Heyvanların azadlığı

Kitabın mərkəzi ideyası, "ən böyük yaxşılığın" yaxşı və ya etik davranışın yeganə ölçüsü olduğu utilitar ideyasının davamıdır. Singer iddia edir ki, bu prinsipi heyvanlara tətbiq etməmək üçün heç bir səbəb yoxdur. Singer maraqlara əsaslanan utilitarizmdən asılı olmayan mənəvi bir anlayış kimi hüquqları rədd etsə də, utilitar prinsiplərdən irəli gələn hüquqları, xüsusən də əzabları minimuma endirmək prinsipini qəbul edir. Singer etiraf edir ki, heyvan hüquqları insan hüquqları ilə eyni deyil: “Aydındır ki, insanlar və heyvanlar arasında mühüm fərqlər var və bu fərqlər hüquqlarda müəyyən fərqlərə səbəb olmalıdır” .

Singer növlərə qarşı çıxır - bir canlının növ mənsubluğuna əsaslanan ayrı-seçkiliyə qarşı. O, hesab edir ki, əzab çəkməyə qabil olan bütün canlıların maraqları eyni dərəcədə nəzərə alınmağa layiqdir və canlılara onların növlərinə görə daha az diqqət yetirilməsinə dəri rənginə görə ayrı-seçkilikdən daha haqq qazandırmaq olmaz. Singer iddia edir ki, heyvanların hüquqları onların zəkasına deyil, ağrı hiss etmə qabiliyyətinə əsaslanmalıdır. Xüsusilə, o, heyvanların adi insandan daha aşağı intellekt nümayiş etdirdiyi halda, bir çox əqli qüsurlu insanların daha aşağı intellekt nümayiş etdirdiyini və bəzi heyvanların bəzən insan uşaqları ilə eyni intellekt nümayiş etdirdiyini iddia edir (məsələn, primatlar Amerika İşarət Dilinin elementlərini və digər simvolik dilləri öyrənməyə qadirdir). Beləliklə, zəka heyvanlara əqli qüsurlu insanlardan daha az diqqət yetirmək üçün səbəb ola bilməz.^[2] Singer belə qənaətə gəlir ki, ən praktik həll vegetarian və ya veqan pəhrizini qəbul etməkdir. O, həmçinin faydanın (müalicənin təkmilləşdirilməsi baxımından və s.) istifadə edilən heyvanlara verdiyi zərərdən daha çox olduğu hallar istisna olmaqla, viviseksiyanı pisləyir.