Amarik Sərdaryanın valideynləri Davreş Sərdar və Seyrə Xudo kənd sakini idilər. Onun atası İkinci Dünya müharibəsində həlak olan zaman onun altı yaşı var idi. Sonra uşaqlığının qalan hissəsini anası Seyrənin himayəsində böyümüşdür. Artıq 15 yaşında yazıçılığa və jurnalistikaya maraq göstərmişdir. Sərdaryan orta təhsilini Alagöz kəndində almış, Xaçatur Abovyan adına Ermənistan Pedaqoji İnstitutunun tarix-filologiya fakültəsini bitirmişdir.

Üç ay Alagöz kəndində işləmiş, burada erməni dili ilə yanaşı, kürd dili və ədəbiyyatından da dərs demişdir. Elə həmin il 1959-cu ildə İrəvan Radiosunun kürdcə şöbəsində işləməyə başlamış, burada 1962-ci ilə qədər çalışmışdır. Kürd dilində nəşr olunan "" qəzetində jurnalist vəzifəsində çalışmış, 1962-ci ildən 2006-cı ilə kimi orada işləmişdir. Orada işlədiyi illər ərzində həm də tərcüməçi, mədəniyyət şöbəsinin müdiri, məsul katib, redaktor müavini, 1991-ci ildən sonra 2006-cı ildə təqaüdə çıxana qədər qəzetin baş redaktoru olmuşdur.

Sərdaryan 1965-ci ildən Ermənistan Jurnalistlər İttifaqının, 1995-ci ildə isə Ermənistan Yazıçılar İttifaqının üzvü olmuşdur. O həmçinin, beynəlxalq "PEN Kurd" klubunun üzvü idi. Sərdaryan 1980-ci ildə fəal töhfələrinə və jurnalist fəaliyyətinə görə Ali Sovet Rəyasət Heyətinin Fəxri Fərmanı ilə təltif edilmişdir. 1986-cı ildə "Ermənistan SSR-nin əməkdar jurnalisti" fəxri adına layiq görülmüşdür. Sərdar iki dəfə SSRİ Jurnalistlər İttifaqının Moskvada keçirilən qurultaylarına nümayəndə təyin edilmişdir. 1992-ci ildən sonra Ermənistan Kürd Ziyalıları Şurasının İdarə Heyətinin sədri olmuşdur.

Amarik Sərdaryan kürd mədəniyyəti ilə bağlı yüzlərlə məqalənin müəllifi olmuş, çoxu kürd dilində olan onlarla hekayə kitabı da nəşr etdirib. Bunlara aiddir:

• "Ananın əli" (1974)
• "Çox gecdir" (1979)
• "Ürəyin səsi" (1985)
• "Bizim kənd" (2006)
• "Əmir həsrəti" (2008)
• "Sevimli" (2011)
• "Kəşkül" (2013)
• "Mukuri" (2014)