Dram dörd pərdədən ibarətdir və başlanğıc remarkasından etibarən tarixi gerçəkləri əks etdirir. Bu pərdələrin hər biri Məhəmməd Peyğəmbərin həyatının müəyyən dövründən (Bisat, Dəvət, Hicrət və Nüsrət) bəhs edir. Əsər tarixi faktlarla zəngindir, gerçəkləri ehtiva edir, həmçinin şair tərəfindən tarixi vəsiqələrə obyektiv münasibət gözlənilməklə bərabər mövzuya təəssübkeşliklə yanaşılıb.

İlk pərdə "Bisat" adlanır. "Bisat" sözünün mənası "xəbər" deməkdir. Bu fəsildə Peyğəmbərin həyatının insanları İslama dəvət etdiyi dövrdən bəhs olunur. Peyğəmbərin müztərib ruhunun Allah axtarışı, onu dərk etmək istəyi, "siyah çarşafı" yırtıb hüsnü-mütləqə qovuşma arzusu birinci pərdədə öz ifadəsini tapmışdır. Əsərin ekspozisiyası bu günə qədər tədqiqatçıları üz-üzə qoyan, dərindən düşündürən incə məqamları əhatə edir. Peyğəmbərin gözünə görünən Mələyə "Sən nəsən?" sualına verilən cavab tədqiqatçılarda fərqli təəssüratlar oyadan ilk məqamdır.

İkinci pərdə "Dəvət" adlanır. "Dəvat" sözünün mənası "zəng" deməkdir. Burada Məhəmməd insanları İslamı qəbul etməyə çağırır. İkinci pərdədə Peyğəmbərin dövründəki Məkkənin ictimai mühiti təsvir olunur. İnsanların bütə münasibətləri göstərilir. Peyğəmbər isə onları düz yola sövq etməyə çalışır. Bu pərdə Peyğəmbərin İslama aşikar dəvət dövrünü əhatə edir.

Üçüncü fəsil "Hicrət" adlanır. "Hicrət" sözünün mənası "köçmə" deməkdir. Bu hərəkət Məhəmmədin Məkkədən Mədinəyə hicrətindən bəhs edir. Həmin vaxtdan İslam təqvimi hesablanmağa başlayır (16 iyul 622-ci il). Əsərin üçüncü pərdəsində göstərilən surətlərin əksəriyyətinin prototipləri haqqında tarixi mənbələrdən məlumatlar da ala bilirik.

Sonuncu pərdə "Nüsrət" adlanır. "Nüsrət" sözünün mənası "qələbə" deməkdir. Məhəmməd peyğəmbərin Qureyş üzərində qələbəsindən (624-cü ildə Məhəmmədin komandanlığı altında müsəlmanların məkkəliləri məğlub etdiyi Bədr döyüşü nəzərdə tutulur) bəhs edir. Əsər azan səsi ilə yekunlaşır.

Hənəfi Zeynallı tənqidi əsərlərində Cavid yaradıcılığının ictimai-fəlsəfi mahiyyətini açıqlamağa çalışır. O, bu hadisənin ictimai mahiyyətini izah etmədən, Hüseyn Cavid, Tofiq Fikrət və Həmid Alimcan yaradıcılığında bir sıra təsadüfləri deməklə kifayətlənir. Cavid dramaturgiyasını dərindən tədqiq edən Hənəfi Zeynallı 1926-cı ildə yazdığı məqalələrinin birində qeyd edirdi: "Cavid formaca Həmidin yaradıcılığına yaxın, üslubda Fikrəti xatırladan, fəlsəfi baxışları ilə Rza Tövfiqin əsərlərini xatırladır". Bunun təsdiqi olaraq Hənəfi Zeynallı "Peyğəmbər" tamaşasından bir parça nümunə gətirir.

Pyesdə İslam tarixinin xronologiyasının izlənilməsi, yüksək romantik pafos, idealların əks etdirilməsi Hüseyn Cavidin müəllif mövqeyinin açıq ifadəsidir. Hüseyn Cavid mövzuya İslam təəssübkeşi kimi yanaşmış, Azərbaycanın milli-mənəvi inkişaf tarixinin məcrasının dəyişdirildiyi bir məqamda bu əsəri qələmə alması ilə dəyərlərin qorunub saxlanılmasına təşəbbüs göstərmişdir. Hüseyn Cavid 1937-ci ildə həbs olunanda ona qarşı irəli sürülən çoxsaylı ittihamlar arasında Peyğəmbər şəxsiyyətinin təbliği ittihamı da var idi. Hüseyn Cavid 8 il müddətinə azadlıqdan məhrum edilərək Sibirə sürgünə göndərilir və orada həlak olur.