Tarixçilərin dediyinə görə, Kalibdən sonra Bəni-İsrail üçün Hüzqəyl peyğəmbərliyə çatdı. İbni Əsir və Təbəri yazırlar ki, Hüzqəylə "İbnul-əcuz" (qarının oğlu) ləqəbini vermişdilər. Çünki anası qoca arvad və sonsuz idi. Qoca vaxtında Allahdan uşaq istədi. Allah taala Hüzqəyli ona nəsib etdi. Təbərinin dediyinə görə, Hüzqəyl həmin Zulkifldir. Bu adın ona verilməsinin səbəbi o idi ki, yetmiş peyğəmbəri ölümdən qurtarandan sonra onlara dedi:

-"Siz arxayın gedin. Çünki bir nəfər mənim ölməyim sizin hamınızın ölümündən yaxşıdır." Yəhud Hüzqəylin yanına gəlib yetmiş peyğəmbərin yerini ondan soruşdular. Hüzqəyl onlara dedi: -"Buradan getdilər. Onların hara getməyini mən bilmirəm.

Allah taala da Zulkifli onların şərrindən qorudu.

"Bəqərə" surəsində 243-cü ayədə Allah taala buyurur: -"(Ey Məhəmməd!) Minlərlə adamın (taundan) ölüm qorxusu ilə öz yurdlarını tərk edib getdiklərini görmədinmi? Allah onlara: "Ölün!" -dedi və sonra da (yenidən) diriltdi. Həqiqətən, Allah insanlara qarşı səxavətlidir, lakin insanların çoxu bunu bilmirlər."

Təfsirçilərin çoxu belə düşünürlər ki, bu ayə Hüzqəylin qövmü və onların sərgüzəştləri haqqındadır. Onların başına gələn hadisələri azacıq bir-birindən fərqli olaraq yazıblar. Kuleyninin "Rövzətul-kafi" kitabında bu ayənin təfsirində İmam Baqirdən (ə) nəql etdiyi hədisə görə onların sərgüzəştləri belə olub:

Onlar Şam şəhərlərinin camaatı idilər. Şəhər camaatının sayı yetmiş min nəfərə çatırdı. Müxtəlif fəsillərdə taun xəstəliyi şəhəri bürüyürdü. Onlar taun xəstəliyinin gəldiyini hiss edən kimi, varlı adamlar şəhərdən çıxıb başqa yerlərə gedirdilər. Yoxsul insanlar isə məcbur olub şəhərdə qalırdılar. Şəhərdə qalanlardan çoxu ölürdü. Şəhərdən çıxanların arasında isə az adam ölürdü. Nəhayət, qərara gəldilər ki, taun gələndə hamı şəhərdən çıxsın. Elə buna görə də axırıncı dəfə taun gələndə heç kəs şəhərdə qalmadı. Hamı qorxusundan qaçıb şəhərdən çıxdılar. Bir müddət başqa şəhərlərdə qaldılar. Axırda xaraba bir şəhərə çatdılar. Oranın camaatını taun xəstəliyi həlak etmişdi. Onlar həmin şəhərdə məskən saldılar. Elə ki, özləriylə gətirdikləri yükü açıb orada qalmağı qərara aldılar Allah tərəfindən onların ölüm hökmü verildi. Hamısı öldü. Bədənləri çürüyüb sümükləri yerdə qaldı. Oradan keçib gedənlər zaman keçdikcə onların sümüklərini bir yerə yığırdılar. Bəni-İsrail peyğəmbərlərindən Hüzqəyl adında bir peyğəmbər oradan keçərkən gözü toplanmış sümüklərə dəydi. Ağlayaraq üzünü Allahın dərgahına tutub dedi: -"Əgər iradə etsən bu dəqiqə onları dirildərsən. (Necə ki, onları öldürdün.) Təki şəhərlərini abad etsinlər, bəndələrin övlad dünyaya gətirsinlər və başqa bəndələrinlə sənə pərəstiş etsinlər."

Allah taala Hüzqəylə bir neçə kəlmə öyrətdi. (İmam Sadiq (ə) buyurur ki, o kəlmələr "İsmi-əzəm" idi.) Hüzqəyl elə ki, o kəlmələri oxudu sümüklər bir-biriylə birləşməyə başladılar. Hamısı dirilib Allaha zikr etməyə başladılar.

Hüzqyəl bu mənzərəni görən kimi dedi: -"Şəhadət verirəm ki, Allah taala hər bir şeyə qadirdir." İmam Sadiq (ə) bu hadisəni nəql edəndən sonra buyurdu: -"Bu ayə onların barəsində nazil olub." Şeyx Səduq rəvayət edir ki, İmam Rza (ə) Mə`munun məclisində toplaşan başqa dinlərin alimlərilə mübahisə edərkən, o həzrət Casəliqə (məsihi dininin alimi) buyurdu: -"Hüzqəyl peyğəmbər də İsa ibni Məryəmin (ə) gördüyü işi gördü. Çünki 35 min adamın 60 il ölümlərindən keçəndən sonra Allahın izni ilə diriltdi.

Təbərisi "Məcməul-bəyan" kitabında bəzi alimlərdən nəql edir ki, həmin işi Şəm`un görüb. Kəlbi, Zəhhak və Məqatildən nəql edirlər ki, Bəni-İsrail padşahlarından biri öz qövmünə düşmənlə vuruşmaq fərmanını verdi. Lakin onlar ölüm qorxusundan özlərini xəstəliyə vurdular və müharibəyə getməkdən boyun qaçırtdılar. Onlar öz padşahlarına dedilər:

-"Sən bizi müharibəyə aparmaq istədiyin yerdə vəba xəstəliyi yayılıb. Nə qədər ki, xəstəlik orada var biz müharibəyə getməyəcəyik. Allah taala ölümü onlara göndərdi. Onların padşahı da nifrin edib dedi: -"Ey Musa və Yəqubun Allahı! Sən özün bəndələrinin itaətsizliyini görürsən. Onlara öz nişanələrindən birini göstər ki, başa düşsünlər ki, sənin fərmanından qaçmaq olmaz." Allah taala onların hamısını həlak etdi. Yeddi gün keçəndən sonra bədənləri şişib iyləndi. Camaat onları basdırmağa gəldilər. Lakin dəfn edə bilmədilər. Buna görə də onların cəsədlərinin ətrafına divar çəkdilər. İllər keçəndən sonra bədənləri çürüyüb sümükləri qaldı. Bu zaman Hüzqeyl oradan keçərkən onları görüb təəccüb etdi. Onlar haqqında fikrə getdi. Allah taala Hüzqeylə vəhy etdi: -"Ey Hüzqəyl, istəyirsənmi sənə öz nişanələrimdən birini göstərim? İstəyirsənmi ölülərin necə dirildiyini sənə göstərim?" Hüzqəyl dedi: -"Bəli" Allah taala onları diriltdi.

Rəvayətlərdə nəql olunur ki, həmin qövm diriləndən sonra neçə il yaşadı. Sonra təbii ölümlə dünyadan getdilər.