Etibarsız nağılçı və ya Nənadünyalı nağılçı (rus. Ненадёжный рассказчик) — bədii ədəbiyyatda və ya digər ədəbi janrlarda hadisələri oxucuya təqdim edən, lakin söylədiklərinə tam etibar etmək mümkün olmayan qəhrəman və ya hekayəçi. Belə bir nağılçının etibarsızlığı ya bilərəkdən yalan danışmasından, ya yaddaşının zəifliyindən, ya psixoloji problemlərindən, ya da hadisələri subyektiv və təhrif olunmuş şəkildə qavramasından irəli gəlir.
Bu anlayış ilk dəfə XX əsrin əvvəllərində ədəbi tənqid və nəzəriyyə sahəsində müzakirə mövzusuna çevrilmişdir. Termin ilk dəfə 1961-ci ildə amerikalı ədəbiyyatşünas Ueyn C. But tərəfindən "The Rhetoric of Fiction" (Bədii Nəsrin Ritorikası) adlı əsərində sistemləşdirilmişdir.