənd hadisəsi" (1853), "Söz" (1856), "Qəbiristanlıq" (1859) əsərləri idi.

Xvoşçinskayanın ilk nəsr əsəri olan "Anna Mixaylovna" hekayəsi 1850-ci ildə "Oteçestvennıe zapiski" jurnalında V. Krestovski təxəllüsü ilə dərc edildi. Xvoşçinskayanın müasiri Mariya Tsebrikovanın yazdığına görə, yazıçı küçədə ilk rastlaşdığı oğlanın adını özünə təxəllüs götürüb (Tsebrikova M. K. — s. 1–40). Bu təxəllüs onun üçün daimi oldu. Sonralar yazıçı V. V. Krestovski peyda olanda əsərlərini "V. Krestovski — təxəllüsü" ilə imzalamağa başladı.

1852-ci ildə Nadejda Dmitriyevna bir müddət atası ilə Sankt-Peterburqa gəldi. Burada Moskvadakı kimi qohumları var idi. Qohumları gənc yazıçı ilə mehriban davrandı və Krayevskinin ətrafı onu səmimiyyətlə qarşıladı. Bu qarşılaşmadan ruhlanan Nadejda Dmitriyevna Ryazana qayıtdıqdan sonra yeni enerji ilə işə başladı. Əvvəlcə Xvoşçinskaya ilə çox təmkinli davranan ədəbi tənqidçilər tədricən onun əsərlərinə getdikcə daha müsbət rəylər verməyə başladılar. Artan şöhrətlə, Xvoşçinskayanın aldığı qonorar da artır və ona atasının ölümündən sonra (1856) əvvəlkindən daha çətin vəziyyətdə olan ailəsinə əhəmiyyətli yardım göstərmək imkanı verir. Bununla belə, o, doğma şəhərində populyarlıqdan uzaq idi. Ryazan quberniyasının zadəganları gənc yazıçıya hirslə baxırdılar. Cəmiyyətdən kənar gəzməyi və ona qarışmağı sevməməsi, atasından öyrəndiyi kişi vərdişləri yerli əhalinin Xvoşçinskayaya qəribə, az qala dəli kimi münasibət bəsləməsinə səbəb oldu. Ədəbi fəaliyyəti onun xeyrinə deyil, ziyanına işləyirdi. Yerli cəmiyyətin ona olan bu münasibəti sayəsində o, daha da qapalı oldu, sevimli bacısı Sofiya ilə yaxın ailə çevrəsində yazı fəaliyyəti ilə məşğul oldu. Onun yeganə əyləncəsi Sankt-Peterburqa səfərlər idi, burada ədəbi aləmdə isti qarşılanırdı. 1850–1865-ci illərdə onun romanları və hekayələri dövrün tanınmış ədəbi jurnallarında ("Vətən qeydləri", "Panteon", "Rus Xəbərləri", "Oxumaq üçün kitabxana") müntəzəm olaraq dərc olunurdu. Onun bu dövrdə nəşr olunmuş əsərləri arasında "Kənd müəllimi" (1850), "Culio" (1851), "Başqa bir il", "İmtahan", "Səhər ziyarəti" (1852), "Köhnə illərdə Vilayət" trilogiyası, ("Boş vaxt", "Kim razı qaldı", "Komediyanın son pərdəsi" (1853–1856)) "Bir neçə yay günü" "Bir kənd işi", "Həlledici saat" (1853), "Sınaq", "Yolda", (1854), "İfadələr" (1855), "Komediyanın son aktı", "Asudə vaxt" (1856), "Bariton", "Atəşə atılan məktublar dəstəsindən" (1857), "Qoca vay", "Qardaş" (1858), "Yarımçıq dəftər" (1859), "Görüş", "Daha yaxşısını gözləmək" (1860), "İnternat" (1861), "Dayanan su", "Divarın o tərəfində" (1862), "Ev işləri", "Köhnə portret — yeni orijinal" (1864), "Son" (1865) var.

Nadejda Dmitriyevnanın bütün bu əsərlərində ("Culio" dramatik fantaziyasından başqa) süjetlər Rusiya əyalətində baş verir. Yazıçının maraq dairəsi və əsas diqqəti 1840–1850-ci illərin əyalət zadəgan cəmiyyətində ailə, məişət və sevgi münasibətləridir. Xvoşçinskayanın ilk roman və hekayələrinin sevimli qəhrəmanları əyalət həyatının ümumi durğunluğu, ruhsuzluğu və mənəviyyatının fonunda taleləri dramatik şəkildə açılan gənclərdir. Cəmiyyətin pulpərəstlik, bayağılıq, yalan, özünütəsdiq, cılızlığın qarşısında acizliyi onun əsərlərində elə səmimi təcəssüm tapdı ki, A. A. Qriqoryev əsərlər haqqında fikir bildirmək qərarına gəldi: "Krestovski-təxəllüsü: …rasional inkarla deyil, ürəyin ağrılı təcrübələri ilə, onun hekayələrinin altında yatan fikirlər əldə edilib" (Moskvityanin. – 1855, – No 15–16.- Kitab: 1–2. .-. S 204). İlk əsərlərindəki mövzuların kifayət qədər dar diapazonu Xvoşçinskaya yaradıcılığının üfüqlərinə məhdudiyyətlər qoyan əyalət həyatı ilə izah olunur. Yazıçı görmədiklərini və bilmədiklərini yazmağı bacarmadığını etiraf edirdi(Tsebrikova M. K.— S: 13). Həqiqiliyə can ataraq, Xvoşçinskaya diqqətlə, ən xırda təfərrüatlarına qədər əsərlərinin mövzusunu düşünürdü. O, personajların doğum tarixləri ilə xronoloji cədvəllər tərtib edir, ev planlarını çəkir və s. edirdi (Vinnitskaya A. A. "N. D. Xvoşçinskayanın xatirələri" // Tarixi bülleten. — 1890. — No 1–3. — S. 149). O, hadisələrin daxili mahiyyətini dərk etməkdə açıq subyektivliyi ilə hadisələrin xarici tərəfini təsvir etməkdə diqqətlilik və ciddiliyi birləşdirdi. Oxucuların qəlbini fəth edən nəsrin lirikliyi və emosionallığı da bundan irəli gəlir. Bu əsərlərin uğurunu sübut edir ki, artıq 1859-cu ildə "V. Krestovskinin toplu romanları və hekayələri" nəşr olunmağa başlandı. Bu Nadejda Dmitriyevna Xvoşçinskayanın sağlığında çap olunan ilk əsərlər toplusu idi.

1865-ci ilin yazında Nadejda Dmitriyevnanın bacısı Sofiya ağır xəstələndi. Nadejda bacısını və can yoldaşını çox sevirdi və fədakarlıqla ona baxırdı. Lakin Sofiya həmin ilin avqustunda vəfat etdi. Doğma insanını itirməsini çox ağır keçirən Xvoşçinskaya bir müddət ədəbi fəaliyyətdən uzaqlaşır. Bundan əlavə, o, bacısının ölümündən sonra iki istəyini yerinə yetirdi. Əsərlərini təkrar nəşr etməmək və onun haqqında yazmamaq və bacısının xahişi ilə Nadejda Sofyanı müalicə edən gənc həkim İ. İ. Zayonçkovskiyə ərə getdi. O, 27 yaşında, mehriban və yaxşı təhsilli, lakin həddindən artıq sol görüşlərə malik bir gənc idi. 1863-cü ildə təşviqat aparmaqda günahlandırılan Zayonçkovski 11 aylıq həbsxanaya salındı. O, orada kamerada vərəmə yoluxdu. O, Nadejdanın ölüm ayağında olan bacısını müalicə edəndən və evlənməyə razılıq alandan bəri ona aşiq olmuşdu. Lakin onların nikahı xoşbəxt olmadı. Onun irəliləyən xəstəliyi onu həm kövrək, həm də çox aqressiv edirdi. Bununla o, əyat yoldaşına mənəvi və fiziki əzab verirdi. 1868-ci ildə həkimlər Zayonçkovskini müalicə üçün xaricə göndərdilər və 1872-ci ildə o, orada vəfat etdi.

1865–1867-ci illər yazıçının həyatında ən çətin dövr oldu. O, bacısının sağlığında 1865-ci ilin martında başladığı "Böyük Ayı" romanını (o dövrün ən aktual mövzularından birinə — qadınların azad edilməsinə həsr olunmuşdu) yalnız 1868-ci ilin fevralında davam etdirə bildi.

Nadejda Xvoşçinskaya üçün bu çətin illərdə ona bacılarının ən kiçiyi Praskovya (o da yazıçı olub, hekayələrini S. Zimarov təxəllüsü ilə dərc etdirirdi) mənəvi dəstək oldi. Bacısı həm də yazıçıya "Böyük Ayı"nı bitirməkdə kömək etdi. "Avropa bülleteni" jurnalında dərc olunan roman böyük populyarlıq qazandı və 1870–1880-ci illərdə bir neçə dəfə təkrar nəşr olundu.

Xvoşinskayanın həyatında yeni mühüm hadisə 1867-ci ilin sonunda N. A. Nekrasovun onu yenilənmiş "Vətən qeydlər"inə əməkdaşlığa dəvət etməsi oldu. 1868-ci ildə jurnalda Nadejda Xvoşçinskayanın "İki yaddaqalan gün" adlı yeni hekayəsi nəşr edildi. 1869-cu ildə "Birinci Mübarizə" hekayəsi orada dərc olundu. Bu da onun yaradıcılığına yenidən maraq oyatdı. Qəhrəmanın öz həyatı formasında qurulan hekayə, mahiyyətcə, islahatdan sonrakı dövr ab-havasında özünü rahat hiss edən və ironik şəkildə "yeni formasiya"nın, "altmışıncı illərin nəsli" ideallarına istinad edən bir insanın özünü ifşasıdır. Hekayənin ictimai əhəmiyyəti və aktuallığı haqqında P. N. Tkaçov və N. K. Mixaylovski rəylərini yazıblar. Sonuncu rəyində etiraf edib ki, bu, "ümumiyyətlə yazıçının ən yaxşı əsəri" və "bütün rus ədəbiyyatında görkəmli əsərlərdən biridir". Bununla belə, bütün tənqidçilər Xvoşinskaya yaradıcılığına müsbət rəylər verməyib. N. V. Şelqunov, Xvoşinskayanın əsərlərinin ümumi tonunu mürtəce, fəlsəfəsini bütün zəiflərə "təvazökarlıq və itaət" təbliği kimi qiymətləndirib. A. M. Skabiçevski Nadejda Dmitriyevnanın əsərlərinə münasibəti demək olar ki, eyni dərəcədə sərt olub. "Rus tərəqqi dalğaları" məqaləsində ("Oteçestvennыe zapiski", 1872, № 1) Xvoşinskayanın 1860–1870-ci illərin qovşağında yazdığı əsərlərinin uğurunu cəmiyyətdə başlayan reaksiya ilə izah edir. Müəllif Nadejda Dmitrievnanın "ideal" qəhrəmanlara və qəhrəmanlara olan ehtirasını "vulqarlığın ideallaşdırılmasının mümkün uğuru" deyə adlandırır.

Xvoşçinskaya tərəfindən sonradan "Vətən qeydləri"ndə nəşr olunan silsilə hekayələr və romanlar arasında bəziləri böyük uğur qazanıb. Onlar arasında "Xoşbəxt insanlar" (1874), "Albom. Qruplar və portretlər" (1875), "Axşam vaxtı" (1876), "Dəftərdən" hekayələri və "Dostlar arasında" (1877), "Tarix" (1879), "Sağlamlıq" (1883), birinci hissəsi yarımçıq qalmış "Keçmiş" romanını (1878) fərqləndirmək olar.

Elə həmin illərdə Xvoşinskaya tənqidçi və jurnalist kimi (V. Poreçnikov, N. Vozdvijenski təxəllüsü ilə) çox işləyib. Onun tərəfindən çoxlu rəylər, risenziyalar və tənqidi məktublar yazılıb. Onun rus yazıçıları — İvan Qonçarov, Aleksey Tolstoy, Mixail Saltıkov-Şedrin, Semyon Nadson, fransız yazıçısı O. Onore de Balzak haqqında məqalələri diqqətəlayiqdir. Həmçinin Nadejda Dmitriyevna o dövrün rəssamları və musiqi xadimləri haqqında da bir sıra məqalələr yazıb. Xüsusilə Aleksandr İvanov və İvan Kramskoy haqda məqalələri dövrün mətbuatında geniş rezonans doğurub.

1884-cü ildə anasının ölümündən sonra Xvoşinskaya Ryazanı tərk edərək daimi olaraq Sankt-Peterburqa köçdü. Burada o, əməkdar yazıçı kimi Ədəbiyyat fondu tərəfindən mənzillə təmin olunub. 1885-ci ilin payızında Nadejda Dmitriyevna ağır xəstələndi, lakin həkimin qadağasına baxmayaraq, işləməyə davam etdi. Son illərdə onun əsas diqqəti xarici yazıçıların yaradıcılığı haqqında tərcümələr və tənqidi məqalələr yazmaq olub. Xvoşinskaya italyan və fransız yazıçılarının romanlarını, xüsusən də Jorj Sandın əsərlərini ("Oras", "Qabriel") rus dilinə tərcümə edib. Ömrünün son illərində Xvoşinskaya bir sıra əsərlərdə yazıb. Onların içərisində ən məşhuru inqilabi xalqçılığın məğlubiyyətinin nəticələri haqqında "Çovğun" (1889) hekayəsidir.

1889-cu ilin mayında Nadejda Dmitriyevna Peterhofdakı bağına köçdü və burada son günlərini keçirdi. 8 (20) iyun 1889-cu ildə ürək astması tutmasından vəfat etdi. Ədəbiyyat fondunun vəsaiti ilə Peterhofda dəfn olunub.

• Nadejda Xvoşinskaya // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] (3-е изд.). М.: Советская энциклопедия. гл. ред.: А. М. Прохоров. 1969–1978. ст. Н.&nbsp, И.&nbsp, Коробка.
• Arja Rosenholm and Hilde Hoogenboom, "Я живу от почты до почты": Из переписки Н. Д. Хвощинской. FrauenLiteraturGeschichte 14. Fichtenwalde: Verlag F. K. Göpfert, 2001.
• Русские писатели. Биобиблиографический словарь. т.2, М., Просвещение, 1990.
• Виницкая А. А. Воспоминания о Н. Д. Хвощинской // ru: Исторический вестник, 1890. — Т. 39. — № 1. — С. 146–155.

• . İstifadə tarixi: 2021-12-17.