İbn Faris (ərəb. ابن فارس; X əsr, Əhvaz – 1004[1], Rey[1]) — İran əsilli ərəb dili üzrə Küfə dil məktəbinə mənsub dil və ədəbiyyat alimi.
| İbn Faris | |
|---|---|
| Doğum tarixi | X əsr |
| Doğum yeri | |
| Vəfat tarixi | 1004[1] |
| Vəfat yeri | |
| Elm sahələri | ərəb dili, leksikoqrafiya, qrammatika, Ritorika |
| Tanınmış yetirmələri | Bədiüzzaman Həmədani |
İbn Faris bir müddət Rey və Həmədanda qalıb, Qəzvində elm öyrənib və Bədiüzzaman Həmədani onun tələbəsidir. Digər alimlərlə yanaşı, o atasından da çox şey öyrənib.
Hazırda əlimizdə olan kitablarında ərəb dilinin mənşəyi və ərəb qəbilələrinin fərqliliyinə görə ərəb ləhcələrinin xüsusiyyətləri və fərqləri haqqında dəyərli qənaətləri mövcuddur.
İbn Faris «Məqayis əl-luğa» kitabında: «Ərəbcə ət-təəhhul sözünün evlənmək mənasında işləndiyini, kişinin əhli onun arvadına və ona ən yaxın insanlara, evin əhli onun sakinlərinə, islam əhli onu qəbul edib Allah-təalanın qoyduğu qayda-qanunlara əməl edən insanlara» — deyildiyini bildirir. (İbn Farix«Maqayis al-Luğa» cild 1,səh.150.)[2]
- Əmir Kahayev — İbn Farisin Mucəmu Məqayisul-luğa Adlı Lüğətində Maddə Başlıqlarında Qeyd Edilən Məfhumların İzahı (türk dilində)// Tam mətn
- Əmir Kahayev — İBN FÂRİS’İN MU‘CEMU MEḲÂYÎSİ’L-LUĠA ADLI ESERİNDE ÖRNEKLERİYLE SÖZLÜK BİLİMİ YÖNTEMİ - PDF