Povestə bəzən böyük hekayə deyilir. Çünki povestlə hekayə bir-birinə yaxın janrlardır. Hekayədən fərqli olaraq, povestdə bir yox, bir neçə əhvalatdan bəhs olunur və təsvir olunan surətlərin sayı da hekayədəki surətlərin sayından bir neçə dəfə çox olur. Cəlil Məmmədquluzadənin "Danabaş kəndinin əhvalatları", Ə. Vəliyevin "Gülşən", M. Hüseynin "Kin", Mir Cəlalın "Dağlar dilə gəldi" və başqa əsərləri Azərbaycan ədəbiyyatında povest janrının gözəl nümunələri hesab olunur.

Povestdə obrazların sayı hekayədə iştirak edənlərin sayından xeyli artıq, həyat hadisələrinin əhatə dairəsi geniş, surətlərin təsviri daha dolğun olur. Məsələn, Cəlil Məmmədquluzadənin "Poçt qutusu" hekayəsini "Danabaş kəndinin əhvalatları" əsəri ilə müqayisə etdikdə birincidə obrazların (Novruzəli, xan, poçt işçisi) sayının ikincidəki obrazlardan (Məhəmmədhəsən əmi, onun oğlu, Xudayar bəy, Zeynəb, onun oğlu Vəliqulu, qızları Fizzə və Ziba, Kərbəlayi Cəfər, Axund və s.) qat-qat az olduğu aydın görünür. Azərbaycan ədəbiyyatında ilk povest Mirzə Fətəli Axundovun "Aldanmış kəvakib" əsəri sayılır.

Hekаyə ilə roman arasında orta mövqe tutan, hekаyədən böyük, romandan kiçik epik əsərlər povest adlandırılır. M. Rəfili öz nəzəriyyə kitabında çox yığcam şəkildə "Böyük hekаyə-рovest" deyə daxil edir. (s.22a) Onu fərqləndirən xüsusiyyət kimi, burada bir deyil bir пeçə hadisənin verilməsi, epizodların qahrəmanların həyatı ilə sıx bağlı olması, fövqəladə qəhrəmanların deyil, həyatın adi mənzərələrinin təsvir edilməsi göstərilir və C. Məmmədquluzadənin "Danabaş kəndinin əhvalatları" nümunə verilir. Əlbəttə, tam doğru olsa belə bu xüsusiyyətlər bir janr kimi povesti izah etmir. Məsələ burasındadır ki, nə rus alimləri, nə də bizim nəzəriyyəçilər bu janrı təyin etmək üçün həcm kriteriyasından başqa bir poetik meyar təklif etmirlər. Məsələn, görkəmli nəsrşünas V. Kojinov onu "epik nəsrin orta forması" adlandırıb yazır: "Bu halda əsərin həcmi sırf zahiri və formal хarakter daşımır… qeyd etmək lazımdır ki, novella, povest və romanı həcminə görə fərqləndirmək çox hallarda problemlər yaradır".

Povest mənası nəqletmə, əhvalat danışma olan povestvovanie-rus sözündəndir. Mir Cəlal və P. Xəlilovun kitabında deyilir ki, "Mahiyyət etibarilə roman ilə povest arasında ciddi fərq yoxdur.

…Hekayə və roman klassik yazıçıların yaratdıqları parlaq nümünələr əsasında kifayət qədər müəyyənləşdiyi halda, povest janrı bir sıra gözəl nümunələrinə baxmayaraq hələ yaranma və kamilləşmə prosesi keçirir". (s.l54–155) Bu fikir XX əsrin 70-ci illərinə aiddir. Belə görünür ki, рovestin bir janrı kimi poetik təyinatı hələ tapılmayıb. Əslində Azərbaycan ədəbiyyatında povest janrının iki əsrə yaxın yaşı var. İsmayıl bəy Qutqaşınlının "Rəşid bəy və Səadət xanım" (1835) povest janrının ilk və kamil nümunələrindən biridir. Eləcə də A. Bakıxanovun "Kitabi əsgəriyyə", Mirzə Fətəli Axundzadənin "Aldanmış Kəvakib" (l857) əsərləri misal göstərilə bilər.

Povestdən bəhs edən cavan nəzəriyyəçilər də köhnə fikirləri təkrarlamaqdan uzaq gedə bilmirlər. Məsələn, R. Yusifoğlu yazır: "keyfiyyət, daxili struktur təsvir baxışından romanla hekayə ilə povestin arasına elə bir prinsipial fərq yoxdur. Məsələ yalnız həcmdədir". (s.l43) Bu məlum fikri söylərkən о, V. Belinskinin povesti "Kiçik həcmli roman" adlandırmasına istinad edir. N. Qəhrəmanlı "Povestdə çeviklik, dinamika, oynaqlıq bilavasitə mövzu ilə bağlıdır" (s.34) deyə Mir Cəlal və P. Xəlilovun fikrini təkrarlamaqdan (Bax: s.154) uzağa gedə bilmir.

Ədəbiyyatşünas Əziz Mirəhmədov öz "Ensiklopedik lüğət"ində bu janr haqqında müəyyən təsəvvür yaratmağa çalışır: "povestdə, adətən, bir hadisə yox, əhvalatların əsas iştirakçısı (qəhrəmanı) olan şəxsin həyatının bütöv bir dövrü, bir çox hadisələri verilir.

Povestdə baş qəhrəmanın ətrafinda cəmlənən yaxud ona zidd cəhədə duran bir sıra şəxslər olur; həyat hekayəyə nisbətən daha geniş bir şəkildə, romana nisbətən az хarakter və hadisələr dairəsində əks etdirilir" (s.l69).

Povest janrının ən çox yayıldığı rus ədəbiyyatına da onun gəlişi asan olmayıb. Vаxtilə tarixi hadisələri və qəhrəmanların fəaliyyətini povest (məsələn, "Çarqradın alınması haqqında povest") deyə təhkiyə edən ruslar onu heç XIX əsrdə də ədəbiyyata buraxmaq istəmirdilər. Lakin onu rus ədəbiyyatına hər hansı istedadlı dahi yox, "zəmanənin ruhu və … ümumdünya hadisələrinin cərəyanı" (V. Belinski) gətirir. "Rus povesti və Cənub Qoqolun povestləri" adlı məşhur məqaləsində bu janrın ədəbi-tarixi taleyini və bədii imkanlarının təhlil edən V. Belinski yazır "İndi bütün ədəbiyyatımız roman və povestə çevrilmişdir… Roman hər şeyi öldürdü, hər şeyi uddu, onunla birlikdə gəlmiş povest isə hətta bütün bunların (pafoslu, bəlaqətli poetik va dramatik janrların-N. Ş.) izini belə hamarlayıb itirdi və roman özü hörmətlə kənara çəkilərək povestlə özündən qabağa keçmək üçün yol verdi". (s.67)

Povestin bir janr kimi ədəbi xidməti bunda idi ki, о, ədəbiyyatı həyata yaxınlaşdırdı, oxucu ilə həyat arasında maneəsiz, səmimi bir ünsiyyət yaratdı. V. Belinski az qala hiddətlə yazırdı: "İndi özünəməxsus və müstəbid bir hökmranlıq qazanmış, heç bir rəqabətə dözməyən bu povestin mənası və sirri nədən ibarətdir? Axı bu povest nə olan şeydir və nəyə lazımdır?… Kim isə bir zaman çox gözəl demişdir ki, "povest bəşər taleyinin nəhayətsiz poemasından alınmış bir epizoddur". Bu çox düzgündür. Bəli, povest-hissələrə, minlərcə hissələrə parçalanmış romandır. Povest romandan alınmış bir fəsildir.

… Povestin forması elədir ki, о, istədiyimiz hər bir şeyi yüngül oçerkdə insana və cəmiyyətə qarşı çevrilmiş istehzalı və tikanlı gülüşü də, insan qəlbinin dərin sözlərini də, ehtirasların amansız oyununu da özündə əks etdirə bilir. Povest qəti və sürətli, yüngül va dərin formadır: о sürətlə bir şeydən digərinə keçir, həyatı ən xırda hissələrə bölür və böyük həyat kitabının ayrl-ayrı vərəqlərini qoparır". (s.82)

Bununla belə V. Belinski "Rus ədəbiyyatında povest hələ bir qonaqdır" qənaətinə gəlir. N. V. Qoqola qədər ki, rus povestlərini təhlil edib, "bizdə hələ sözün əsl mənasında povest yoxdur" (s.99) nəticəsini çıxarır. Beləliklə, bir janr kimi рovestə müпasiЬət heç vaxt birmənalı olmayıb. Elə povestin özü, də bir yandan hekayənin sərt fərdiyyətinə, digər tərəfdən də romanın bədii həşəmətinə qarşı mübarizə aparmalı, ən azı опlara müqavimət göstərməli olub. Povest həyatdan alınıb bədiiləşmiş bir parçadır. V. Belinski yazır: "Cənab Qoqolun povestlərindəki tam həyat həqiqəti onun mövzularının sadəliyi ilə birləşir. О həyata yaltaqlanmır, lakin опа böhtan da atmtr: о, həyatda mövcud olan bütün gözəl və bəşəri şeyləri üzə çıxarıb göstərməklə sevinir, eyni zamanda həyatdakı eybəcər-likləri az da olsa gizlətmir. Hər iki halın ikisində də о həyata son dərəcə sadiqdir. Həyat опun əsərlərində həqiqi bir рortretdir" (s.113).

Dünya ədəbiyyatında bu həyat və səmimiyyət janrının maraqlı nümunələri yaranıb. Məsələn, rus ədəbiyyatından A. S. Puşkinin "Kapitan qızı", N. V. Qoqolun "Şinel", "Рortert"-Рeterburq povestləri, L. Tolstoyun "Hacı Murad", M. Şoloхovun "İnsanın taleyi" əsərləri buпа parlaq misaldır.

Azərbaycan ədəbiyyatında nəsr əsərinin hansı janra aid olması çox vaxt mübahisə doğurur. Romana povest deyirik, povestə hekayə, ya da əksinə. Yazıçı bir nəsr əsəri qələmə alır, həcmi böyük olanda adını roman qoyur, səhifəsi az olanda povest. Ən çox da bu iki janr səhv salınır. Bəs janrları necə müəyyən etmək lazımdır? Povestlə romanın fərqi: Roman və povestin həcmi demək olar ki, eyni olur. Çox vaxt yanlış bir təsəvvür var: deyirlər ki, povest kiçik romandır. Bu bölgü dünya ədəbiyyatında aparılır, ancaq povest rus ədəbiyyatının janrı hesab olunur. "Povestvovanine" sözündədir, yəni "nəql etmə". Rus mənbələrinin yazdığına inansaq, povest qəhrəmanın xarakter cizgilərini, onun taleyindəki ən əhəmiyyətli epizodu təsvir edir. Povestin hadisəsi məhdud bir zamanda baş verir və baxış bucağı yalnız bir nöqtəyə tuşlanır. Qəhrəmanın taleyi və şəxsiyyəti bir və yaxud bir neçə epizodla təsvir olunur: onun həyatının dəyişən vaxtlarını göstərir. Povestin süjetində romandakı kimi paralellər aparılmır. Ancaq gözlənilməz, mürəkkəb və dəyişik situasiyalar baş verə bilir. Süjet bir qəhrəmanın üzərində cəmləşir, daim müəllifin diqqətində olan personajın iç dünyası təsvir olunur. Povest içindəki hadisə ilə sosial-mədəni, yaxud tarixi proyeksiyanı özündə ifadə edir. Povest də roman kimi xarakterin daxili dünyasını göstərir və onun da növləri var: satirik povest, nağıl povest. Roman isə daha geniş maştablı nəsr əsəridir. Dramatik taleyi təsvir edir, eyni zamanda həm tarixi dövrü özündə əks etdirir. Romanın əsasında ideya durur. Roman janrını qlobal problemlər, yaxud aktual sosial mövzular maraqlandırır. Roman hadisənin təsvir miqyasına görə böyük olur: müxtəlif, fərqli, qarışıq süjetlər, böyük zaman kəsimi və s. Romanın əsasında bir süjet dayanır və bir neçə süjet xətti onunla birləşir. Bu sujetlər bir-birinə bağlı olur və əsərin vahid kompozisiyasını yaradır. Romanın ideyasında fərqli dəyərlər qarşı-qarşıya gəlir, sosial mənzərə canlandırılır. Bütün bunların fonunda qəhrəmanların tipik xarakteri verilir və əsas konflikt göstərilir. Roman dövrün ab-havasını, tarixini özündə daşıyır və qəhrəmanların psixologiyası, əxlaqı, dünyagörüşü problemi geniş planda təqdim olunur. Roman janrı konkret növlərə ayrılır: sosial, psixoloji, tarixi, macəra, fantastik və detektiv romanlar.

Romanla povestin fərqləri

1. Roman özündə tarixi, sosial mənalar əks etdirir. Povest isə bunu yalnız fonda göstərir.
2. Romanda qəhrəmanın taleyi tarixi, sosial kontekstdə təsvir olunur. Povestdə isə əsas qəhrəmanın şəxsiyyəti konkret situasiya və hadisənin içində üzə çıxır.
4. Roman süjeti qollu-budaqlı, çoxşaxəli olur, vahid bir süjetin ətrafında hadisələr inkişaf edir. Povestin süjeti isə daha asandır: parallellər, bir-birinə bağlı əlavə süjetlər yoxdur.
6. Romandakı hadisə mühüm zaman intervalını ifadə edir. Povestdə isə hadisə bir zamanda baş verir və təsvir olunur.
8. Romanın problematikası böyük suallar yaradır. Povest isə bu sualların yalnız bir hissəsindən ibarətdir.
10. Romanın qəhrəmanları fəlsəfi ideya daşıya bilər, dünyagörüşündən çıxış edə bilər. Povestdə isə mühüm olan qəhrəmanın fərdi və şəxsi xarakter cizgiləridir.

Azərbaycan ədəbiyyatında M. F. Axundzadənin "Aldanmış Kəvakib", C. Məmmədquluzadənin "Danabaş kəndinin əhvalatları", S. Rəhimovun "Mehman", İ. Əfəndiyevin "Körpüsalanlar" əsəri bu janrın klassik nümunələridir. 60-cı illər nəsri ədəbiyyata povestlə gəldi va bu janr sürətlə ön plana çıxaraq "yeni nəsr"in bədii-estetik məramnaməsinə çevrildi. İ. Hüseynovun "Тeleqram", S. Əhmədlinin "Yamacda nişanə", Ə. Əylislinin "Adamlar və ağaclar" trilogiyaır, Anarın "Ağ liman", Elçinin "Dolça", M. Süleymanlının "Dəyirman", İ. Məlikzadənin "Quyu", …. janrın poetikasında yenililəri ilə seçildi. XX əsrin 70-ci illərində miniatür povest və опun tipik nümunəsi Ə. Əylislinin "Kür qırağının meşələri" povesti yarandı. Akademik В. Nəbiyev miniatür povesti bir janr kimi təhlil edərək yazırdı: " Ümumiyyətlə povest bir janr kimi ədəbiyyatımızda yeni olmasa da miniatür рovest son illərin ədəbi həyatında bir hadisə kimi yeni və maraqlıdır. Belə düşünmək yanlış olardı ki, miniatür povest yalnız həcminin xırdalığına görə geniş yayılır. Hərçənd bu özü də az əhəmiyyətli fakt deyil. Yəni iti sürət, məlumat bolluğu və elmi-texniki möcüzələr əsrinin qayğısı çox, həvəs və maraq dairəsi geniş olan oxucusu az vaxt sərf etməklə daha çox və rəngarəng bədii aləmlərə qovuşmağa, əlbəttə, biganə deyildir. Lakin miniatür povestin vətəndaşlıq hüququ qazanmasının şərtləndirən iki mühüm əlaməti də var ki, bunları mütləq qeyd etmək lazımdır. Birincisi о, həyat hadisələrinə vaxtında, cəsarətli müdaxilə edir, müasir mövzulara qətiyyətlə girişir. İkincisi isə hər cür uzunçuluq, sözçülük və təsvir xatirinə təsvirçilik bu janrın ən yaxşı nümunələrinin təbiətinə yaddır" (Tənqid və ədəbi proses. В., 1976, s.97). Bütövlükdə isə ədəbi tanqid vərdiş etmədiyi bu yeni əsərləri-"Ağ liman"ı, "Dəyirman"ı, "Kür qırağının meşələri"ni süngü ilə qarşıladı. Bu əsərlər sovet ideologiyasının, onun sənət sahəsində ifadəsi olan sosializm realizminin ehkamlarını dağıdan istedadla yazılmış povestlər idi. Həyatdan vaxtsız getmiş İ. Məlikzadə bu janrın iyirmidən artıq dəyərli nümunəsini yaratdı. ("Küçələrə su səpmişəm", "Quyu", "Dədə palıd…"). Povest müasir janrdır. O tarixdən çox müasir həyatla nəfəs alır. О, hekayənin gücü çatmayan, romanın isə yanından lovğa-lovğa ötüb keçdiyi həqiqətləri hörmət və ehtiramla ədəbiyyata gətirir. Povestdə хarakterlər daha səmimidir, çünki onlar təxminən eyni psixoloji ovqat və səviyyədə olur. Roman zadəganların, рovest isə orta təbəqələrin janrıdır. Опların taleyi povestdə daha çox yer alır. Böyük tənqidçi Ə. Nazim Mirzə Cəlilin "Danabaş kəndinin əhvalatları" haqında demişdir: "Cəlil Məmmədquluzadə öz əsərləri ilə о zamana qədər yüksək, mümtaz siniflərin zövqünə xidmət üdən müqəddəs ədəbiyyat "kəbəsinə" öz çarıqları ilə girdi və hətta özü ilə bərabər bir çox Məhəmməd Həsən əmi kimi çağırılmamış qonaqları da gətirdi. C. Məmmədquluzadə və опun çağırılmamış qonaqları özlərinə vətəndaşlıq haqqını, öz ana, loru kəndli dillərinin, səslərinin dinlənilməsini tələb edirdilər." (Ə. Nazim. Cəlil Məmmədquluzadə (Molla Nəsrəddin) В.,1936, S.l4).

H. Mirələmovun "Xəcalət və Cəza" əsərləri müasir рovestin ən yaxşı nümunələridir. Povest XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının ən doğma janrlarından biridir.

• Nizaməddin Şəmsizadə, Ədəbiyyat nəzəriyyəsi, "Proqres" nəşriyyatı, Bakı-2012, səh.236–242