Laos krallığı (laos ພຣະຣາຊອານາຈັກລາວ) — Cənub-Şərqi Asiyada 1949–1975-ci illərdə mövcud olmuş dövlət.
| Tarixi dövlət | |||||
| Laos krallığı | |||||
|---|---|---|---|---|---|
|
|||||
.svg) |
|||||
|
|
|||||
| Paytaxt | Vyentyan, Luanqpxabanq[d] | ||||
| Dil | Laos dili | ||||
| Rəsmi dilləri | |||||
| Pul vahidi | Laos kipi | ||||
| Ərazisi |
|
||||
| Əhalisi |
|
||||
| İdarəetmə forması | konstitusiyalı monarxiya | ||||
 Vikianbarda əlaqəli mediafayllar | |||||
.svg)
25 aprel 1975-ci ildə Savannaxet şəhərində koalisiya hökumətini birgə devirməyə razılıq verən sağçı siyasi liderlərin və generalların gizli toplantısı keçirilmişdir. Çevriliş 11 mayın səhəri planlaşdırılmışdı, lakin üsyan həyata keçirilməmişdir. Sui-qəsdçilərin ABŞ-nin Vyentyandakı səfirliyi və Beynəlxalq İnkişaf Agentliyi ilə birbaşa əlaqəsi üzə çıxmışdı. 1 mayda Vyantyanda və başqa şəhərlərdə mitinqlər keçirilmiş, onların iştirakçıları mürtəcelərin dövlət orqanlarından və ordudan uzaqlaşdırılmasını, Amerikanın Laosun işlərinə müdaxiləsinə son qoyulmasını tələb etmişdilər.[1]
23 avqust 1975-ci ildə Vyantyanda xalq idarəsi qurulmuşdur. 2 dekabr 1975-ci ildə Laos Xalq Demokratik Respublikasının yaranması elan edilmişdir.[1]
Laos krallığı əsasən aqrar ölkə idi. Sənayenin inkişafına digər şeylərlə yanaşı, vətəndaş müharibəsi də mane olmuşdu. Xırda kəndli təsərrüfatları üstünlük təşkil edirdi və bir sıra ərazilərdə kəsimli kənd təsərrüfatı qorunurdu. 1975-ci ilə qədər əsas məhsullar çəltik və qarğıdalı idi. Tütün, qəhvə, pambıq, tiryək, kartof, soya, manok, sitrus və yağlı bitkilər də becərilirdi.[2] Meşə sənayesi məhsulları ixrac edilirdi. Gevea plantasiyaları inkişaf etdirilməmişdir. Çox az sənaye obyektləri müəssisələri var idi. Müstəqillik dövründə hidroenergetika güclü inkişaf etmişdir. 1975-ci ilə qədər ölkədə 6 iri elektrik stansiyası fəaliyyət göstərirdi. Krallıqda avtomobil sahəsində sürətli inkişaf müşahidə olunmuşdu. 1948-ci ildə ölkədə 300, 1975-ci ildə artıq 18 min avtomobil var idi. avtomobillər. Dəmir yolları yox idi.[3]
- ↑ 1 2 М. Ильинский. «Индокитай. Пепел четырёх войн» — Москва: «Вече», 2000. ISBN 5-7838-0657-9
- ↑ Страны и народы. В 20 т. Т. Юго-Восточная Азия / Отв. ред. П.И. Пучков. - М.: Мысль, 1979. - С. 84
- ↑ Страны и народы. В 20 т. Т. Юго-Восточная Азия / Отв. ред. П.И. Пучков. - М.: Мысль, 1979. - С. 85